να τον ακουμπήσω με το δάχτυλο στο κούτελο,
πως είναι αληθινός, να τόνε θαυμάσουμε, που είναι τόσο μερακλής.
Το περιβάλλον μου δεν ανήκει μόνο στην «επάρατο» Δεξιά. Φίλοι, γείτονες, συγγενείς, πελάτες, έχουν διάφορες πολιτικές προελεύσεις. Κάποιοι ψηφίζανε το πάλαι ΠΑΣΟΚ. Άλλοι τότε που ο Μπακαλάκος τραγουδούσε το Κιλελέρ κι ο ΓΑΠ με μαλλιά φορούσε τεριλέν παντελόνια καμπάνα κι όλο το βυθίζανε το «Χόρα», άλλοι την εποχή που κάτι «εκσυγχρονιστές» κι οι κολλητοί τους μαζεύανε μέχρι φόδρα τις οικονομίες των παππούδων στο ΧΑΑ και χτίζανε χλιδάτες ολυμπιακές εγκαταστάσεις, που τώρα σαπίζουν κι άλλοι τότε, το 2009, που αγοράσανε τις χάντρες και τα καθρεφτάκια του «λεφτά υπάρχουν». Τώρα δεν βρίσκω ούτε μισό. Εκτός κι αν ντρέπονται να το πουν.
Σε δημοσκόπηση είδα μέχρι κι ένα παχιό –παχιό 6,5 %. Χλιδή, ε;
Μην είναι οι στρατιωτικοί, που τους είπε «αυτιστικούς» ο αντιπρόεδρος, κι οι οικογένειες τους; Πάλι δεν βγαίνουν τα νούμερα.
Όλα τα πράγματα ακολουθούν τον κύκλο της ζωής. Γέννηση, ακμή, παρακμή και θάνατος. Η ΠΑΣΟΚάρα λοιπόν, ως λυμφατική σκιά του φαρδιού και πλατιού κινήματος, θα διάγει πλέον την περίοδο των επιθανάτιων σπασμών. Ενίοτε δε πολλοί άνθρωποι, πριν τινάξουν τα πέταλα κι αρχίσουν οι συγγενείς να μοιράζονται τα κόλλυβα, τα τσουρεκάκια στο σελοφάν και να πίνουν με μικρές γουλιές κονιάκ μπόμπα, έχουν μια προσωρινή ψευδαίσθηση διαύγειας και ευεξίας. Κι ύστερα, αντίο Γλαρέντζα. Τέζα. Καπούτ, που θα ‘λεγε κι η μεγάλη μας φίλη από την Λεωφόρον υπό τα Φιλύρας στο Βερολίνο.
Παρά τα μικρά πολιτικά «δωράκια», όπως τον τρόπο υπαναχώρησης της κυβέρνησης στο εικοσιπεντάρι στα νοσοκομεία, «μετά από συνάντηση με αντιπροσωπεία βουλευτών του ΠΑΣΟΚ» ή την λεόντειο μερίδα σε θέσεις κλειδιά, που έχει λάβει το ρετάλι που απέμεινε από το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, είναι δύσκολα τα κόζα. Τα ερείσματα της πασοκικής γραφειοκρατίας στον κρατικό μηχανισμό αμύνονται, όπως ο θρυλικός Συνταγματάρχης Μοσκαρντό στο Αλκαζάρ. Το Αλκαζάρ βέβαια δεν έπεσε αλλά η Χαριλάου Τρικούπη θα πέσει. Χωρίς πάταγο. Ούτε σκόνη δεν θα σηκώσει. Απλά θα σκολάσει ο γάμος και θα πάει στο νεκροταφείο των πολιτικών ελεφάντων, όπου κείνται τα κουφάρια δεκάδων πολιτικών κομμάτων της νεωτέρας ελληνικής Ιστορίας.
Μα γιατί νομίζετε μεταμφιέζονται; Η κίνηση των έτσι, των αλλιώς, τώρα «Ελιά» κι ελεείστε την Κεντροαριστερά, με τον πράσινο ήλιο από κάτω απ΄ το λογότυπο, σαν επιπλάδικο χορηγό σε σήριαλ. Άμα τράβαγε το πράμα από μόνο του, θα βγαίνανε φόρα παρτίδα στο ξάγναντο, με τις πράσινες σημαίες τους αναπεπταμένες, τα ωραία τους, ΠΑΣΟΚ και πάσης Ελλάδος, να μαζέψουν ψηφαλάκια, βάζοντας μπροστά – μπροστά τους πρωτοκλασάτους. Τώρα πια, έχει μείνει μόνο ο κατιμάς, κάτι υστερικά αισθήματα και βοηθητικοί από τον πάγκο. Φύρδην μίγδην με τις γνωστές «προσωπικότητες», το ευρύτερο «Φίλιον». Μαλώνανε ποιος …δεν θα κατέβει κι όσοι μπορέσανε την κοπανήσανε α λα γαλλικά για την αυτοδιοίκηση, αφού προηγήθηκαν και συνεχίζονται τα καραβάνια των προσφύγων προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις Ευρωεκλογές, λοιπόν, θα πέσει ο πρώτος κουβάς με το παγωμένο νερό. Πιστεύω πως δεν θα πιάσουν το μέτρο ή κι αν το πιάσουν, θα είναι τόσο ψωραλέο το ποσοστό, που θα ντρέπονται και να το πουν. Θα ‘ναι το πρώτο καρφί στην κάσα από νοβοπάν. Ούτε μαόνια, ούτε τίποτα. Και θα αποπειραθώ την πρόβλεψη, πως δεν θα φτάσουν ως ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές, διότι η, παρά την μεταμφίεση, συντριβή στις Ευρωεκλογές δεν θα φέρει μόνο φτώχεια και γκρίνια αλλά κοινώς το ΠΑΣΟΚ θα βγει BLR, ήτοι, στην στρατιωτική γλώσσα, Beyond Local Repair. Στην άκρη του δρόμου, σαν γερμανικό άρμα ανάσκελα σε χαντάκι μετά την νίλα στο Κουρσκ.
Τότε, δεν θα τον αμφισβητήσουν απλώς τον Ευάγγελο και το υπερφυσικό εγώ του, τα εναπομείναντα στελέχη του ιδιόμορφου βαλκανικού σοσιαλισμού. Θα ακούσει δημοσίως όλα όσα ακούγονται συνήθως μετά από βιαία διακοπή της εγγάμου συμβιώσεως. Ύστερα θα αρχίσουν οι «διεργασίες», που θα μοιάζουν με το γνωστό γάμο του Κουτρούλη. Θα δούμε ποιοι και πως θα ανακυκλωθούν κι από ποιους και ποιοι θα πάνε στον κουβά.
Ο Βενιζέλος, αδέρφια, σαν το Δράμαλη πάει για τα Δερβενάκια του, μαζί με τους δερβισάδες και τα ταγκαλάκια του. Την συνέχεια της Ιστορίας την ξέρετε…
του Φαήλου Κρανιδιώτη
(Δημοσιεύεται στην «Δημοκρατία»)
Το περιβάλλον μου δεν ανήκει μόνο στην «επάρατο» Δεξιά. Φίλοι, γείτονες, συγγενείς, πελάτες, έχουν διάφορες πολιτικές προελεύσεις. Κάποιοι ψηφίζανε το πάλαι ΠΑΣΟΚ. Άλλοι τότε που ο Μπακαλάκος τραγουδούσε το Κιλελέρ κι ο ΓΑΠ με μαλλιά φορούσε τεριλέν παντελόνια καμπάνα κι όλο το βυθίζανε το «Χόρα», άλλοι την εποχή που κάτι «εκσυγχρονιστές» κι οι κολλητοί τους μαζεύανε μέχρι φόδρα τις οικονομίες των παππούδων στο ΧΑΑ και χτίζανε χλιδάτες ολυμπιακές εγκαταστάσεις, που τώρα σαπίζουν κι άλλοι τότε, το 2009, που αγοράσανε τις χάντρες και τα καθρεφτάκια του «λεφτά υπάρχουν». Τώρα δεν βρίσκω ούτε μισό. Εκτός κι αν ντρέπονται να το πουν.
Σε δημοσκόπηση είδα μέχρι κι ένα παχιό –παχιό 6,5 %. Χλιδή, ε;
Μην είναι οι στρατιωτικοί, που τους είπε «αυτιστικούς» ο αντιπρόεδρος, κι οι οικογένειες τους; Πάλι δεν βγαίνουν τα νούμερα.
Όλα τα πράγματα ακολουθούν τον κύκλο της ζωής. Γέννηση, ακμή, παρακμή και θάνατος. Η ΠΑΣΟΚάρα λοιπόν, ως λυμφατική σκιά του φαρδιού και πλατιού κινήματος, θα διάγει πλέον την περίοδο των επιθανάτιων σπασμών. Ενίοτε δε πολλοί άνθρωποι, πριν τινάξουν τα πέταλα κι αρχίσουν οι συγγενείς να μοιράζονται τα κόλλυβα, τα τσουρεκάκια στο σελοφάν και να πίνουν με μικρές γουλιές κονιάκ μπόμπα, έχουν μια προσωρινή ψευδαίσθηση διαύγειας και ευεξίας. Κι ύστερα, αντίο Γλαρέντζα. Τέζα. Καπούτ, που θα ‘λεγε κι η μεγάλη μας φίλη από την Λεωφόρον υπό τα Φιλύρας στο Βερολίνο.
Παρά τα μικρά πολιτικά «δωράκια», όπως τον τρόπο υπαναχώρησης της κυβέρνησης στο εικοσιπεντάρι στα νοσοκομεία, «μετά από συνάντηση με αντιπροσωπεία βουλευτών του ΠΑΣΟΚ» ή την λεόντειο μερίδα σε θέσεις κλειδιά, που έχει λάβει το ρετάλι που απέμεινε από το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, είναι δύσκολα τα κόζα. Τα ερείσματα της πασοκικής γραφειοκρατίας στον κρατικό μηχανισμό αμύνονται, όπως ο θρυλικός Συνταγματάρχης Μοσκαρντό στο Αλκαζάρ. Το Αλκαζάρ βέβαια δεν έπεσε αλλά η Χαριλάου Τρικούπη θα πέσει. Χωρίς πάταγο. Ούτε σκόνη δεν θα σηκώσει. Απλά θα σκολάσει ο γάμος και θα πάει στο νεκροταφείο των πολιτικών ελεφάντων, όπου κείνται τα κουφάρια δεκάδων πολιτικών κομμάτων της νεωτέρας ελληνικής Ιστορίας.
Μα γιατί νομίζετε μεταμφιέζονται; Η κίνηση των έτσι, των αλλιώς, τώρα «Ελιά» κι ελεείστε την Κεντροαριστερά, με τον πράσινο ήλιο από κάτω απ΄ το λογότυπο, σαν επιπλάδικο χορηγό σε σήριαλ. Άμα τράβαγε το πράμα από μόνο του, θα βγαίνανε φόρα παρτίδα στο ξάγναντο, με τις πράσινες σημαίες τους αναπεπταμένες, τα ωραία τους, ΠΑΣΟΚ και πάσης Ελλάδος, να μαζέψουν ψηφαλάκια, βάζοντας μπροστά – μπροστά τους πρωτοκλασάτους. Τώρα πια, έχει μείνει μόνο ο κατιμάς, κάτι υστερικά αισθήματα και βοηθητικοί από τον πάγκο. Φύρδην μίγδην με τις γνωστές «προσωπικότητες», το ευρύτερο «Φίλιον». Μαλώνανε ποιος …δεν θα κατέβει κι όσοι μπορέσανε την κοπανήσανε α λα γαλλικά για την αυτοδιοίκηση, αφού προηγήθηκαν και συνεχίζονται τα καραβάνια των προσφύγων προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις Ευρωεκλογές, λοιπόν, θα πέσει ο πρώτος κουβάς με το παγωμένο νερό. Πιστεύω πως δεν θα πιάσουν το μέτρο ή κι αν το πιάσουν, θα είναι τόσο ψωραλέο το ποσοστό, που θα ντρέπονται και να το πουν. Θα ‘ναι το πρώτο καρφί στην κάσα από νοβοπάν. Ούτε μαόνια, ούτε τίποτα. Και θα αποπειραθώ την πρόβλεψη, πως δεν θα φτάσουν ως ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές, διότι η, παρά την μεταμφίεση, συντριβή στις Ευρωεκλογές δεν θα φέρει μόνο φτώχεια και γκρίνια αλλά κοινώς το ΠΑΣΟΚ θα βγει BLR, ήτοι, στην στρατιωτική γλώσσα, Beyond Local Repair. Στην άκρη του δρόμου, σαν γερμανικό άρμα ανάσκελα σε χαντάκι μετά την νίλα στο Κουρσκ.
Τότε, δεν θα τον αμφισβητήσουν απλώς τον Ευάγγελο και το υπερφυσικό εγώ του, τα εναπομείναντα στελέχη του ιδιόμορφου βαλκανικού σοσιαλισμού. Θα ακούσει δημοσίως όλα όσα ακούγονται συνήθως μετά από βιαία διακοπή της εγγάμου συμβιώσεως. Ύστερα θα αρχίσουν οι «διεργασίες», που θα μοιάζουν με το γνωστό γάμο του Κουτρούλη. Θα δούμε ποιοι και πως θα ανακυκλωθούν κι από ποιους και ποιοι θα πάνε στον κουβά.
Ο Βενιζέλος, αδέρφια, σαν το Δράμαλη πάει για τα Δερβενάκια του, μαζί με τους δερβισάδες και τα ταγκαλάκια του. Την συνέχεια της Ιστορίας την ξέρετε…
του Φαήλου Κρανιδιώτη
(Δημοσιεύεται στην «Δημοκρατία»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου