ΠΟΙΑ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ;

Ενόψει του Συνεδρίου, θα επαναλάβω κάποιες παλαιότερες σκέψεις που  είχα αναφέρει σ’ ένα  άρθρο μου

Η ΝΔ τις τελευταίες δεκαετίες ανέπτυξε  τα χαρακτηριστικά  ενός μηχανισμού  νομής της εξουσίας. Κάθε φορά, οι  κινήσεις της ηγετικής ομάδας, στόχευαν στην  διαμόρφωση ευκαιριακών  συμμαχιών προκειμένου να επιτευχθεί ο βασικός στόχος, δηλαδή η κατάκτηση της εξουσίας.
Το κόμμα  απέτυχε να δημιουργήσει ένα  σαφές πλαίσιο ιδεολογικού  και προγραμματικού λόγου. Ήταν αστικό κόμμα, αλλά ανεχόταν τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Δήλωνε φιλελεύθερο, αλλά  διόγκωνε τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα. Πίστευε στην αγορά, αλλά  προστάτευε συντεχνίες και οργανωμένες μειοψηφίες. Ασπαζόταν τον πατριωτισμό, αλλά υιοθέτησε την πολιτική του «δεν διεκδικούμε τίποτα». Υπερασπιζόταν τους  …νοικοκυραίους, άλλα έκλεινε τα μάτια σε ολιγοπωλιακές πρακτικές του οικονομικού κατεστημένου.  Αυτή η πρακτική  έδινε την εντύπωση ενός κόμματος με ευκαιριακούς στόχους χωρίς όραμα για τη χώρα.
Ο φόβος  της εσωτερικής δημοκρατίας
Επίσης, η ΝΔ διαχρονικά φοβήθηκε  τον ανοικτό- δημοκρατικό διάλογο.  Οι διαφορετικές γνώμες ήταν  απαγορευμένος καρπός. Το  imperium  του  Αρχηγού πάνω απ’ όλα.  Λες και άμα κάποιος διαφωνούσε με τον αρχηγό, εκείνος θα κινδύνευε! Επί πλέον, μετά την αποχώρηση του Ιδρυτή της  διαμορφώθηκε  ένα καθεστώς βαρωνιών που επιβίωνε μοιράζοντας κομματικά οφίτσια. Ο εσωκομματικός  διάλογος εθεωρείτο περίπου περιττός, ενώ  τα όργανα του κόμματος υπολειτουργούσαν. Έτσι, η ΝΔ δεν τόλμησε να μετεξελιχθεί σ’ ένα κόμμα αρχών, θέσεων και ιδεών. Παρέμεινε ένας συνεταιρισμός προώθησης προσωπικών φιλοδοξιών. Ο κυβερνητισμός έγινε ιδεολογία.
Παράλληλα, η  δεξιά, με όλους τους επιθετικούς χαρακτηρισμούς της, από τον εμφύλιο και μετά, έχασε κατά κράτος την ιδεολογική μάχη.  Ουδέποτε ξεπέρασε  τα συμπλέγματά της. Έμεινε προσκολλημένη σε ξεπερασμένα πρότυπα.  Απολογείτο διαρκώς. Ουδέποτε κατάφερε να υπερασπιστεί τα επιτεύγματά της! Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, ότι σε δυο Συνέδρια της ΝΔ, έκανα εισηγήσεις για θέματα ιδεολογίας και το ακροατήριο ήταν …άδειες καρέκλες! Ήμουν νεαρός και δεν καταλάβαινα το γιατί, αλλά πάντα με προσγείωνε κάποιος παλιός. «Τα κόμματα ζουν για την εξουσία και κάνουν τα πάντα για να την κατακτήσουν», μου είπε την τελευταία φορά.
Το σύνδρομο της …«πασοκοποίησης»!
Η ΝΔ αντιμετώπιζε σχεδόν πάντα αμήχανα την κοινωνία! Ήθελε να είναι δίπλα της, αλλά φοβόταν να την εκπροσωπήσει. Ήθελε τη στήριξή της, αλλά δεν τολμούσε να διανύσει την απόσταση που της αναλογούσε. Και το σημαντικότερο, παρακολουθούσε πάντα με καθυστέρηση τις διεργασίες. Το 1981 όλος ο κόσμος έβλεπε να έρχεται το ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ ήλπιζαν σε …θαύμα! Και όταν το ΠΑΣΟΚ ανήλθε στην εξουσία κάποιοι καλλιεργούσαν  την ψευδαίσθηση ότι θα  «πέσει γρήγορα»!
Όταν το ΠΑΣΟΚ εδραιώθηκε, η ΝΔ για να το αντιμετωπίσει επέλεξε να  …«πασοκοποιηθεί»!
Θέλετε παραδείγματα; Η ΔΑΠ έγινε  η πρώτη φοιτητική παράταξη, αλλά τα Πανεπιστήμια τα ..ελέγχει η Αριστερά!  Θυμάμαι, άκουγα τον κ. Μανώλη ως συνδικαλιστή της ΝΔ και δεν μπορούσα να τον ξεχωρίσω από τον …Πολυζωγόπουλο!  Να μην αναφερθώ στα άεργα κομματικά στελέχη που ζούσαν (και ζουν) με την προσδοκία ενός κρατικού αξιώματος και έκλειναν ερμητικά την πόρτα σε νέα στελέχη με φρέσκιες ιδέες. Όσον αφορά στις πολιτικές,  αφήστε το καλύτερα!
Έτσι, η …φιλοδοξία της  Ν.Δ. να αλλάξει τη χώρα, περιοριζόταν, απλώς, στη διαχείριση της εξουσίας στο συνήθως βραχύ χρονικό διάστημα που την ασκούσε. Οι μεγάλες αλλαγές δεν αποτολμήθηκαν  και οι όποιες συγκρούσεις με τα οργανωμένα συμφέροντα κατέληξαν σε μεγαλοπρεπείς συμβιβασμούς! Η ΝΔ  πλήρωσε με μερικές  εκλογικές συντριβές!
Κόμμα «ορφανών» και «αστέγων»;
Κάποιοι  εισηγούνται στον Πρωθυπουργό … να διαλύσει τη ΝΔ,  και να ηγηθεί ενός μεγάλου φιλοευρωπαϊκού  σχηματισμού στον οποίο θα μπορούσαν να ενταχθούν από τον κ. Καρατζαφέρη,  μέχρι τον κ. Στουρνάρα και κάποια «ορφανά» του  ΠΑΣΟΚ που παραμένουν άστεγα.
Έχω  ορισμένες…..βασικές ενστάσεις, μ’ αυτά τα σχέδια:
Πρώτον, τι το νέο θα κομίσουν στην πολιτική ζωή του τόπου όλοι αυτοί  που δεν πρόλαβαν να το κάνουν στις δεκαετίες που υπήρξαν υπουργοί;
Δεύτερον, ποιά θα είναι η κοινή….συνιστώσα  των στελεχών με  τόσο διαφορετική ιστορία; Η …εξουσία;
Τρίτον, πως αυτός ο ετερογενής συνασπισμός «άστεγων» και «ορφανών» θα λειτουργήσει ως συντεταγμένο κόμμα αρχών και θέσεων; Περισσότεροι σαν μέτοχοι σε ΑΕ θα μοιάζουν!
Τέταρτον, με βάση ποιά κριτήρια θα επιλεγούν και ποιοί; Θα είναι ..ιδεολογικά; Θα είναι πολιτικά; Θα είναι αξιοκρατικά;
Πέμπτον, αυτό το …νέο κόμμα, θα επιχειρήσει να εκφράσει τις διεργασίες που γίνονται σε κοινωνικό επίπεδο; Αν, ναι, τα άτομα αυτά μπορούν να κατέβουν και να μιλήσουν με τους απλούς πολίτες; Πολύ φοβούμαι, πώς όχι.
Έκτον, η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη από ένα κόμμα …Πατρικίων το οποίο θα επιχειρήσει να εκφράσει τους Πληβείους! Μάλλον, το ακριβώς αντίθετο χρειάζεται!
Προσωπικά, λοιπόν, θεωρώ ότι ένας τέτοιος  ευκαιριακός συνασπισμός  θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη συσσωρευμένη οργή της κοινωνίας. Γιατί θα  δει το εγχείρημα ως μια ευκαιρία διάσωσης του «παλαιού» μπροστά στο  φόβο του «νέου».
Άνοιγμα προς τα ….δεξιά!
Υπάρχουν και εκείνοι που θορυβημένοι από την  άνοδο της Χ.Α. εισηγούνται μετατόπιση της ΝΔ …δεξιότερα.
Έχω κουραστεί ν’ ακούω για αυτά τα …δεξιά ανοίγματα! Τα θεωρώ κάτι σαν απονενοημένα διαβήματα. Κατά τη γνώμη μου ματαιοπονούν, όσοι τα εισηγούνται  γιατί διαβάζουν λάθος τις κοινωνικές διεργασίες.
Η ΧΑ δεν αντιμετωπίζεται με …δεξιότερη  ρητορική, αλλά με την αποτελεσματική αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων που επιτρέπουν σε τέτοια φαινόμενα να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και ακροατήριο για να συλλέξουν ψήφους. Η μισαλλοδοξία, η βία, ο ρατσισμός, ο φανατισμός θα ξεριζωθούν όταν  η πολιτεία αρχίσει να υφαίνει πάλι τον κοινωνικό ιστό που διέλυσε η μνημονιακή βαρβαρότητα.
Όταν η ΝΔ βρει το θάρρος να αντιμετωπίσει με επιχειρήματα, ιδέες και πολιτικές τις εθνομηδενιστικές απόψεις των οργανωμένων μειοψηφιών της άκρας αριστεράς.
Όταν ξεχωρίσει τον πατριωτισμό από την πατριδοκαπηλία. Τον εθνικισμό από την έννοια του έθνους.
Όταν, κυρίως, προσφέρει ένα όραμα για το μέλλον της χώρας και του ελληνισμού που θα επιτρέψει στους πολίτες αυτής της χώρας να αισθάνονται περήφανοι που είναι Έλληνες.
Χρειαζόμαστε μια εθνική ατζέντα
Είχαμε εγκαίρως επισημάνει ότι οι πολιτικές του μνημονίου, επειδή διαπερνούν όλα τα κοινωνικά στρώματα θα ανατρέψουν  τις παλιές διαχωριστικές κομματικές γραμμές. Σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια πρωτόγνωρη «κοινωνική κινητικότητα», ενώ εξασθενεί διαρκώς η ταύτιση των ψηφοφόρων ακόμα και με τα κόμματα που ψήφιζαν παραδοσιακά. Αυτό δημιουργεί ένα ρευστό τοπίο, όπου κάθε πρόβλεψη θεωρείται παρακινδυνευμένη. Επί πλέον, υπάρχει συσσωρευμένη κοινωνική οργή η οποία ουδείς γνωρίζει πώς θα εκφραστεί.
Επομένως, και αν ακόμα ευωδοθεί το αισιόδοξο σενάριο  την επομένη  θα τεθούν, μετ’ επιτάσεως μάλιστα, βασικά ερωτήματα
- Ποιά Ελλάδα θέλουμε (με την έννοια του παραγωγικού μοντέλου και της πολιτικής οργάνωσης της χώρας),
-Σε ποιά κατεύθυνση θέλουμε να την οδηγήσουμε και ..
- Ποιοί μπορούν να αναλάβουν  το τιτάνιο έργο.
Αυτά τα ερωτήματα δεν ξεκινούν από το …τρίτο, αλλά από το πρώτο.
Με άλλα λόγια, πρώτα επιλέγουμε το ταξίδι, μετά χαράσσουμε την διαδρομή και στη συνέχεια αναζητούμε όχημα και οδηγό που θα μας πάει στον προορισμό μας!
Όταν, λοιπόν, ομαλοποιηθεί κάπως η παρούσα κατάσταση πρέπει, με ευθύνη του Πρωθυπουργού, ν’ ανοίξει ένας διάλογος για το μέλλον  της χώρας. Εννοείται ότι αυτό δεν γίνεται  σ’  ένα κομματικό συνέδριο.
Πρώτον, η  Ελλάδα χρειάζεται μια εθνική ατζέντα για την επόμενη δεκαετία με ιεραρχημένους  στρατηγικούς στόχους.
Δεύτερον, το υπάρχον πολιτικό σύστημα  έχει απαξιωθεί. Άρα πρέπει να  οργανωθεί επί νέων βάσεων. Αυτό σημαίνει νέα Συντακτική Συνέλευση.
Τέλος, ποιός θα τα αναλάβει όλα αυτά; Η εκτίμησή μου είναι ότι ουδείς εκ των  υπαρχόντων σχηματισμών  έχει την πολιτική, κοινωνική και ηθική νομιμοποίηση για να το επιχειρήσει.
Ο τελευταίος λόγος στην κοινωνία
Η μια άποψη λέει, ότι αυτό ενδεχομένως μπορεί να το αναλάβει το σχήμα που προωθούν τα σενάρια. Δηλαδή, μια «μεγάλη συμμαχία» στελεχών της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Σαμαρά. Θεωρώ, ότι το  σχήμα δεν θα μπορέσει να δώσει μια μακροπρόθεσμη προοπτική στη χώρα. Γιατί, μεταξύ άλλων, θα πρόκειται για μια προσπάθεια που επιβλήθηκε εκ των …άνω και δεν προέκυψε ως αποτέλεσμα κοινωνικών διεργασιών.
Επομένως;
Ο πρωθυπουργός έχει δυο επιλογές:
Πρώτον, όταν ομαλοποιηθεί η κατάσταση, να προβεί σ’ ένα γενικό προσκλητήριο της κεντροδεξιάς παράταξης. Ένα μεγάλο ιδρυτικό Συνέδριο, όπου όλα τα τεθούν εξ υπαρχής και από μηδενική βάση. Το Συνέδριο αυτό μπορεί να καθορίσει την ατζέντα της επόμενη δεκαετίας.
Δεύτερον, να καθιερώσει το σύστημα της απλής αναλογικής για τις επόμενες εκλογές με όριο εισόδου 5%.
Παλαιότερα ήμουν εναντίον αυτού του συστήματος επειδή διευκόλυνε τον κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων.
Όμως,  τα συστήματα ενισχυμένης αναλογικής, καλλιέργησαν την ανευθυνότητα και τον λαϊκισμό μεγάλων, μικρών και μικρότερων κομμάτων και ο λαϊκισμός αυτός είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για τα σημερινά μας δεινά.
Επειδή οι αλλαγές που έχει ανάγκη η πατρίδα μας είναι κοσμογονικές  ο λαϊκισμός θα αποτελεί μια διαρκή τροχοπέδη. Καιρός, λοιπόν, να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους απέναντι στην πατρίδα.
Και πρωτίστως ο ελληνικός λαός.
Αφού δεν μπορεί να σηκώσει  μόνον ένας την ευθύνη, (αυτό αποφάσισε ο λαός στις τελευταίες εκλογές)  τότε να έρθει η ώρα της κρίσεως, για όλους.
Γιατί πολλοί και για πάρα πολύ καιρό, αντί να βάζουν πλάτη, έκοβαν βόλτες  στα λιβάδια της αμεριμνησίας, κριτικάροντας  τους άλλους…
Συμπέρασμα: Το  πολιτικό μας σύστημα απέτυχε και πρέπει να ανανεωθεί εκ βάθρων.
Τα κόμματα έχουν ανάγκη από νέες  και υγιείς δυνάμεις με ειλικρινή διάθεσή προσφοράς.
Η πατρίδα χρειάζεται απελπισμένα ένα όραμα που θα συγκινήσει τις νέες γενιές.
Του Κώστα Ροδινού
http://www.antinews.gr