Τα λιοντάρια της Δήλου, ο ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς, το θέατρο του Ασκληπιείου, το ιερό της Ίσιδος στο Δίον, το ανάκτορο του Μίνωα στην Κνωσό είναι μερικοί αρχαιολογικοί χώροι, πολυφωτογραφισμένοι μεν, αλλά μόνο υπό το φως της ημέρας μέχρι τώρα. Ακόμα και σε όσες νυχτερινές φωτογραφικές λήψεις πρωταγωνιστούν, τα μνημεία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού είναι φωταγωγημένα.
Ο Λουκάς Χαψής είναι ο πρώτος φωτογράφος που πέρασε έξι νύχτες στον αρχαιολογικό χώρο της Δήλου. Αλλες έξι νύχτες ήταν στους Δελφούς. Τρία βράδια ξαγρύπνησε στην Κνωσό κι άλλα τόσα στην Ολυμπία, την αρχαία Κόρινθο και τη Νεμέα, το Δίον, τη Δωδώνη.
Φωτογράφισε -πάντα χωρίς φεγγάρι- συνολικά 14 αρχαιολογικούς χώρους. Εκείνος με τον εξοπλισμό του και τα μοντέλα του: τα αρχαία μνημεία και τον Γαλαξία.
Το ταξίδι αυτό αποτελεί την έκθεση «Ναοί στο σχήμα του ουρανού» με την οποία το Ευγενίδειο Ιδρυμα θα γιορτάσει τα δέκα χρόνια λειτουργίας τού Νέου Ψηφιακού Πλανητάριου.
Η ιδέα δημιουργήθηκε χάρη στο ταξίδι του στο Νησί του Πάσχα, τον Ιούλιο του 2010, για να απαθανατίσει την ολική έκλειψη ηλίου με τα μονολιθικά -από ηφαιστειακή τέφρα- αγάλματα Μοάι σε πρώτο πλάνο.
Το σχέδιο να φωτογραφίσει τα μνημεία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού κάτω από το φως των αστεριών άρχισε σιγά σιγά να σχηματίζεται. Ιδιαιτέρως δε όταν στο Νησί του Πάσχα οι αρχαιολόγοι τού χορήγησαν άδεια για να φωτογραφίσει νύχτα τα Μοάι.
Μοιράστηκε τη σκέψη του με τον διευθυντή του Ιδρύματος Ευγενίδου, Διονύση Π. Σιμόπουλο, με το εξής επιχείρημα: «Υπάρχουν εκατοντάδες επιστημονικές φωτογραφίες του Γαλαξία, αστερισμών και νεφελωμάτων. Η επιθυμία μου είναι να κάνω κάτι πιο δημιουργικό, που να έχει κινηματογραφικότητα. Αυτό που λείπει είναι αστροφωτογραφία ευρέως πεδίου με επίγειο στόχο». Και ο «στόχος» για τον φωτογράφο ήταν οι αρχαιολογικοί χώροι της Ελλάδας.
Ο Χαψής, αν και τέλειωσε σπουδές Λογιστικής, συνεπαρμένος από μια σκηνή της ταινίας «Γορίλλες στην ομίχλη», σπούδασε Φωτογραφία και Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στην Αθήνα και ασχολείται με την αστροφωτογραφία από το 1995.
Με σκηνοθετική ματιά οργάνωσε το σχέδιό του. «Τα μνημεία ήταν τα μοντέλα μου και τα απαθανάτισα με τη λογική της φωτογραφίας πορτρέτου», εξηγεί.
Για να είναι ατμοσφαιρικές οι λήψεις του και να αναδεικνύουν τις «γωνίες» των μοντέλων του, ενήργησε και ως ζωγράφος. Μόνον που αντί για πινέλα είχε τρεις φακούς τσέπης στις αποσκευές του. Με την τεχνική light painting (φωτοσκιάσεις ή ζωγραφική με φωτεινές δέσμες) υπογράμμισε την επιβλητικότητα των αρχαίων μνημείων, την απαράμιλλη αισθητική των γλυπτών και τη γεφύρωσε με τον συναρπαστικό Γαλαξία.
Στο παρελθόν ο Χαψής είχε επιχειρήσει να εξασφαλίσει άδεια να πραγματοποιήσει το όνειρό του, αλλά προσέκρουσε σε «απροσπέλαστη γραφειοκρατική τυπολατρία και συντηρητικές αντιλήψεις. Οι αρχαιολόγοι με αντιμετώπιζαν σαν τρελό. Ο διευθυντής του Πλανηταρίου όμως συμμερίστηκε την τρέλα μου και εξασφάλισε τις πρώτες τέσσερις άδειες», διηγείται ο Λουκάς Χαψής.
Με τις άδειες παραμονής σε αρχαιολογικούς χώρους, ο φωτογράφος έρχισε την περιήγησή του τον Ιούνιο του 2011 από τη Δήλο και την ολοκλήρωσε τον Αύγουστο του 2012 στη Σαμοθράκη και το Ιερό των Μεγάλων Θεών.
Στην ιερή πόλη της Δήλου έμεινε έξι 24ωρα. Αλλα τόσα στους Δελφούς και από τρία μερόνυχτα στους υπόλοιπους δώδεκα αρχαιολογικούς χώρους.
Δεν ήταν απλή υπόθεση. Τους θερινούς μήνες είχε να αντιμετωπίσει την υγρασία, τις υψηλές θερμοκρασίες ή τα μελτέμια. Τον χειμώνα τις βροχές, τα κρύα, τις παγωνιές, τους παγετούς. Κάθε καιρικό φαινόμενο και μια απειλή για τον φωτογραφικό εξοπλισμό.
Στη Δωδώνη, για παράδειγμα, έμεινε «παγιδευμένος» στο αυτοκινούμενο τροχόσπιτό του τρία μερόνυχτα από την ακατάπαυστη βροχή. «Μόνο τη δεύτερη νύχτα λες κι άνοιξε παράθυρο στα σύννεφα. Η βροχή σταμάτησε για μόλις μία ώρα», θυμάται. Επέστρεψε από τον μεγάλο αρχαιολογικό χώρο της Ηπείρου με μία μόνο φωτογραφία από το αρχαίο θέατρο.
Είχε όμως και άλλα απρόοπτα. Μια από τις ασέληνες νύχτες στη Δήλο, για παράδειγμα, μέσα στην ησυχία, η οποία τονίζει τον παραμικρό ήχο, άκουγε καθαρά τον αργό ρυθμό ανάσας σχετικά κοντά του. Ταυτόχρονα άκουγε βήματα σε μακρινή απόσταση. Οσο κι αν έψαξε γύρω του, δεν εντόπισε κάτι. Με το πρώτο φως πια το μυστήριο λύθηκε. Ηταν η ανάσα μιας γίδας που είχε ξεφύγει από το κοπάδι της και κοιμήθηκε σε μικρή σπηλιά και τα βήματα ήταν του βοσκού που την έψαχνε.
Φωτογράφισε με φειδώ. «Δεν θα είχε ενδιαφέρον η φωτογραφία μνημείου σε παραλλαγές». Ωστόσο, οι 35 φωτογραφίες της έκθεσης στο Πλανητάριο προσφέρουν μια χορταστική δόση από τη βιωματική εμπειρία του φωτογράφου, τονίζοντας την ασημαντότητα της ανθρώπινης ύπαρξης στο Σύμπαν.
πηγή: tanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου