Ένα από τα πιο θανάσιμα δηλητήρια της κλασσικής αρχαιότητας που τρομοκρατούσε τους πάντες ήταν αυτό που προερχόταν από το λεγόμενο «Μωβ-Φίδι».
Σύμφωνα με τον Ρωμαίο φυσικό ιστορικό Αιλιανό, αυτό το φίδι «που ζούσε στις πιο ζεστές περιοχές της Ασίας» είχε το χρώμα του βαθύ μωβ και το κεφάλι του ήταν «άσπρο σαν γάλα». Από τις πηγές περιγράφεται άκακο, σαν ένα οποιοδήποτε κατοικίδιο ζώο και δεν μπορούσε να επιτεθεί σε κάποιον δαγκώνοντάς τον. Τι γινόταν όμως αν αυτό το ερπετό ξερνούσε το δηλητήριό του πάνω στο πόδι σου; Τότε όλο το μέλος σάπιζε και πέθαινες γρήγορα ή «αργά-αργά».
Αυτό το μωβ φίδι που αναφέρει ο Αιλιανός στο έργο του δεν έχει ταυτοποιηθεί σήμερα. Οι επιστήμονες αναζητώντας να βρουν για ποιο ακριβώς είδος πρόκειται σημειώνουν τα εξής: το άσπρο χρώμα στο κεφάλι του και ότι ζούσε στο πιο ζεστό μέρος της Ασίας. Η πληροφορία αυτή πολύ πιθανόν να έφθασε στον Αιλιανό μέσω όσων ταξίδευαν στο δρόμο του μεταξιού. Το Μωβ λοιπόν φίδι ταιριάζει στην περιγραφή του με μία σπάνια, όντως με άσπρο κεφάλι κόμπρα που ζει στην Κίνα, την Μυανμάρ και στο Βιετνάμ και ήταν άγνωστη για τους επιστήμονες έως το 1888.
Το Azemiops feae, όπως είναι η επιστημονική του ονομασία είναι ένα τροπικό δηλητηριώδες φίδι με χαρακτηριστικό του το άσπρο κεφάλι. Το σώμα του έχει ένα σκούρο-μπλε σχεδόν μαύρο χρώμα με κόκκινα δακτυλίδια και φαίνεται μωβ όταν το φως του ήλιου αντανακλά στις φολίδες του. Μία πρωτόγονη κόμπρα με κοντά δόντια και μικρούς σάκους με δηλητήριο περιγράφεται από τους ερπετολόγους σαν «ήρεμη, αλλά επικίνδυνη».
Σύμφωνα με τον Αιλιανό, η συλλογή του δηλητηρίου από αυτό το Μωβ φίδι ήταν περίπλοκη. Για την εξαγωγή του, κρεμάς την κόμπρα ανάποδα ζωντανή, με το κεφάλι κάτω πάνω από ένα χάλκινο σκεύος για τη συλλογή των δηλητηριωδών σταγόνων οι οποίες πήζουν και γίνονται μία παχύρευστη σκουρόχρωμη μάζα. Όταν τελικά το φίδι πεθαίνει, αντικαθιστάς το αρχικό δοχείο με ένα άλλο για να συγκεντρωθεί το υγρό εκείνο από το νεκρό σώμα. Μετά από τρεις μέρες , αυτό το δύσοσμο παχύρευστο υγρό γίνεται ένα σκουρόχρωμο τζελ.
Αυτά τα δύο δηλητήρια από το Μωβ φίδι θα πρέπει να αποθηκεύονται ξεχωριστά, αφού επιφέρουν το θάνατο με διαφορετικό τρόπο μεν, αλλά είναι και τα δύο εξαιρετικά θανάσιμα. Το μαύρο δηλητήριο προκαλεί έναν παρατεταμένο και αργό θάνατο σε βάθος χρόνου νεκρώνοντας το σώμα και προκαλώντας πυώδεις πληγές. Το δεύτερο σκουρόχρωμο δηλητήριο προκαλεί ισχυρούς σπασμούς. Μετά, αναφέρει ο Αιλιανός, «ο εγκέφαλος του θύματος διαλύεται και στάζει έξω από τα ρουθούνια του, ενώ επέρχεται ένας αξιολύπητος θάνατος».
Αισθάνεστε ίσως ζαλισμένοι; Αυτή ακριβώς ήταν και η πρόθεση κάποιου που χρησιμοποιούσε βέλη εμποτισμένα με δηλητήριο στην αρχαιότητα. Απλά βύθιζε την αιχμή του βέλους σε καθαρό δηλητήριο και αυτό αρκούσε για να σκοτώσει κάποιον. Το αποξηραμένο σε κρυσταλλική μορφή δηλητήριο περιείχε νευροτοξίνες και το σώμα της νεκρής κόμπρας που σάπιζε συνέβαλε στη δημιουργία εκείνων των βακτηριδιακών παραγόντων που επέφεραν το μοιραίο με μία και μόνο επιπόλαιη φαινομενικά πληγή. Μόνο στην ιδέα ότι τα βέλη του αντιπάλου ήταν εμποτισμένα σε δηλητήριο από Μωβ φίδι ήταν τρομακτική. Πραγματικά, η είδηση κατοχής τέτοιων «συνταγών» για δηλητήρια στους επικείμενους εχθρούς σου ήταν μία σημαντική παράμετρος στην ψυχολογία ενός χημικού πολέμου θα λέγαμε στην αρχαιότητα.
Το καταστρεπτικό αποτέλεσμα που είχε η επαφή με το δέρμα από το δηλητήριο αυτό όπως περιγράφει ο Αιλιανός πιθανόν να αναφέρεται σε μία κατά λάθος έκθεσή του πάνω σε ανοικτή πληγή. Το δηλητήριο από το φίδι Azemiops δεν έχει αναλυθεί πλήρως, αλλά πρόκειται για μία αιμοτοξίνη με καταστρεπτικές ιδιότητες που προκαλούν ακόμα και νέκρωση. Να σημειώσουμε ότι το 2012, οι χημικοί απομόνωσαν ένα νέο πολυπεπτίδιο, το Azemiopsin σε υπολείμματα από δηλητήριο και ελπίζουν ότι αυτό θα είναι χρήσιμο στην έρευνα που αφορά τους νευροδιαβιβαστές και σε μελλοντικές βιο-ιατρικές χρήσεις.
http://www.terrapapers.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου