Πρωτοανέβηκε στο πάλκο το 1967 και μπήκε στη δισκογραφία με το σαρανταπεντάρι «Όταν πίνει μια γυναίκα» σε μουσική του Βασ. Βασιλειάδη και στίχους του Πυθαγόρα,το οποίο αργότερα συμπεριλήφθηκε στο δίσκο « 12 λαϊκά τραγούδια» (1975) . Το 1972 συμμετείχε (μαζί με το Γιώργο Νταλάρα) στο δίσκο «Μικρά Ασία» του Απόστολου Καλδάρα..
ερμηνεύοντας 3 τραγούδια, με το «Μαρμαρωμένο βασιλιά» να ξεχωρίζει. Την ίδια χρονιά κάνει και τη μία και μοναδική εμφάνισή της στον κινηματογράφο, στην ταινία: «Ο αγνωστος εκεινης της νυχτας». Γενικά κατά τη δεκαετία του 70 ερμήνευσε χαρακτηριστικά τού ύφους της τραγούδια, όπως: «Δημητρούλα μου», «Λένγκω Λέγνκω», «Πέργαμε», «Μια καλημέρα», «Οδός Αριστοτέλους», «Η γκαρσόνα», «Πώς να σε λησμονήσω», «Θα ταν 12 του Μάρτη», «Όλες του κόσμου οι Κυριακές», «Χρόνια χελιδόνια», ενώ το 1979 ο δίσκος «Τα τραγούδια της Χαρούλας» σε μουσική του Μάνου Λοϊζου και στίχους -κυρίως- του Μανώλη Ρασούλη αποτέλεσε ορόσημο για την καριέρα της.
Κατά τη δεκαετία του '80 ανέδειξε ίσως περισσότερο από πριν το "λαϊκό της προφίλ" μέσα από συνεργασίες με συνθέτες όπως ο Αντώνης Βαρδής, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Θάνος Μικρούτσικος κ.α. Δεν παραλείπει όμως να χαρίσει ιδιαίτερα ευαίσθητες ερμηνείες στο δίσκο «Τα τραγούδια της χτεσινής μέρας» με τη Δήμητρα Γαλάνη, επιστρέφει στις "ρίζες" της(δημοτικό τραγούδι) με το δίσκο «Τα τραγούδια της γης μου», αλλά και με τα «Τσίλικα», κάνει μια λαϊβ συνεργασία-έκπληξη με τον Ιταλό τροβαδούρο Πάολο Κόντε και συνεργάζεται με το Μάνο Χατζιδάκι στην παραγωγή ενός από τους πιο αξιόλογους δίσκους στην καριέρα της, στο «η Χάρις Αλεξίου σε απρόβλεπτα τραγούδια». Τα τραγούδια: «Φεύγω», «Πόλη τουρκεμένη», «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», «Αν πεθάνει μια αγάπη», «Ζήλεια μου», «Μια είναι η ουσία», «Η διαθήκη», «Η μπαλάντα της Ιφιγένειας» (αυτοβιογραφικό τραγούδι σε μουσική και στίχους- εννοείται- της ίδιας), «Ελένη», «Ερωτικό», «Η αγάπη είναι ζάλη», «Όποια και να σαι», «Canto per me», «Μ' έπλεξε ένας μόρτης», «Η νύχτα θέλει έρωτα», «Τηλεφωνητής», «Μια πίστα απο φώσφορο» είναι μερικά μόνο από εκείνα που θεωρούνται πλέον κλασσικά.
Στις αρχές της δεκαετίας του '90 βγάζει το δίσκο «Δι ευχών» σε μουσική του Νίκου Αντύπα, πρώην μέλος του συγκροτήματος Socrates και στίχους-κυριως- της Λίνας Νικολακοπούλου, "εγκαινιάζοντας" την ενασχόλησή της με ένα διαφορετικό ύφος μουσικής, με σαφείς τις ροκ,τις έντεχνες, αλλά και τις έθνικ επιρροές. Ο δίσκος αυτός συζητήθηκε, επικρίθηκε και εν τέλει αγαπήθηκε όσο λίγοι στην καριέρα της. Επόμενος μεγάλος σταθμός αυτής της δεκαετίας είναι ο δίσκος «Οδός Νεφέλης '88» όπου η Αλεξίου μάς συστείνεται πλέον ως ολοκληρομένη δημιουργός, αφού έχει γράψει η ίδια τη μουσική και τους στίχους σε 10 από τα δώδεκα κομμάτια του άλμπουμ: «Το μινοράκι», «Οι φίλοι», οι «Δεκατρείς φωτιές», το «Ψυχές και Σώματα», η «Πανσέληνος», το «Στις δώδεκα» (δισκογραφημένο ήδη απο την Άλκηστη Πρωτοψάλτη στο δίσκο «Δικαίωμα»), ο «Άνθρωπος του κάβου» ξεχωρίζουν -αν μπορούμε να το πούμε αυτό- και "συντροφεύουν" την περιοδία-μαμούθ που κάνει η Αλεξίου τα επόμενα χρόνια. Ακολουθούν τα λαϊβ CD και η δεκατία κλείνει με έναν ακόμη δίσκο με δικά της κομμάτια, «Το παιχνίδι της αγάπης», ο οποίος δεν είχε όμως την ίδια εμπορική επιτυχία (ίσως ούτε την ίδια καλλιτεχνική αρτιότητα) με τον προηγούμενο. Το τραγούδι «Οι δικοί μου ξένοι» μάλλον αντέχει στο χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου