Μπορεί οι μέρες που διανύουμε να
παραπέμπουν περισσότερο στην εθνική καταστροφή του 1922, πλην όμως τα
σημάδια της παρακμής μας γυρνούν αρκετά πίσω,
στις παραμονές του 1453.
Εδαφικά περιορισμένη η τότε στα χαρτιά μόνο αυτοκρατορία, εμείς ήδη μετράμε απώλειες όπως αυτή της μισής Κύπρου ή των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο με το παράδοξο των 6 μιλίων στο νέρο και 10 στον αέρα!
Φτωχή η τότε αυτοκρατορία, πάμπτωχη η σημερινή Ελλάδα.
Δίχως χρυσό τότε η Πόλη, δίχως νόμισμα σήμερα η Ελλάδα αρκείται στα ψίχουλα που της πετούν
Ηγέτες που έτρεχαν δεξιά κι αριστερά στον τότε γνωστό κόσμο για βοήθεια, κάτι αντίστοιχο και σήμερα με κοινό παρανομαστή την άνευ όρων παράδοση στους “φιλάνθρωπους” ευεργέτες μας.
Παρηκμασμένα ήθη και αξίες στην κοινωνία της Κωνσταντινούπολης σε συνδυασμό με την αδιαφορία απέναντι στους κινδύνους, κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και σήμερα.
Αλώνιζαν οι εχθροί της αυτοκρατορίας μπουκάροντας και λεηλατώντας όποτε ήθελαν, πλέουν ή πετούν ανενόχλητοι όποτε θέλουν οι τούρκοι σήμερα στο Αιγαίο φτάνοντας μια ανάσα από τα παράλια της Αττικής ενώ οι ληστοσυμμορίες εισβάλλουν, βιάζουν, σφάζουν, αρπάζουν.
Τίποτε δε φαίνεται ικανό να αλλάξει την καθοδική πορεία που έχουμε πάρει εκτός αν αναπαυθούμε ανέμελα πάνω σε προφητείες που προβλέπουν ένδοξες κατακτήσεις για τις οποίες κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι όντως ειπώθηκαν από αυτούς στους οποίους αποδόθηκαν. Το μόνο βέβαιο είναι πως οι γέροντες αυτοί αφιερώθηκαν σε ένα Θεό ο οποίος δεν προτρέπει στην ξάπλα αλλά στον καθημερινό αγώνα μέσα από τον οποίο θα έρθει η Ανάσταση.
Οι Αλβανοί μας κλείνουν τις εκκλησίες κι ειρωνεύονται. Οι σκοπιανοί συνεχίζουν σταθερά την όποια προκλητική στάση τους. Εμείς ως λαός γερνάμε, σφάζουμε τα παιδιά μας στα υπόγεια και περιοριζόμαστε την ώρα που οι μουσουλμάνοι θα είναι σε λίγα χρόνια ισάριθμοι με τους γηγενείς.
Πολύ φοβάμαι ότι πλησιάζει η στιγμή μιας νέας μεγάλης εθνικής καταστροφής. Τα όποια περιθώρια αντίδρασης διαρκώς μειώνονται αλλά ο ελληνικός λαός διασωληνομένος στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης δε δείχνει σημεία ανάνηψης.
Γεννήθηκε με την ελευθερία δεδομένη και κανείς δεν του έμαθε να την εκτιμά. Ίσως πρέπει να τη χάσει, ώστε να τη διεκδικήσει ξανά κάποια μέρα…
Εδαφικά περιορισμένη η τότε στα χαρτιά μόνο αυτοκρατορία, εμείς ήδη μετράμε απώλειες όπως αυτή της μισής Κύπρου ή των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο με το παράδοξο των 6 μιλίων στο νέρο και 10 στον αέρα!
Φτωχή η τότε αυτοκρατορία, πάμπτωχη η σημερινή Ελλάδα.
Δίχως χρυσό τότε η Πόλη, δίχως νόμισμα σήμερα η Ελλάδα αρκείται στα ψίχουλα που της πετούν
Ηγέτες που έτρεχαν δεξιά κι αριστερά στον τότε γνωστό κόσμο για βοήθεια, κάτι αντίστοιχο και σήμερα με κοινό παρανομαστή την άνευ όρων παράδοση στους “φιλάνθρωπους” ευεργέτες μας.
Παρηκμασμένα ήθη και αξίες στην κοινωνία της Κωνσταντινούπολης σε συνδυασμό με την αδιαφορία απέναντι στους κινδύνους, κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και σήμερα.
Αλώνιζαν οι εχθροί της αυτοκρατορίας μπουκάροντας και λεηλατώντας όποτε ήθελαν, πλέουν ή πετούν ανενόχλητοι όποτε θέλουν οι τούρκοι σήμερα στο Αιγαίο φτάνοντας μια ανάσα από τα παράλια της Αττικής ενώ οι ληστοσυμμορίες εισβάλλουν, βιάζουν, σφάζουν, αρπάζουν.
Τίποτε δε φαίνεται ικανό να αλλάξει την καθοδική πορεία που έχουμε πάρει εκτός αν αναπαυθούμε ανέμελα πάνω σε προφητείες που προβλέπουν ένδοξες κατακτήσεις για τις οποίες κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι όντως ειπώθηκαν από αυτούς στους οποίους αποδόθηκαν. Το μόνο βέβαιο είναι πως οι γέροντες αυτοί αφιερώθηκαν σε ένα Θεό ο οποίος δεν προτρέπει στην ξάπλα αλλά στον καθημερινό αγώνα μέσα από τον οποίο θα έρθει η Ανάσταση.
Οι Αλβανοί μας κλείνουν τις εκκλησίες κι ειρωνεύονται. Οι σκοπιανοί συνεχίζουν σταθερά την όποια προκλητική στάση τους. Εμείς ως λαός γερνάμε, σφάζουμε τα παιδιά μας στα υπόγεια και περιοριζόμαστε την ώρα που οι μουσουλμάνοι θα είναι σε λίγα χρόνια ισάριθμοι με τους γηγενείς.
Πολύ φοβάμαι ότι πλησιάζει η στιγμή μιας νέας μεγάλης εθνικής καταστροφής. Τα όποια περιθώρια αντίδρασης διαρκώς μειώνονται αλλά ο ελληνικός λαός διασωληνομένος στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης δε δείχνει σημεία ανάνηψης.
Γεννήθηκε με την ελευθερία δεδομένη και κανείς δεν του έμαθε να την εκτιμά. Ίσως πρέπει να τη χάσει, ώστε να τη διεκδικήσει ξανά κάποια μέρα…
του Στρατή Μαζίδη
Πηγή: http://www.freepen.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου