Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος έχει πράγματι φτάσει
στο ζενίθ ή το αντίθετο, στο ναδίρ είναι η δημοφιλία των Ελλήνων
πολιτικών.
Θα έλεγε κανείς ότι είναι δικαιολογημένη η αντίδραση του κόσμου ο οποίος πιστεύει ότι οι πολιτικοί είναι λαμόγια, ανίκανοι, ανθέλληνες ή στην καλύτερη περίπτωση απλώς… βλάκες. Και στην απελπισία του αναζητά σωτήρες όπου βρει όμως με θολωμένη την κρίση του κινδυνεύει να κάνει ακόμη μεγαλύτερα λάθη. Και δεν εννοούμε τον Τσίπρα και την παρέα του. Αυτοί είναι από άλλο ανέκδοτο. Εννοούμε όλη αυτή την υπερπροβολή περιπτώσεων όπως ο Γιάννης Μπουτάρης και ο Ηλίας Ψινάκης αλλά και ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Τρεις… μη πολιτικοί που έχουν γίνει σταρ της πολιτικής γιατί μοιάζουν αντισυμβατικοί. Μοιάζουν σα να είναι η «τιμωρία» του πολιτικού συστήματος που τα έκανε θάλασσα, που έσπειρε ανέμους και θερίζει θύελλες. Δείτε μόνο τη δημοσκόπηση με τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Η Κεφαλογιάννη, ο Αβραμόπουλος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Δένδιας, ο Κικίλιας και οι πασόκοι Χρυσοχοϊδης και Λοβέρδος. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τι έχουν κάνει όλοι οι παραπάνω τα δύο αυτά μαύρα χρόνια της κρίσης; Άκαπνοι και σε καμιά περίπτωση μπαρουτοκαπνισμένοι και στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Και κάπως έτσι διασώζονται μαζί με το φαινόμενο Ψινακομπουτάρη και Ποταμιού. Ένας πολιτικός αχταρμάς που ποτέ του δεν πήρε μια κρίσιμη απόφαση. Που ποτέ του δεν πήρε φωτιά ο… ποπός του και ποτέ δεν βρέθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο όπως ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, ο Βρούτσης ή ακόμη και ο Χαρδούβελης.
Ο κόσμος αρέσκεται στο εύκολο, σ’ εκείνο που δεν έχει κάνει ουσιαστικά τίποτε. Τον τραβάει ο χαβαλές, η εξυπνάδα, οι ατάκες, ο εναλλακτικός λόγος ίσως γιατί βαρέθηκε τον ξύλινο λόγο και τα στημένα κοστούμια. Αλλά για το λόγο αυτό οδηγείται σε λάθη. Πάρτε για παράδειγμα το Ποτάμι. Άδειο, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς πολιτική στόχευση. Εξυπνάκηδες που κλέβουν ιδέες από προγράμματα άλλων και τα πλασάρουν ως δικά τους. Που έχουν ένα καθρέφτη όπου πάνε και κοιτάζουν τον εαυτό τους. Είχε δίκιο η Αυγή που έγραψε ότι ο Θεοδωράκης είναι «ψώνιο με σακίδιο». Είναι ακριβώς αυτό.
Ο δε Μπουτάρης τι πουλάει; Εξυπνακισμό, τιράντες και ψευτοπροοδευτισμό ενώ ο φίλος του Ψινάκης τι κάνει; Ακριβώς ότι έκανε και ως επαγγελματίας. Πουλάει τον εαυτό του, ένα διαφημιστικό προϊόν είναι κι όχι δήμαρχος. Πετάει ατάκες φαρμάκι από αυτές που τον έκαναν διάσημο στις εκπομπές ταλέντων, ντύνεται όμορφα, χαιρετά σαν σταρ το κοινό του και όλα καλά. Από ουσία μηδέν.
Και κάπως έτσι όλος αυτός ο πολιτικός αχταρμάς θέλει να αντικαταστήσει τους ξύλινους πολιτικούς της Μεταπολίτευσης. Κι ο κόσμος βρίσκεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Τι να διαλέξει; Ποιους να αφήσει και με ποιους να πάει;
Μα καλά, στην κοινωνία δεν υπάρχουν άλλοι άξιοι; Μόνο ο Κυριάκος και ο Ψινάκης; Δεν υπάρχουν ηγέτες, καλά μυαλά να υπηρετήσουν την πατρίδα; Σίγουρα υπάρχουν όμως φαίνεται ότι έχουν διαβάσει το περίφημο ρητό που είπε ο Μαρκ Τουέιν: «Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο.»
http://www.antinews.gr
Θα έλεγε κανείς ότι είναι δικαιολογημένη η αντίδραση του κόσμου ο οποίος πιστεύει ότι οι πολιτικοί είναι λαμόγια, ανίκανοι, ανθέλληνες ή στην καλύτερη περίπτωση απλώς… βλάκες. Και στην απελπισία του αναζητά σωτήρες όπου βρει όμως με θολωμένη την κρίση του κινδυνεύει να κάνει ακόμη μεγαλύτερα λάθη. Και δεν εννοούμε τον Τσίπρα και την παρέα του. Αυτοί είναι από άλλο ανέκδοτο. Εννοούμε όλη αυτή την υπερπροβολή περιπτώσεων όπως ο Γιάννης Μπουτάρης και ο Ηλίας Ψινάκης αλλά και ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Τρεις… μη πολιτικοί που έχουν γίνει σταρ της πολιτικής γιατί μοιάζουν αντισυμβατικοί. Μοιάζουν σα να είναι η «τιμωρία» του πολιτικού συστήματος που τα έκανε θάλασσα, που έσπειρε ανέμους και θερίζει θύελλες. Δείτε μόνο τη δημοσκόπηση με τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Η Κεφαλογιάννη, ο Αβραμόπουλος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Δένδιας, ο Κικίλιας και οι πασόκοι Χρυσοχοϊδης και Λοβέρδος. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τι έχουν κάνει όλοι οι παραπάνω τα δύο αυτά μαύρα χρόνια της κρίσης; Άκαπνοι και σε καμιά περίπτωση μπαρουτοκαπνισμένοι και στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Και κάπως έτσι διασώζονται μαζί με το φαινόμενο Ψινακομπουτάρη και Ποταμιού. Ένας πολιτικός αχταρμάς που ποτέ του δεν πήρε μια κρίσιμη απόφαση. Που ποτέ του δεν πήρε φωτιά ο… ποπός του και ποτέ δεν βρέθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο όπως ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, ο Βρούτσης ή ακόμη και ο Χαρδούβελης.
Ο κόσμος αρέσκεται στο εύκολο, σ’ εκείνο που δεν έχει κάνει ουσιαστικά τίποτε. Τον τραβάει ο χαβαλές, η εξυπνάδα, οι ατάκες, ο εναλλακτικός λόγος ίσως γιατί βαρέθηκε τον ξύλινο λόγο και τα στημένα κοστούμια. Αλλά για το λόγο αυτό οδηγείται σε λάθη. Πάρτε για παράδειγμα το Ποτάμι. Άδειο, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς πολιτική στόχευση. Εξυπνάκηδες που κλέβουν ιδέες από προγράμματα άλλων και τα πλασάρουν ως δικά τους. Που έχουν ένα καθρέφτη όπου πάνε και κοιτάζουν τον εαυτό τους. Είχε δίκιο η Αυγή που έγραψε ότι ο Θεοδωράκης είναι «ψώνιο με σακίδιο». Είναι ακριβώς αυτό.
Ο δε Μπουτάρης τι πουλάει; Εξυπνακισμό, τιράντες και ψευτοπροοδευτισμό ενώ ο φίλος του Ψινάκης τι κάνει; Ακριβώς ότι έκανε και ως επαγγελματίας. Πουλάει τον εαυτό του, ένα διαφημιστικό προϊόν είναι κι όχι δήμαρχος. Πετάει ατάκες φαρμάκι από αυτές που τον έκαναν διάσημο στις εκπομπές ταλέντων, ντύνεται όμορφα, χαιρετά σαν σταρ το κοινό του και όλα καλά. Από ουσία μηδέν.
Και κάπως έτσι όλος αυτός ο πολιτικός αχταρμάς θέλει να αντικαταστήσει τους ξύλινους πολιτικούς της Μεταπολίτευσης. Κι ο κόσμος βρίσκεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Τι να διαλέξει; Ποιους να αφήσει και με ποιους να πάει;
Μα καλά, στην κοινωνία δεν υπάρχουν άλλοι άξιοι; Μόνο ο Κυριάκος και ο Ψινάκης; Δεν υπάρχουν ηγέτες, καλά μυαλά να υπηρετήσουν την πατρίδα; Σίγουρα υπάρχουν όμως φαίνεται ότι έχουν διαβάσει το περίφημο ρητό που είπε ο Μαρκ Τουέιν: «Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο.»
http://www.antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου