παν για να το εκγυμνάσει δεχόμενη ακόμα και χορηγία για τα καύσιμα των οχημάτων.
Το εθνικό φρόνημα δεν υφίσταται παρά μόνο σε μυαλά που δεν έχουν κάτι δικό τους για να νιώθουν υπερήφανοι. Το φρόνημα πλάθεται κυρίως μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης όπου παρουσιάζεται η επίσημη εκδοχή του κράτους για τα ιστορικά γεγονότα. Μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά μέσα σε οικογένειες βαθιά συντηρητικές, που λόγω του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου δεν διανοούνται καν την εναλλακτική επιλογή για τα μέλη τους.
Όποιος λαός δίνει τόσο μεγάλη βάση στο “εθνικόν”, παραιτείται από την δυνατότητα να είναι κοσμοπολίτης. Να είναι ανοιχτός στην κουλτούρα άλλων λαών και να θωρακιστεί με τα θετικά στοιχεία των άλλων. Η “εθνική υπερηφάνεια” βάζει στην άκρη τον πολιτισμό, για χάρη μιας αυτιστικού τύπου ηδονής με το να ακούμε πόσο καταπληκτικοί είμαστε. Ο Έλληνας ειδικά, έχοντας ροπή σε παραμύθια “εθνικών φρονημάτων” έχει βυθιστεί στην μιζέρια του επαρχιώτη της Ευρώπης, του πρωτίστως Βαλκάνιου ζητιάνου των ΕΣΠΑ και των πακέτων Ντελόρ παλιότερα. Σ’ αυτόν που απαρνήθηκε τον Διαφωτισμό, όχι επειδή δεν τον πέρασε, αλλά επειδή ερμήνευσε την πρόοδο ως σινιέ συνολάκι και Μύκονο.
Το φρόνημα ως όρος περιγράφει την ιδεολογία, αλλά και το ήθος. Συνήθως συνδέεται με καταστάσεις που υποδηλώνουν μια τάση για διάκριση προς ανώτερη θέση σε σχέση με τους υπόλοιπους. Το φρόνημα κρύβει την πεποίθηση πως είμαστε ανώτεροι από τους άλλους. Το φρόνημα δεν μπορεί να συνυπάρχει με την συνείδηση, καθώς η δεύτερη είναι μια πολύπλοκη νοητική διαδικασία που σχετίζεται με την κατανόηση του ατόμου για τον εαυτό του, για όσα σημαίνει το ίδιο, οι πράξεις του, ο κόσμος και η αλληλεπίδραση όλων αυτών.
Το εθνικό φρόνημα δεν είναι παρά η συγκολλητική ουσία που συσφίγγει τους δεσμούς μιας ομάδας. Πάντα η ένταξη σε μια ομάδα, όποια και να είναι τα κίνητρά της, εξιδανικεύει την ομάδα στα μάτια αυτών που την απαρτίζουν, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί προκαταλήψεις απέναντι σε άλλες ομάδες. Είναι εν ολίγοις η απαρχή του εθνικισμού, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Επομένως, η ανάγκη του ατόμου να ανήκει σε μια εθνική ομάδα, δεν είναι επειδή αγαπάει περισσότερο από κάποιον άλλον που έτυχε να γεννηθεί στην ίδια χώρα, τις παραδόσεις της ή τις αξίες της ή τα όσα έκανε στο παρελθόν. Περισσότερο έχει την ανάγκη να ανήκει κάπου και να ικανοποιήσει το εγωιστικό γονίδιο μέσα του. Να νιώσει δηλαδή καλά και να τονώσει την χαμηλή του αυτοεκτίμηση.
To εθνικό φρόνημα καταληκτικά, είναι ένας ακραίος τύπος ναρκισσισμού που βρίσκει εφαρμογή σε μεγάλη κλίμακα. Ένας αντεστραμμένος μηχανισμός άμυνας που καλύπτει την συνειδητοποίηση της αξίας ή της αναξιότητάς μας. Η ιδανική εικόνα του εαυτού συγκρούεται με αυτό που πραγματικά είμαστε.
Όσο πιο ανελεύθερος είναι ένας άνθρωπος ή ένας λαός, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για καλλιέργεια εθνικού συναισθήματος. Ρωτήστε κάποιον από όσους δίνουν τόσο μεγάλη βάση στο “εθνικό φρόνημα” (όχι φακελώνοντας συμπολίτες τους όπως στην Χούντα) αν αγαπάνε περισσότερο την Ελλάδα ή την Δημοκρατία, την Ελλάδα ή την Ανθρωπιά, την Ελλάδα ή την Ελευθερία, την Ελλάδα ή την Ανεξαρτησία. Κι ακόμα περισσότερο, αν μπορούν να βάλουν αυτές τις έννοιες δίπλα-δίπλα χωρίς διαζευκτικά.
http://strangejournal.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου