ΕΞΗ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Ίσως τελικά ο φόβος να μην είναι και τόσο «ανεπιθύμητο» συναίσθημα. Αν αναρωτιέστε ποιοι «τρελοί» διαδίδουν αστικούς μύθους και λατρεύουν να ακούν τρομακτικές ιστορίες, σκεφτείτε ότι η βιομηχανία των κινηματογραφικών θρίλερ είναι μία από τις πιο επικερδείς...

Κατά βάθος, μας αρέσει να τρομάζουμε. Όταν μάλιστα ξέρουμε πως ο τρόμος είναι επίπλαστος, την ώρα που βρισκόμαστε στην ασφάλεια του σπιτιού μας ή της παρέας μας, τότε... μια συζήτηση περί τρομακτικών ιστοριών και η ανταλλαγή spooky αστικών θρύλων, όπως οι παρακάτω, δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Ίσα-ίσα, προσφέρουν δόσεις σκοτεινής αλλά απολαυστικής διασκέδασης. Διαβάστε παρακάτω τέτοιες ιστορίες από όλο τον κόσμο... για να έχετε να λέτε.

Το άγαλμα-κλόουν

Μια νεαρή babysitter που φροντίζει τα παιδιά ενός ζευγαριού τα έχει βάλει για ύπνο και κάθεται στο σαλόνι. Κάτι όμως... δεν την αφήνει να ησυχάσει. Τηλεφωνεί στο ζευγάρι και τους ζητά την άδειά τους να σκεπάσει το άγαλμα-κλόουν που έχουν στο δωμάτιο. «Απλώς με κάνει να ανατριχιάζω κάπως, μιας και είμαι μόνη μου», τους λέει. Το ζευγάρι παγώνει: «Ποιο άγαλμα;», την ρωτά ο πατέρας. «Δεν έχουμε κανένα άγαλμα στο σαλόνι. Πάρε τα παιδιά, πηγαίνετε στην γειτόνισσα και καλέστε την αστυνομία αμέσως», της φωνάζει.
Εκείνη, αφού τα κάνει όλα αυτά, ξανακαλεί τον πατέρα της οικογένειας και τον ρωτά τι συμβαίνει. Εκείνος της εξηγεί ότι δεν έχουν στο σπίτι κανένα άγαλμα-κλόουν, και πως τα παιδιά τις τελευταίες μέρες παραπονιούνται πως ένας κλόουν τους παρακολουθεί όσο κοιμούνται. Φυσικά οι γονείς τους πίστεψαν πως απλώς πρόκειται για παιδικές φαντασιώσεις.

Τι είχε όμως συμβεί στ" αλήθεια; Στην πραγματικότητα, το «άγαλμα» ήταν ένας άστεγος νάνος, ο οποίος είχε μεταμφιεστεί σε κλόουν και μην έχοντας πού να μείνει, μπήκε στο συγκεκριμένο σπίτι, το οποίο ήταν τόσο μεγάλο ώστε να μπορεί να αποφεύγει εύκολα «ανεπιθύμητες συναντήσεις». Όταν τον έπιασε η αστυνομία, μάλιστα, τους αποκάλυψε πως έμενε στο σπίτι επί δύο εβδομάδες. Τα βράδια πήγαινε στο παιδικό δωμάτιο, ενώ τις υπόλοιπες ώρες κρυβόταν σε άλλα δωμάτια. Την ώρα που η babysitter μπήκε στο σαλόνι, εκείνος δεν το περίμενε και για να μην τον αντιληφθεί «πέτρωσε» επιτόπου και παρίστανε το άγαλμα.

Το πιστό σκυλί

Βρισκόμαστε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου ζει ένα ζευγάρι με την όμορφη κόρη του και τον πιστό τους σκύλο-φύλακα. Μια μέρα το ζευγάρι φεύγει από την πόλη για δουλειές, και αφήνει την κόρη στο σπίτι, υπό το άγρυπνο βλέμμα του σκύλου τους. Το βράδυ, εκείνη ξαπλώνει στο κρεβάτι να κοιμηθεί και βάζει, όπως συνηθίζει, το χέρι της κάτω από το κρεβάτι, όπου περνά τα βράδια του ο σκύλος. Εκείνος της γλείφει το χέρι. Ωστόσο, η κοπέλα ακούει θόρυβο από σταγόνες που στάζουν και ξανασηκώνεται. Πηγαίνει στο μπάνιο, σφίγγει τις βρύσες καλά και επιστρέφει στο κρεβάτι.

Ξαπλώνει και πάλι, βάζει το χέρι της κάτω από το κρεβάτι και ο σκύλος της γλείφει το χέρι. Οι σταγόνες όμως ακούγονται ακόμα. Σηκώνεται, πηγαίνει και σφίγγει τις βρύσες όλου του σπιτιού και επιστρέφει. Ξαπλώνει, βάζει και πάλι το χέρι κάτω από το κρεβάτι και ο σκύλος το γλείφει. Ο θόρυβος εξακολουθεί να ακούγεται. Η κοπέλα σηκώνεται, αφουγκράζεται καλά και αντιλαμβάνεται ότι οι σταγόνες πέφτουν... μέσα στην ντουλάπα της.

Τρέχει, ανοίγει την ντουλάπα και αντικρίζει ένα φρικιαστικό θέαμα: Ο σκύλος της κρεμασμένος, με αίματα να στάζουν στο κάτω μέρος της ντουλάπας. Εκεί, βρίσκει ένα σημείωμα, το οποίο λέει: «Και οι άνθρωποι γλείφουν». Εκείνη τη στιγμή, κάτω από το κρεβάτι της, εμφανίστηκε ο δολοφόνος... Αυτός ο αστικός μύθος αποτελεί μια ευφάνταστη παραλλαγή του γνωστού σημειώματος «Καλώς ήρθες στον κόσμο του AIDS» και έγινε «μόδα» ως γράμμα-αλυσίδα την δεκαετία του '60.

Η νύφη το "σκασε(;)

Ένα νεαρό ζευγάρι αποφασίζει να παντρευτεί και στήνει το γαμήλιο γλέντι στην παλιά αγροικία όπου μεγάλωσε η νύφη. Μετά το μυστήριο και το γλέντι, η παρέα του γαμπρού και της νύφης έχει μια πρωτότυπη ιδέα: Να παίξουν όλοι μαζί... κρυφτό. Όλοι δέχονται και τρέχουν να βρουν κρυψώνες. Στο τέλος του παιχνιδιού, όλοι έχουν βρεθεί, αλλά ένα πρόσωπο δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Ήταν η νύφη, που κανείς δεν μπορεί να τη βρει. Οι ώρες περνούν, και ακόμη δεν υπάρχει κανένα σημάδι της.

Περνούν οι μέρες και ο γαμπρός τρομοκρατημένος καταφεύγει στην αστυνομία να δηλώσει την εξαφάνιση. Ωστόσο ακόμη και η αστυνομία δεν την βρίσκει ποτέ. Αρκετά χρόνια αργότερα, η μητέρα της νύφης πεθαίνει. Ο άντρας της, αποφασίζει να ψάξει στα παλιά της πράγματα για να βρει ενθύμια της. Ανεβαίνει λοιπόν στην επί χρόνια αχρησιμοποίητη σοφίτα της αγροικίας και πίσω από αρκετή σαβούρα, βρίσκει ένα παλιό μπαούλο. Το ανοίγει και βρίσκει μέσα... το σε πλήρη αποσύνθεση πτώμα της κόρης του. Αυτό που είχε συμβεί ήταν πως η νύφη είχε σπεύσει να κρυφτεί στο μπαούλο, αλλά όταν το καπάκι του έπεσε, οι παλιές κλειδαριές του μπλόκαραν και παγιδεύτηκε εκεί. Κανείς δεν σκέφτηκε να ψάξει στο μπαούλο και η κοπέλα έμεινε εκεί, βρίσκοντας τραγικό θάνατο.

Το Μαύρο Volga

Βρισκόμαστε στην Βαρσοβία το 1960, τότε που αρκετοί μάρτυρες έκαναν λόγο για ένα παλιό μαύρο αυτοκίνητο Volga, στο πίσω μέρος του οποίου έβλεπαν να γίνονται περίεργα πράγματα. Οι μαρτυρίες λένε για απαχθέντα παιδιά να βρίσκονται στο πίσω κάθισμα, με σοβιετικούς αξιωματούχους σκυμμένους από πάνω τους. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο (ή την δυτική προπαγάνδα), υψηλά ιστάμενοι Σοβιετικοί αξιωματούχοι οδηγούσαν το μαύρο Volga μέχρι τη Μόσχα την δεκαετία του 1930, απαγάγοντας στον δρόμο νεαρά, όμορφα κορίτσια για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές ορέξεις των αφεντικών τους, των μεγάλων στρατηγών.

Κάποιοι άλλοι λένε πως οι απαγωγές γίνονταν για να χρησιμοποιήσουν το αίμα των παιδιών για μεταγγίσεις σε πλούσιους ανθρώπους που έπασχαν από λευχαιμία. Σύντομα, ο μύθος εξαπλώθηκε και απέκτησε ακόμη πιο μυστηριώδεις εκδοχές. Σύμφωνα με αυτές, οδηγός του αυτοκινήτου είναι... ο ίδιος ο Σατανάς, ενώ συνεπιβάτες του είναι ιερείς, σατανιστές, ακόμη και βαμπίρ. Ποτέ κανείς δεν έμαθε την αλήθεια για το μαύρο όχημα.

Ο θρύλος της Elisa Day
Έχετε ακούσει το ντουέτο του Nick Cave με την Kylie Minogue, «Where the wild roses grow»; Τότε, έχετε ακούσει και τον αστικό μύθο για την Elisa Day, αφού ολόκληρο το τραγούδι είναι η εξιστόρησή του.

Στην μεσαιωνική Ευρώπη, ζούσε η όμορφη αυτή γυναίκα, της οποίας η γοητεία και η ομορφιά λέγανε πως συγκρίνεται μόνο με τα άγρια κατακόκκινα ρόδα που φυτρώνουν στις όχθες του ποταμού. Κάποτε, έφτασε στην πόλη της ένας νέος άνδρας που την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Βρέθηκαν επί τρεις ημέρες: Την πρώτη μέρα, την επισκέφθηκε στο σπίτι της. Την δεύτερη μέρα, της έφερε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και της ζήτησε να τον συναντήσει «εκεί που φυτρώνουν τα άγρια ρόδα».

Την τρίτη μέρα, την συνάντησε στην όχθη του ποταμού. Εκεί, όταν κάποια στιγμή έστρεψε το κεφάλι της, εκείνος πήρε μια πέτρα και την χτύπησε, σκοτώνοντάς την. Εκείνη τη στιγμή της ψιθύρισε: «Όλη η ομορφιά πρέπει να πεθάνει» και την έριξε στο ποτάμι. Ο θρύλος λέει πως η Elisa Day συνέχισε να εμφανίζεται στην περιοχή, τριγυρνώντας με αίμα να στάζει από το κεφάλι της και με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι.

Το πηγάδι της Κόλασης

Το 1989, Ρώσοι επιστήμονες αποφάσισαν να διανοίξουν μια τρύπα στον εξωτερικό φλοιό της Γης, στην περιοχή της Σιβηρίας, που έφτανε τα 14,5 χιλιόμετρα. Το γεωτρύπανο, κατά την διάνοιξη, έφτασε σε ένα μεγάλο «κούφωμα», μια κοιλότητα στην οποία η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους 1.000 βαθμούς Κελσίου. Η μόνη επιλογή που είχαν οι επιστήμονες ήταν να κατεβάσουν μηχανικό εξοπλισμό μέχρι εκεί, τα οποία θα κατέγραφαν σήματα για όσο άντεχαν σε τέτοια θερμοκρασία.

Το πρώτο σοκ ήρθε όταν το μικρόφωνο που έστειλαν, στα 17 ηχητικά δευτερόλεπτα που κατάφερε να ηχογραφήσει και να μεταδώσει στους επιστήμονες, λίγο πριν λιώσει, κατέγραψε απόκοσμες κραυγές, τις οποίες απέδωσαν στους καταδικασμένους της Κολάσεως. Αρκετά μέλη από την ερευνητική ομάδα παραιτήθηκαν επιτόπου και έσπευσαν να φύγουν από την περιοχή. Όσοι έμειναν, βίωσαν και δεύτερο σοκ: Την νύχτα, σύμφωνα με τον θρύλο, από την τρύπα στη Γη εκλύθηκε φωτεινό αέριο, το οποίο σχημάτισε την εικόνα ενός φτερωτού δαίμονα, ενώ μέσα από φλόγες ξεπρόβαλε η πύρινη φράση «Σας έχω κατακτήσει» στα ρωσικά. Σήμερα, δεν υπάρχουν αμφιβολίες ότι πρόκειται για φαντασιοπληξίες, αλλά ο μύθος παραμένει ζωντανός ακόμη.

Επιμέλεια: Γιώργος Κόκουβας
in2life.gr