ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

Σύμφωνα με την «Θεωρία της Ενιαίας Πραγματικότητας»,

της «Μίας Συνείδησης», (της Αντίληψης ότι «Μόνο Θεός Υπάρχει», «Όλα Είναι Θεός», κι ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από τον Θεό) η Συνείδηση Είναι Μία, Ένα Ενιαίο Πεδίο Αντίληψης, Εντός του Οποίου Εκδηλώνονται τα πάντα.

Αυτό σημαίνει ότι, αυτό που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται σαν Ύστατη Πραγματικότητα (Απόλυτη, Αντικειμενική, Υπερβατική, κλπ.), Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό, Απλώνεται κι Αγκαλιάζει τα πάντα, Στηρίζει τα πάντα, Εμπεριέχει κι Εμπεριέχεται στα πάντα. Στην πραγματικότητα Θεός και κάθε τι (οποιαδήποτε μορφή ύπαρξης) ταυτίζονται μυστηριωδώς (θα το εξηγήσουμε πιο κάτω). Ουσιαστικά ο Θεός κι όλες οι υπάρξεις, εγώ, εσύ, οποιοσδήποτε, είναι το ίδιο πράγμα.

Βέβαια, ένα ον απορροφημένο στην ατομική ύπαρξη (ύπαρξη της οποίας αγνοεί την Ουσία, την Πηγή και το Στήριγμα) δεν μπορεί να κατανοήσει πως είναι δυνατόν ο Απέραντος Θεός κι αυτό το περιορισμένο, και μέσα στην άγνοια, πλάσμα μπορεί να είναι το ίδιο. Κι όμως αυτό για κάποιους είναι ολοφάνερο και βιώνεται κι αποδεικνύεται και μπορεί ακόμα και να διατυπωθεί με λόγια. Ασφαλώς το ζητούμενο είναι να Βιώνουμε την Πραγματικότητα κι όχι να φτιάχνουμε ωραίες θεωρίες περί της Πραγματικότητας. Εναπόκειται όμως στον καθένα να κατανοήσει και να βιώσει αυτά που λέμε.

Εδώ και τριάντα χιλιάδες χρόνια που άρχισε ουσιαστικά ο πολιτισμός (που οι ρίζες του απλώνονται πίσω, σε εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης του ανθρώπου…) υπήρξαν πολλοί σοφοί άνθρωποι που «βίωσαν βαθιά μέσα τους» την ενότητα του Όντος, ακόμα κι αν δεν μπορούσαν να εκφράσουν λεκτικά και με ακρίβεια στους όρους της διανόησης αυτό το μυστικό βίωμα.

Τις τελευταίες χιλιετηρίδες δημιουργήθηκε μια μυστική παράδοση που απλώθηκε σε όλο το γνωστό κόσμο (με την μετανάστευση των λαών, την επικοινωνία, κλπ.). Από αυτή την παράδοση άντλησαν την κατανόηση για την Πραγματικότητα όλοι οι γνωστοί διδάσκαλοι, σαν τον Λάο Τσε, τον Βούδα, τον Ιησού, κι όλοι οι μεγάλοι μυστικιστές και φιλόσοφοι. Πριν τον Βούδα υπήρξαν, σύμφωνα με την βουδιστική παράδοση (κι αυτό είναι αλήθεια) κι άλλοι Βούδες. Πριν τους φωτισμένους διδασκάλους υπήρξαν κι άλλοι διδάσκαλοι, κι ασφαλώς εμφανίστηκαν και μετά από αυτούς πολλοί αγνοί μυστικιστές.

Ας μην είμαστε αφελείς: Η Ιστορία (παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των ιστορικών) δεν είναι ακριβής καταγραφή όσων εξελίχθηκαν στον πλανήτη, αλλά αυτά που γνωρίζουμε εμείς (ή φανταζόμαστε, ή κατασκευάζουμε): Η Ιστορία είναι απλά η εικόνα που σχηματίζουμε εμείς (ή θέλουμε να έχουμε εμείς) για την ιστορική πορεία του ανθρώπου. Η Ιστορία είναι συχνά πλαστή, νοθευμένη ελλιπής, ή «κατευθυνόμενη».

Σε τι συνίσταται λοιπόν το πρωταρχικό μυστικό βίωμα όλων όσων το Βίωσαν (και το περιέγραψαν με διάφορους τρόπους); Τι είναι αυτό που Βίωσε ο Βούδας; Τι είναι Φώτιση; Τι είναι το Νιρβάνα; Τι είναι αυτό που Βίωσε ο Ιησούς και το διατύπωσε με την φράση «εγώ κι ο Θεός είμαστε ένα»;

Πως είναι δυνατόν να είναι αλήθεια αυτό που δίδαξε κι ο Βούδας (που έλεγε ότι όλοι είμαστε Βούδας), κι ο Ιησούς που ταύτιζε το Θεό με την Αλήθεια και την Ζωή;

Πως είναι δυνατόν ο Απέραντος Θεός κι ο άνθρωπος, εγώ, εσύ, ο άλλος, ο καθένας, να είμαστε Ουσιαστικά το ίδιο; Κι αυτό, όχι σαν μια θεωρία, αλλά σαν Βίωμα, ζωή, καθημερινή ζωή;

Πως είναι δυνατόν στα Πλαίσια της Μιας Συνείδησης, της Μιας Ενιαίας Αντίληψης (Ενός Ανοικτού Πεδίου Αντίληψης) η Ενότητα του Όντος να ταυτίζεται με την ατομικότητα (την ατομική αντίληψη και την ατομική δραστηριότητα) και την πολλαπλότητα; Ενότητα κι ατομικότητα/πολλαπλότητα είναι καταστάσεις, πράγματα, αντιφατικά.

Τι συμβαίνει πραγματικά;

Τι είναι πραγματικά η Ύπαρξη; Ποιο Μυστήριο κρύβεται εδώ; Και πως μπορούμε να Κατανοήσουμε ότι «Όλα Είναι Ένα»;

Στην πραγματικότητα, η Πραγματικότητα, ο Θεός, η Αληθινή Φύση (όπως κι αν το πούμε είναι το ίδιο), είναι Απλή Ενιαία Ανεμπόδιστη Αντίληψη, Τελείως Απλή, Τελείως Καθαρή, σε σημείο που να την αντιλαμβανόμαστε σαν Κενότητα (ο Χωρίς Ιδιότητες Θεός, η Κενότητα των βουδιστών, κλπ.). Κι ό,τι Εμπεριέχει Αυτή η Αντίληψη είναι το ίδιο απλό, κι όλες οι διαδικασίες (της «δημιουργίας») είναι το ίδιο απλές. Στην πραγματικότητα το «Μυστήριο της Ύπαρξης» είναι Προφανές, τελείως απλό, και κατανοητό. Θα το εξηγήσουμε αυτό αμέσως.

Η Ενότητα του Όντος «αναφέρεται» στην Ίδια την Φύση της Πραγματικότητας, στην Καθαρή Αντίληψη (που Αποκαλύπτεται σε Κατάσταση Ηρεμίας ολοκάθαρα), ενώ η ατομικότητα (πολλαπλότητα) «αναφέρεται» στην Κίνηση της Αντίληψης μέσα στους όρους της σχετικότητας, του περιορισμένου, του χώρου και του χρόνου (σε διάφορα πεδία ύπαρξης). Είναι η Ίδια, η Μία Αντίληψη, σε Κατάσταση Ηρεμίας και σε Κίνηση. Η Αντίληψη σε Κατάσταση Ηρεμίας Αποκαλύπτεται όπως Είναι. Η Αντίληψη σε Κίνηση μολονότι Υπάρχει Ακέραια και Υποστηρίζει την κίνηση δεν εκφράζεται πλήρως αλλά «περιορισμένα» μέσα στην ατομικότητα και στην ατομική δραστηριότητα (σε μυριάδες ατομικότητες που συνιστούν την πολλαπλότητα).

Στην πραγματικότητα η Αντίληψη Είναι Ίδια και στην Ηρεμία και στην Κίνηση. Η κίνηση, η ατομικότητα, πηγάζει και στηρίζεται στην Μία Αντίληψη, μολονότι προβάλλεται σαν κάτι «ξεχωριστό».

Τι είναι στην πραγματικότητα η ύπαρξη; η ατομικότητα; η κίνηση της Αντίληψης;

Είναι ένας «συνειδησιακός κόμβος» μέσα στο Ενιαίο Πεδίο Αντίληψης, μια «βασική αντίληψη ύπαρξης». Γύρω από αυτή την «βασική αντίληψη» δομείται ολόκληρη η ύπαρξη κι η δραστηριότητά της. Αυτή η «περιορισμένη αντίληψη» τροφοδοτείται συνεχώς με νέα στοιχεία που αντικαθιστούν τα προηγούμενα και που δίνουν την θέση τους στα επόμενα. Έτσι η ύπαρξη είναι μια «ροή συνειδητότητας», μια «ροή συνειδησιακών συμβάντων», ένα «γίγνεσθαι». Έτσι όριζε την «σχετική ύπαρξη» ο Βούδας πριν 2500 χρόνια.

Στα βήματα αυτής της αντίληψης ο Γουίλιαμ Τζέιμς, μεγάλος θεόσοφος, φιλόσοφος, και ψυχολόγος, πριν 100 χρόνια, δίδασκε στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο (Χάρβαρντ) ότι η ύπαρξη είναι ένα «ρεύμα συνειδητότητας», δηλαδή μια κίνηση της Αντίληψης κι όχι μία σταθερή οντότητα. Κι αναρωτιόταν αν αυτό το ρεύμα συνειδητότητας υπάρχει ανεξάρτητα από το Ενιαίο Πεδίο.

Αυτό που υπάρχει πραγματικά είναι ένα γίγνεσθαι κι όχι ένα ον, μια ψυχή, ένα πνεύμα, μια ύπαρξη, ή οτιδήποτε άλλο (σαν ένα σταθερό πράγμα).

Αν αυτό συμβαίνει πραγματικά, αν η ατομικότητα είναι απλά μια κίνηση της Αντίληψης, ένα ρεύμα συνειδητότητας, ένα γίγνεσθαι, αυτό σημαίνει ότι «εμφανίζεται» μέσα στο Ενιαίο Πεδίο, ρέει, έχει συνέχεια στους κόσμους (που είναι καταστάσεις, βαθμίδες, Αντίληψης), και τελικά «εξαφανίζεται» μέσα στην Ενοποιημένη Αντίληψη.

Το ρεύμα συνειδητότητας αλλάζει συνεχώς και τροφοδοτεί νέες καταστάσεις ύπαρξης και μολονότι εξαφανίζεται από τον υλικό κόσμο, το νέο γίγνεσθαι που θα εμφανιστεί σε άλλους κόσμους αντίληψης, η ξανά στον υλικό κόσμο είναι «συνέχεια» του προηγούμενου… κι έτσι συνέχεια πορεύεται το γίγνεσθαι μέχρι την τελική εξαφάνιση (πιο σωστά «ανάδυση») στην Διευρυμένη Αντίληψη της Ενότητας του Όντος.

Αυτό σημαίνει ότι η Αντίληψη Είναι Μια και στην Ηρεμία και στην Κίνηση. Η Αντίληψη Στηρίζει κάθε ατομικό γίγνεσθαι και η Αντίληψη Αποκαλύπτεται όταν «υποχωρεί» η ατομική δραστηριότητα. Αυτό σημαίνει ότι Είμαστε Πάντα η Πραγματικότητα, ο Θεός, ότι Είμαστε Πάντα, Εδώ, Τώρα, Ελεύθεροι, ότι η ατομική δραστηριότητα που Εδράζεται στην Μια Αντίληψη δεν είναι κάτι διαφορετικό, είναι μόνο μία κίνηση της Αντίληψης, μέσα στο Ενιαίο Πεδίο.

Σε Κατάσταση Ηρεμίας, σε Κίνηση, Είμαστε Πάντα το Ίδιο. Δεν υπάρχει πραγματική εξέλιξη, «πτώση», «φώτιση», τίποτα… υπάρχει μόνο η κίνηση της Αντίληψης.

Στην πραγματικότητα όλη η «δημιουργία είναι μία πνευματική διαδικασία, μία νοητική κατασκευή. Όλα είναι Αντίληψη (ακόμα κι αν εμφανίζονται σαν διαδικασία, ενέργεια, και σαν παγωμένη ύλη).

Τελικά λοιπόν τι είναι Φώτιση;

Η Αντίληψη Είναι Μία, Ίδια και στην Ηρεμία και στην Κίνηση (όταν αναδύεται η ατομικότητα). Στην Κίνηση όμως η Αντίληψη (που Υποστηρίζει την ύπαρξη) δεν γίνεται άμεσα Αντιληπτή, Αποτελεί το Βάθος της ύπαρξής μας, το Εσώτερο Είναι μας. Αυτό που «προβάλλεται» και απορροφά την Αντίληψη είναι η ατομική δραστηριότητα. Όταν αυτή η «εξωτερική δραστηριότητα» «καταλαγιάσει» τότε Αποκαλύπτεται η Αληθινή Φύση της Αντίληψης, η Αντίληψη της Ενότητας του Όντος ( κι η ατομική δραστηριότητα αποκαλύπτεται σαν αυτό που είναι πραγματικά, δηλαδή μία κίνηση της Αντίληψης). Μόνο σε Κατάσταση Ηρεμίας Αποκαλύπτεται η Πραγματική Φύση της Αντίληψης, ενώ στην κίνηση κρύβεται πίσω από την ατομική δραστηριότητα.

Έτσι η Πραγματοποίηση, η Φώτιση, δεν Αποτελεί κάτι άλλο από Αυτό που Υπάρχει Ήδη. Αποκαλύπτεται Αυτό που Υπάρχει Εξ’ Αρχής. Είναι (ήταν) η ατομική δραστηριότητα που μας εμπόδιζε να δούμε.

Στην πραγματικότητα όλες οι πνευματικές προσπάθειες, όλες οι διαλογιστικές πρακτικές, όλες οι προσευχές, δεν έχουν σκοπό να μας Αποκαλύψουν κάτι, αλλά να διώξουν τα σύννεφα της ατομικής δραστηριότητας για να Φανεί η Πραγματική Φύση της Ανεμπόδιστης Αντίληψης. Όταν Κατανοηθεί η Ενότητα του Όντος, η Ενιαία Πραγματικότητα, και στην Ηρεμία και στην Κίνηση, ο φωτισμένος μπορεί να επιστρέψει στην δραστηριότητα γνωρίζοντας πλέον τι κάνει.

Συμβαίνει συχνά σε αυτούς που «ασχολούνται» με τις διαλογιστικές πρακτικές, οι οποίες θα έπρεπε κανονικά να μειώνουν την ατομική δραστηριότητα και να πραγματώνουν την ησυχία, την ηρεμία, την εξάλειψη του εγώ (του ατομικού πυρήνα)… η ίδια η διαλογιστική προσπάθεια να υποκαθιστά την ατομική δραστηριότητα. Τότε γίνεται φανερό ότι αυτού του είδους ο διαλογισμός δεν είναι Αληθινός Διαλογισμός, είναι το εγώ που διαλογίζεται. Σε αυτή την περίπτωση όταν κάποιος σταματήσει να διαλογίζεται τότε Διαλογίζεται πραγματικά.

Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι να Βιώνουμε την Αληθινή Φύση μας, και στην Κατάσταση της Ηρεμίας και στην Κίνηση.

Ο Αληθινός Διαλογισμός δεν είναι προσπάθεια, δεν είναι δραστηριότητα, δεν είναι επίτευξη.

Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι ζήτημα Εσωτερικής Κατανόησης, δηλαδή Διεύρυνσης της Αντίληψης, Άμεση Βίωση της Πραγματικότητας όπως είναι (όχι όπως την πλάθει η ατομική δραστηριότητα).

Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι φυσικός, ανεμπόδιστος, εύκολος.

Ο Αληθινός Διαλογισμός είναι σαν μια ηλιόλουστη μέρα που διώχνει όλα τα σύννεφα της άγνοιας.

Μέσα στο Φως είτε είσαι Ήρεμος, είτε κινείσαι, είναι το ίδιο.

Η Πραγματικότητα Είναι Εξ’ Αρχής Εδώ, Τώρα. Δεν υπάρχει διαχωρισμός σε Πέραν και εδώ. Δεν υπάρχουν άλλοι κόσμοι, σαν «χώροι», παράδεισος, οτιδήποτε. (Υπάρχουν μόνο βαθμίδες Αντίληψης).

Η Πραγματικότητα είναι θέμα Κατανόησης, κι όχι χώρου, ή χρόνου, η εξέλιξης.

Η Πραγματικότητα Είναι Εδώ. Το Νιρβάνα και το σαμσάρα δεν έχουν καμία διαφορά.

Ο Σοφός Άνθρωπος Βρίσκει Μέσα του την Αληθινή Φύση του, είναι Ολοκληρωμένος, ούτε έρχεται, ούτε πηγαίνει, ούτε πραγματοποιεί οτιδήποτε. Σε Ηρεμία ή σε δραστηριότητα είναι πάντα το ίδιο. Κανένα εμπόδιο, δεν υπάρχει.

Όλα είναι Φως, Όλα είναι Μακαριότητα, Όλα είναι Πραγματικότητα, Όλα είναι Θεός.

Πηγή: wholemind8.blogspot.gr