ΤΟ ¨ΟΧΙ¨ ΤΗΣ...ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η επέτειος του «Όχι» δεν χωράει ψέμματα. Πολλές επέτειοι γενικώς κρύβουν ψέμματα διάφορα, όπως ψέμματα διάφορα κρύβει γενικά η ανάγνωση τις Ιστορίας.

Ψέμματα που αφήνουν περιθώρια για τις λεγόμενες «ιστορικές ερμηνείες». Η επέτειος του «Όχι» όμως δεν χωράει τέτοια. Διότι αφορά στο «Όχι» του Ελληνικού λαού απέναντι στον φασισμό. Τιμάται αυτό το «Όχι» ως ηρωικό, επειδή υπηρετήθηκε πάνδημα, με εντιμότητα και παρρησία, χωρίς φόβο για το κόστος που συνεπαγόταν, παρά τη φασιστική κυβέρνηση που υπήρχε στη χώρα, ή μάλλον ακριβώς επειδή αυτή υπήρχε· και το «Όχι» την ακύρωσε οριστικά.

Όσοι μας έχουν απομείνει για να προβάλλουν τούτες τις ημέρες άλλες ερμηνείες, όσοι επικαλούνται ανακρίβειες και υπαινίσσονται ιστορικά ψέμματα, αυτοί νοούνται μόνον ως προβοκάτορες της επετείου. Καραδοκούν· δεν εορτάζουν. Καραδοκούν και την αμολάνε, κάθε φορά σταθμίζοντας το κλίμα και ανιχνεύοντας τα δικά τους περιθώριά. Κάθε φορά δοκιμάζοντας τις πιθανότητες μιας λιγότερης απομόνωσης.

Την ίδια ώρα που αυτοί καραδοκούν στην επέτειο, οι Έλληνες εορτάζουν την επέτειο. Στεφανώνουν το ταξίδι με το τρένο μέχρι τα βουνά της Πίνδου, στεφανώνουν την ιαχή «αέρα», στεφανώνουν εκείνους που δεν επέστρεψαν! Αυτά και άλλα, όλα εκείνα, δηλαδή, στα οποία δεν χωράνε ψέμματα. Όπως δεν χωράνε ψέμματα, όποτε πια γίνεται αμελητέα η απόσταση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.

Εδώ και λίγα χρόνια οι Έλληνες εορτάζουν με πικρή καρδιά· πίσω από κάγκελα. Διότι η επέτειος του «Όχι» έχει από πέρυσι αμαυρωθεί με την παρουσία των νεοναζί στις εξέδρες των επισήμων, επιπλέον του γεγονότος ότι στις ίδιες εξέδρες παρίστανται και οι νενέκοι, που αντιπροσωπεύουν τα αμέτρητα και επονείδιστα «ναι», που έχουν εκστομίσει ελόγου τους σε βάρος του Ελληνικού λαού, αλλοίμονο, εκπροσωπώντας την πολιτεία.

Εφέτος όμως τη διαφορά στο αμαύρωμα κάνει το άκρως υποκριτικό «όχι», που τάχα εκστομίζει η κυβέρνηση απέναντι στην Τρόικα.

Αυτό το «όχι», το «όχι» της κυβέρνησης είναι ένα καθαρά υποκριτικό «όχι». Ένα «όχι» κομμένο και ραμμένο, για να εναρμονισθεί με την επέτειο, και να την καπηλευθεί. Ένα «όχι» που εκθέτει τώρα την κυβέρνηση στην ίδια κριτική που εξαπέλυε εκείνη χθες εναντίον όλων όσοι την επέκριναν για το μεγάλο «ναι» της και τα άλλα τα μικρότερα. Και είναι φυσικά ένα «όχι» που θα το πάρει και αυτό πίσω η κυβέρνηση, πριν αλέκτωρα λαλήσαι.

Μήπως η προγραμματική συμφωνία που συνομολόγησαν Σαμαράς και Βενιζέλος πριν από λίγες ημέρες δεν προτάσσει την εξάντληση της τετραετίας ως κορυφαία δέσμευση; Χρειάζεται ν’ ακούσουν κάτι άλλο από τούτο οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο, για να υποδεχθούν αυτό το «όχι» του Μαξίμου με ηχηρά χάχανα; Τι είναι όποιος το ακούει διαφορετικά; Αφελής ή απλώς ένα γελοίο κάθαρμα που επιδιώκει να κρυφτεί στο βρόμικο ημίφως;

Δεν είναι, λοιπόν, αυτό το κυβερνητικό «όχι» παρά ένα «όχι» της προσκολλήσεως. Της προσκολλήσεως στην Ιστορία… Κι εντέλει αυτό το «όχι» δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα σκέτο ψέμμα. Ένα ψέμμα που, για ν’ αντέξει, θα χρειασθεί να συμπληρωθεί, και θα συμπληρωθεί, δυστυχώς, με ακόμα περισσότερα ψέμματα.

Στην επέτειο του «Όχι» ένα τέτοιο «όχι» δεν χωράει. Διότι, όπως είπαμε, ψέμματα σε τούτη την επέτειο δεν έχουν θέση. Κι ας… καμαρώνουν αυτά τα «όχι» στις εξέδρες.


by Sotos