Οι Σαουδάραβες ηγέτες παλεύουν να περιορίσουν το κύμα διαδηλώσεων που έχει ξεσπάσει στην χώρα. Μπορεί άραγε ο Οίκος των Σαούδ να αντέξει, και να διατηρήσει την εύθραυστη μοναρχία;
Εδώ και ένα χρόνο οι Σαουδάραβες μονάρχες προσπαθούν με κάθε τρόπο να καταστείλουν ακόμη και την παραμικρή φωνή διαφωνίας, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα τις δυτικές επεμβάσεις στη Λιβύη και στη Συρία, με το πρόσχημα της υπεράσπισης της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ήδη, οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας έχουν δολοφονήσει τουλάχιστον δυο άτομα, εκ των οποίων το ένα ήταν γνωστός ακτιβιστής. Παράλληλα προχωρούν σε μαζικές συλλήψεις διαφωνούντων, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να καταπνίξουν την αυξανόμενη λαϊκή δυσφορία.
Η ειρωνεία είναι ότι στα πλαίσια του Αραβικού Συνδέσμου, η Σ. Αραβία αποτελεί την πιο δυνατή φωνή εναντίον της Συρίας, που «παραβιάζει» τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της. Μάλιστα, ο βασιλιάς Abdullah συνεχώς ζητάει την παραίτηση του προέδρου Άσαντ, προκειμένου η χώρα να εκδημοκρατιστεί.
Από τη μία, ο Abdullah βασιλεύει με απολυταρχικό τρόπο, καταπνίγοντας βίαια κάθε μορφή διαφωνίας, και από την άλλη ζητάει περισσότερη δημοκρατία στη Συρία!
Από την άλλη, η χώρα του χρηματοδοτεί και εξοπλίζει ομάδες διαφωνούντων στη Συρία, που κατηγορούνται για δολοφονίες, απαγωγές, και τρομοκρατία, στη προσπάθειά τους να ανατρέψουν το καθεστώς του Άσαντ.
Τον τελευταίο χρόνο, η μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου, και ένας βασικός σύμμαχος της Δύσης, σπαράσσεται από διαδηλώσεις εναντίον του Οίκου των Σαούδ. Οι διαδηλώσεις σημειώνονται κυρίως στην ανατολική πλευρά της χώρας, στη πόλη Qatif. Τελευταία όμως άρχισαν να διαδίδονται και αλλού, ακόμη και στη πρωτεύουσα Riyadh.
Το ότι η Σαουδική Αραβία, παρά την κοινωνική και πολιτική αναστάτωση, δεν συμπεριελήφθη στην αραβική άνοιξη, οφείλεται εν μέρει στην σκληρή καταστολή από πλευράς της κυβέρνησης. Μια άλλη εξήγηση είναι η υποβάθμιση των διαδηλώσεων από πλευράς των καθεστωτικών ΜΜΕ της Δύσης. Αυτό γίνεται, επειδή η κυβερνώσα ελίτ της Σ. Αραβίας αποτελεί κρίσιμο στρατηγικό σύμμαχο της Δύσης, την οποία προμηθεύει με πετρέλαιο, αγοράζει τεράστιες ποσότητες όπλων, στηρίζει τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, βοηθά στην αποσταθεροποίηση του Ιράν, και γενικά αποτελεί στήριγμα του Ισραήλ στην Μ. Ανατολή.
Τα υποτιθέμενα ελεύθερα ΜΜΕ της Δύσης, υπακούν στις εντολές των κυβερνήσεων τους, και παράλληλα καρπώνονται τεράστια χρηματικά ποσά σε διαφημίσεις, από πλευράς των πάμπλουτων Σαουδαράβων επιχειρηματιών. Επόμενο είναι να μην θέλουν να δαγκώσουν το χέρι που τα ταΐζει, οπότε και δεν αναφέρουν το κοινωνικό και πολιτικό χάος που επικρατεί στη χώρα αυτή.
Παρά την καταστολή, και παρά την απόκρυψη πληροφόρησης προς τα έξω, ο λαός της χώρας κινείται καθημερινά εναντίον της δεσποτικής φιλοδυτικής του κυβέρνησης. Και τα παράπονά του είναι πολλά, άσχετα αν η χώρα είναι ζάπλουτη από τα έσοδα του πετρελαίου.
Η ανατολική πλευρά της χώρας κατοικείται κυρίως από Σιίτες, οι οποίοι υποφέρουν από διακρίσεις, από πλευράς των Wahhabi που αποτελούν και τον βασιλικό Οίκο. Αν και η ανατολική πλευρά είναι η πιο πλούσια σε πετρέλαιο, εν τούτοις παντού επικρατεί η φτώχια.
Παράλληλα, οι Σιίτες είναι εξοργισμένοι από την στρατιωτική εισβολή της Σ. Αραβίας στο γειτονικό Μπαχρέιν, καθώς και την συνεχιζόμενη εκεί αιματηρή καταστολή του κινήματος για δημοκρατία, που αποτελείται κυρίως από Σιίτες. Να σημειωθεί ότι πριν από την σχετικά πρόσφατη τεχνητή δημιουργία εθνικών συνόρων από πλευράς της Δύσης, οι κάτοικοι του Μπαχρέιν είχαν πολύ στενούς δεσμούς με αυτούς της ανατολικής Σ. Αραβίας. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν οικογένειες με μέλη ένθεν κακείθεν των συνόρων.
Σε γενικές γραμμές, το πρόβλημα είναι ότι σε ολόκληρη τη Σ. Αραβία, υπάρχουν έντονα παράπονα εναντίον της ηγεσίας από Σιίτες, Σουνίτες, αλλά και άλλους. Παρά τον μεγάλο πετρελαϊκό πλούτο και το μεγάλο κατά κεφαλή εισόδημα, η ανεργία και η φτώχια κυριαρχούν. Όπως και οι υπόλοιπες χώρες του Κόλπου, έτσι και η Σ. Αραβία βασίζεται σε μια φθηνή «δουλοκτητική» οικονομία, αποτελούμενη από εργάτες προερχόμενους από την Αφρική, και την Νότιο Ασία. Αυτό σημαίνει γενικευμένη ανεργία για πολλούς νέους Σαουδάραβες.
Ένα άλλο παράπονο είναι η απουσία εκλογών, και η μηδαμινή ελευθερία έκφρασης. Οι δημόσιες διαμαρτυρίες απαγορεύονται δια νόμου. Το κράτος διοικείται με βάση τον ισλαμικό νόμο της Σαρίας, και μάλιστα με την αυστηρή εκδοχή του που εφαρμόζει η κυβερνώσα ελίτ (Wahhabist). Για παράδειγμα, πολλά μικροεγκλήματα τιμωρούνται με ακρωτηριασμό, απαγορεύεται στις γυναίκες να οδηγούν οχήματα, και υπάρχει αυστηρή θρησκευτική αστυνομία.
Παρά την καταπίεση όμως, οι άνεμοι της αλλαγής που φυσάνε στον αραβικό κόσμο, έφτασαν με ορμή και στην Σ. Αραβία. Μπορεί οι διεθνείς αναλυτές να έχουν επικεντρώσει τη προσοχή τους στη Συρία και στο Ιράν, αλλά και οι εξελίξεις στην Σ. Αραβία χρειάζονται προσοχή. Το φιλοδημοκρατικό κίνημα που αναπτύσσεται, και που αποσκοπεί στην ανατροπή της μοναρχίας, μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις για την ευρύτερη περιοχή, ανάλογες με αυτές της ανατροπής του Σάχη το 1979.
Η Σ. Αραβία είναι μια πολύ πρόσφατη και εύθραυστη χώρα. Δημιουργήθηκε το 1932, όταν οι Βρετανοί έφεραν στην εξουσία τον Ibn Saud, ως μοχλό εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και μετά από την βίαιη έξωση αρκετών φυλάρχων. Από τότε, ο Οίκος των Σαούδ κυβερνά μια περιοχή στην οποία επικρατούν βαθιές φυλετικές διαφορές. Ο σημερινός βασιλιάς είναι ο 87χρονος Abdullah, ένας από τους 37 συνολικά γιους του Ibn Saud. Ο Οίκος μαστίζεται από συνεχείς κόντρες μεταξύ διάφορων διαδόχων. Ακόμη πιο έντονες όμως είναι οι κόντρες που σιγοβράζουν στον λαό, και που τελευταία απειλούν να γκρεμίσουν το ευάλωτο πλέον μοναρχικό καθεστώς.
Μια τέτοια εξέλιξη θα είχε εκρηκτικές επιπτώσεις. Πως θα συνέχιζε η αμερικανική πολεμοκαπηλία εναντίον του Ιράν και της Συρίας; Πως θα συνέχιζε να υπάρχει το κράτος του Ισραήλ; Που θα έφτανε η τιμή του πετρελαίου; Τι θα συνέβαινε στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία; Όλα αυτά απομένει να τα δούμε το επόμενο διάστημα.
http://www.globalresearch.ca
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου