Πως χάνουμε όμως κομμάτια ψυχής (και άρα ενέργειας); Όταν γεννιόμαστε, έχουμε ένα πλούσιο ενεργειακό πεδίο (τα μωρά έχουν πολύ ενέργεια, γι’ αυτό και αρέσει σε όλους να τα πιάνουν και να τα αγκαλιάζουν). Επειδή όμως είναι εξαιρετικά σπάνιο να γεννηθεί ένα άτομο σε οικογένεια όπου το σπίτι και τα μέλη της οικογένειας θα περιβάλλονται από υψηλές δονήσεις και φως, και επειδή ο περισσότερος κόσμος έχει ενεργειακές μαύρες τρύπες στο είναι του, τα παιδιά που μεγαλώνουν στα περιβάλλοντα αυτά, σιγά σιγά χάνουν την ενέργειά τους, την οποία την απορροφούν συνήθως οι γονείς - και μάλιστα οι γονείς βαμπιρίζουν τα παιδιά τους με ουκ ολίγους τρόπους. Ορισμένα σοκ που το παιδί βιώνει καθώς μεγαλώνει, όπως τσακωμοί των γονιών, ασθένειες, χωρισμοί και άλλες αρνητικές καταστάσεις που δημιουργούν μια δυναμική δύνη απορρόφησης ενέργειας (σαν μαύρες τρύπες), αποκόβουν κομμάτια του ενεργειακού πεδίου του παιδιού. Και είναι αυτή η απώλεια ενέργειας που βιώνεται σαν ψυχικό τραύμα, παρά το εξωτερικό γεγονός καθεαυτό. Είναι καιρός οι ψυχολόγοι να το συνειδητοποιήσουν αυτό και να μην ασχολούνται σε ένα στείρο διανοητικό επίπεδο με τα τραύματα των ανθρώπων, αλλά να καταλάβουν ότι τα ψυχικά τραύματα ουσιαστικά είναι απώλεια κομματιών της ψυχής, απώλεια κομματιών του ενεργειακού πεδίου, απώλεια ενέργειας – ο άνθρωπος δεν είναι ένα ρομπότ φτιαγμένο από κρέας, έχει μια λεπτοφυή και περίπλοκη ενεργειακή φυσιολογία που διαπερνά και επηρεάζει την υλική φυσιολογία (από το ενεργειακό μας σώμα με τα μπλοκαρίσματά του και τα κενά ενέργειας ξεκινούν οι ασθένειες). Και όσο μεγαλώνει κανείς (και ζει την τυπική ζωή ενός μέσου ανθρώπου όπου οι ηδονές παίζουν πρώτο ρόλο, και φυσικά οι ηδονές είναι η βασική αιτία απώλειας ενέργειας) χάνει κι άλλη ενέργεια, και ο πτωχός πτωχεύει περισσότερο, φτάνοντας έτσι στα γεράματα να γίνει το άτομο ένα κινητό βαμπίρ ενέργειας, αντί με τη πείρα της ζωής να έχει καταστεί σε πηγή σοφίας και ενέργειας. Αυτή είναι η θλιβερή κατάληξη του υλισμού και των ανθρώπων που ζουν με αρνητικότητα, ταυτισμένοι με τα υλικά άγχη και τις ηδονές. Επίσης, διάφορες οντότητες (κατοχές) απορροφούν μέρος της ενέργειάς μας και της ψυχής μας. Γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε το παν για να τις αποκολλήσουμε από το πεδίο μας και να τις ξεφορτωθούμε (θα αναφερθώ σε επόμενο άρθρο για τις κατοχές). Τα χαμένα κομμάτια της ψυχής μας όμως μπορούμε και πρέπει να τα ανακτήσουμε. Και είναι ότι πιο χαρούμενο, να επιστρέφει ένα τέτοιο κομμάτι μας – είναι σα να επιστρέφει ο εαυτός στον εαυτό. Με το τακτικό διαλογισμό, σταδιακά συσσωρεύουμε ενέργεια και θεραπεύουμε τα κενά ενέργειας, κλείνουν οι ενεργειακές τρύπες και νιώθουμε ξανά ο εαυτός μας. Θέλει επιμονή πολύ και θέληση, γιατί τα ενεργειακά κενά μάς κάνουν αδύναμους, κι έτσι καλούμαστε να ξεπεράσουμε τις διάφορες αδυναμίες μας και να ενεργοποιηθούμε. Πρέπει να έχουμε επίσης υπ’ όψιν, ότι κάθε φορά που πάει να θεραπευτεί/πληρωθεί ένα τέτοιο ενεργειακό κενό στη ψυχική μας φυσιολογία [ως αποτέλεσμα του τακτικού μας διαλογισμού και της πνευματικής ζωής που ζούμε συνολικά] συνήθως θα βιώνουμε ταυτόχρονα και δοκιμασίες που σχετίζονται με τα αντίστοιχα ψυχικά τραύματα της παιδικής ηλικίας που μας είχαν αφαιρέσει κομμάτι του ενεργειακού μας πεδίου. Και οι δοκιμασίες αυτές μπορεί να έρχονται μέσα από τις σχέσεις, τη δουλειά, κυριολεκτικά μέσα από οτιδήποτε, ή απλά μπορεί να βιώνουμε κατάθλιψη, αίσθημα κενού, σύγχυση κλπ. Πρέπει να μάθουμε να τις αντέχουμε τις δοκιμασίες αυτές και να έχουμε πάντα τον πνευματικό μας στόχο ξεκάθαρα μπροστά μας. Ο διαλογισμός λειτουργεί σαν το οξυγόνο των απορρυπαντικών, που αφαιρούν το λίπος του λεκέ, και οι οποίοι ‘λεκέδες’ έρχονται στην επιφάνεια της συνειδητότητάς μας για να απελευθερωθούν και να θεραπευτούμε. Έτσι σιγά σιγά, με το διαλογισμό και την υγιεινή πνευματική ζωή που επιτρέπει τη συσσώρευση -αντί για σπατάλη- ενέργειας, αναδομούμε το ψυχικό μας πεδίο και ανακτούμε τα χαμένα κομμάτια της ψυχής μας, ανακτούμε τον εαυτό μας. Κυριολεκτικά νιώθουμε να ξαναγινόμαστε ο εαυτός μας, σταματά να μας λείπει ενέργεια, σταματά να μας λείπει κάτι και να νιώθουμε ‘πείνα’ και αίσθημα ανικανοποίητου. Και φυσικά δεν υπάρχει πιο λυτρωτικό αίσθημα από την επιστροφή του Εαυτού στον εαυτό. http://www.elenastral.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου