Λυσσομανούν οι μολυσμένοι αέρηδες της παγκόσμιας
νεοταξικής τυραννίας και των ελληνόφωνων πολιτικών τους εκφραστών προκειμένου
να αποκοπεί βιαίως ο ομφάλιος λώρος της ζωής ανάμεσα στον Έλληνα Άνθρωπο και
την Ελληνική Φυλή
Γράφει ο ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
Ξορκίζουν οι πολέμιοι του ελληνισμού και του
ανθρωπισμού, της πίστης και της πατρίδος, την δημιουργική και ακατάλυτη αγάπη
που τρέφει ο λαός μας για τη γη και τα παιδιά του.
Έτσι λοιπόν όλες οι ετερόφωτες πολιτικές αποφάσεις στο
πρώην εθνικό κράτος, το προσωρινό ψευτορωμέϊκο, λαμβάνονται με γνώμονα την
οριζόντια και κάθετη απομείωση της Ελληνικής Φυλής. Η κοινωνική γαλήνη και η
εθνική ασφάλεια δοκιμάζονται σκληρά. Φαινόμενα επιθέσεων από
λαθρομεταναστόπουλα σε βάρος ελληνόπουλων στα σχολειά μας, κόψιμο του ρεύματος
σε πολυμελείς οικογένειες με άρρωστα παιδάκια, νέες μειώσεις μισθών.
Την ίδια στιγμή λαμβάνουν χώρα συνομιλίες και νομικές
αναγνωρίσεις στις εχθρικές διεκδικήσεις όταν οι Τούρκοι ζητούν καθημερινά με
τις παραβιάσεις τους αίμα. Προδοσία και αναλγησία όταν για το κατοχικό καθεστώς
των γραικύλων πολιτικάντηδων εχθρός τάχα της πατρίδος παραμένει το Λαϊκό
Εθνικιστικό Κίνημα!
Εμείς πάλι ως Έλληνες Εθνικιστές αποτελούμε τον μόνο
και αληθινό εχθρό του ψευτορωμέϊκου. Το παραδεχόμαστε, όπως επίσης
παραδεχόμαστε ότι είμαστε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε ως εχθρούς της
Ελλάδος εκείνους που προσπαθούν όχι απλά να διαχωρίσουν πλέον αλλά να στρέψουν
τον ελληνικό λαό ενάντια στην ίδια του τη Φυλή. Να κάνουν δηλαδή τους Έλληνες
να αδιαφορήσουν και τελικά να μισήσουν το Έθνος μας για τα δεινά που κομίζει το
καθεστώς.
Στην πραγματικότητα το πολιτικό σύστημα επιδιώκει να
σπείρει στην ελληνική κοινωνία το ατομικό συμφέρον και το αίσθημα της
αναλγησίας μαζί με την αδιαφορία για την εθνοφυλετική νόθευση και την απειλή
του ακρωτηριασμού εθνικού εδάφους. Αυτό όμως είναι φύσιν αδύνατο να συμβεί. Δεν
είναι στον χαρακτήρα του λαού μας η έλλειψη εθνικού και κοινωνικού
προσανατολισμού.
Θέλουν οι ξεπουλημένοι μειοδότες του πτωχευμένου
καθεστώτος να παραδεχτούμε πως μπορεί να υπάρξει σωτηρία έξω από την πατρίδα
μας και σε ανθρώπους ολότελα ξένους και εχθρικούς. Όμως η αλήθεια είναι πως δεν
γίνεται να έχεις μέσα σου ανθρωπιά αν δεν σε ενδιαφέρει αν πονάει ο αδελφός σου
με τον οποίο μεγάλωσες στην ίδια γειτονιά.
Δεν γίνεται να αδιαφορήσεις για την πατρίδα που σου
έμαθε ελληνικά γράμματα και εθνική αξιοπρέπεια. Γιατί η Πατρίδα είναι η γενιά η
δική σου και οι γενιές που μάτωσαν και ίδρωσαν για να αναστηθείς εσύ κι όχι οι
περαστικοί μεταπράτες της.
Το πρώτο μάθημα που λαμβάνει ο νέος Έλληνας μόλις
γνωρίσει τη στοργική αγκάλη των γονιών του είναι ο σεβασμός και η αγάπη για τα
γεννήματα της Φυλής του. Είναι το πρώτο τρυφερό συναίσθημα της αγάπης που
μετουσιώνεται σε πίστη μόλις έρθει η γνώση για την προσφορά θυσιών και τα
επιτεύγματα που κρατήσανε όρθιο και ανδρώσανε τούτο τον τόπο.
Μέσα από την επιθυμία της διάκρισης στα χνάρια των
σπουδαίων Ελλήνων θα έρθει η άμιλλα και η φιλαλληλία με τους συγκαιρινούς
μας Έλληνες. Το επόμενο μεγάλο μάθημα που λέει πως το νοιάξιμο για τα δικά σου
πράματα, για τους δικούς σου εθνικούς θησαυρούς θα το βρεις ανάμεσα σε κείνους
τους ανθρώπους που μοιράζεσαι κοινά ενδιαφέροντα, κοινά συμφέροντα, κοινές
αγάπες. Τότε μόνο θα μείνει αυτός ο θησαυρός δικός σου.
Πως είναι λοιπόν δυνατόν να δείξεις σεβασμό στην
ανθρώπινη οντότητα αν δεν σεβαστείς τη δική σου περιουσία και το δικό σου
μόχθο; Είναι αδύνατον, διότι αν αδιαφορήσεις για τη δική σου γη, θα έρθει
κάποιος άλλος να διεκδικήσει ίδια ή και παραπάνω δικαιώματα από εσένα. Είναι
λογικό οι χτύποι της καρδιάς να ακολουθούν το μητρικό συναίσθημα της πατρίδος
ενός εκάστου χωριστά. Και είναι ανθρώπινο να θελήσει ένας λαός να γίνει
καλύτερος του άλλου. Είναι η λογική που σπρώχνει διαφορετικά όπλα να
υπερασπίζονται διαφορετικές, ολότελα δικές τους πατρίδες.
Αγαπάω λοιπόν την Πατρίδα και τη Φυλή μου σημαίνει πως
αγαπάω τους ανθρώπους που την αποτελούν. Και όσο πιο πολύ τους αγαπάω, τόσο πιο
πολύ νοιάζομαι για το Έθνος που με ανάθρεψε. Νοιώθω το κοινό με τα φυλετικά μου
αδέλφια αίμα που βράζει μέσα στις φλέβες μου και ακούω τους χτύπους της καρδιάς
τους. Χαίρομαι με τη χαρά τους και λυπούμαι με τη λύπη τους.
Δεν είμαστε τότε ως λαός πολλά διαφορετικά και
αταίριαστα εγώ αλλά ένα μεγάλο συλλογικό εμείς, μια οργανική προσωπικότητα που
τη λένε Ελληνική Φυλή. Και το χώμα που πατούμε είναι ο Στρατώνας και ο Ναός του
Ελληνισμού μας. Τρέχουμε με προθυμία και άγρια χαρά για να το προστατέψουμε με
τα αλύγιστα κορμιά μας.
Βάζουμε όλα τα μαθήματα σε οικογένεια, σχολείο και
κοινωνία σε εφαρμογή. Και έτσι φτιάχνουμε πατρίδα καθαρόαιμα ελληνική και πιο
μεγάλη. Και όσο πιο πολλά εδάφη μας πήρανε, τόσα επιπλέον θα πάρουμε πίσω. Αλλά
και την Πίστη τη βαστούμε σφιχτή και αμόλυντη.
http://ellinikiafipnisis.blogspot.ca
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου