Μετά το 2030, η σημερινή γενιά των «σύγχρονων» Δυτικών βαρέων αρμάτων μάχης (ΜΒΤ) θα πρέπει να αποσυρθεί. Φυσικά, το «σύγχρονο» χρησιμεύει ως ευφημισμός. Τόσο το γερμανικής κατασκευής Leopard 2, όσο και το βρετανικό Challenger 2, αν αναβαθμιστούν πολλές φορές, θα ήταν σε υπηρεσία για περισσότερο από μισό αιώνα, έως πέρα από το 2030. Το γαλλικό Leclerc και το ιταλικό Ariete είναι σχετικά νεότερα οχήματα, αλλά πάσχουν από ελαττώματα που ενυπάρχουν στα πρωτότυπα σχέδια τους και ως εκ τούτου είναι απίθανο να έχουν μεγάλη σημασία για το μέλλον. Η ικανότητα στον τομέα ΜΒΤ της Ευρώπης ήταν σε έντονη πτώση κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κράτη έχουν μειώσει σημαντικά τα τεθωρακισμένα οπλοστάσιά τους, με τη Γερμανία να έχει περικόψει τους αριθμούς των ΜΒΤ της από περίπου 5.000 το 1985 σε 225 το 2014. Την ίδια στιγμή, πολλά μικρότερα κράτη, όπως η Ολλανδία, έχουν εγκαταλείψει συνολικά τις εθνικές δυνατότητες ΜΒΤ, επιλέγοντας να βασίζονται στους συμμάχους τους. Αν και η τρέχουσα κρίση στην Ουκρανία έχει εγείρει ανησυχίες για τη σοφία των αποφάσεων αυτών, το γεγονός παραμένει ότι η εποχή των μεγάλων τεθωρακισμέναων σχηματισμών στο πεδίο της μάχης είναι αναχρονιστικό, τουλάχιστον για το ορατό μέλλον. Το κόστος λειτουργίας και συντήρησης είναι πολύ υψηλό και η χρησιμότητά τους στο μελλοντικό περιβάλλον λειτουργίας εμφανίζεται περιορισμένη. Οι στρατιωτικοί σχεδιαστές και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, ως εκ τούτου, θα πρέπει να βρούμε νέους τρόπους για την παροχή του πεζικού στο πεδίο της μάχης με την απαραίτητη υποστήριξης των βαρέων όπλων. Η εγγύς αεροπορική υποστήριξη, συμπεριλαμβανομένης της ικανόττας των μη επανδρωμένν εναέριων συστημάτων μπορεί να είναι μόνο μια εν μέρει λύση σε αυτή την πρόκληση. Καθώς το πεζικό «κατέχει» τα τελευταία 100 μέτρα από το στόχο, υπάρχει πάντα η ανάγκη της ικανότητας χερσαίων βαρέων όπλων για να ανοίξουν τον δρόμο. Κατά συνέπεια, μία από τις βασικές λειτουργίες του κάθε μελλοντικού ευρωπαϊκού ΜΒΤ ή φορέα βαρέου όπλου, θα είναι η υποστήριξη των δυνάμεων πεζικού στο πεδίο της μάχης. Εάν είναι να πιστέψουμε την τρέχουσα αφήγηση για τις μελλοντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις – καθοδηγείται από ένα εξαιρετικά προβληματικό στερέωμα από τις επιχειρήσεις στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Συρία – τότε το μελλοντικό πεδίο μάχης θα είναι κυρίως αστικής φύσεως. Ωστόσο, αυτή η «θεολογία αστικών επιχειρήσεων» αποσπά την προσοχή από τις θεμελιώδεις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι δυτικές δυνάμεις βαρέος πεζικού, όταν απαιτείται για τη διατήρηση της επιχειρησιακής κυριαρχίας σε ένα εκτεταμένο θέατρο των επιχειρήσεων, το οποίο παραμένει η βασική στρατιωτική αποστολή οποιασδήποτε εδαφικής / συλλογικής άμυνας. Οι στρατιωτικοί σχεδιαστές και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής έχουν αναμφισβήτητα αποτύχει να αντιμετωπίσουν επαρκώς αυτή την ένταση. Μια ισχυρότερη εξάρτηση από τα περιουσιακά στοιχεία αναγνώρισης, επιτρέποντας σε ασθενέστερες δυνάμεις να εφαρμόζουν ανώτερες δυνάμεις μάχης σε τοπικό επίπεδο, ακόμα και σε μεγάλες αποστάσεις, μετριάζει μόνο το πρόβλημα – ακόμα και το έξυπνο κουνέλι δεν μπορεί να αποφύγει τη μοίρα του, όταν απλά υπάρχουν πάρα πολλές αλεπούδες. Αν υπάρχουν πάρα πολλές μονάδες του εχθρού, ακόμα και η τεχνολογία αιχμής δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη νίκη στο πεδίο της μάχης. Ως εκ τούτου, οι σχεδιαστές πρέπει να εξετάσουν επαρκώς την ανάγκη για ένα μελλοντικό όχημα μάχης που προσφέρει επαρκή ικανότητα επιβίωσης, την κινητικότητα και τη δύναμη πυρός για να λειτουργεί επίσης αποτελεσματικά σε ένα παρατεταμένο θέατρο επιχειρήσεων. Περιοριστικοί παράγοντες Ότι η εν λόγω εννοιολογική σκέψη είναι σίγουρα σημαντική, το πιο θεμελιώδες ερώτημα δεν έχει ακόμη αντιμετωπιστεί: ποια ευρωπαϊκά κράτη θα είναι πρόθυμα να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη, την παραγωγή και συντήρηση νέων βαρέων αρμάτων μάχης; Η απάντηση είναι απλή – κανένα! Η φάση της έρευνας και ανάπτυξης για ένα όχημα έτοιμο για ανάπτυξη το 2030 θα πρέπει να ξεκινήσει από το 2020. Ωστόσο, φαίνεται εξαιρετικά απίθανο ότι η απαιτούμενη διαδικασία πολιτικής συναίνεσης θα ξεκινήσει στο χρόνο. Η επίμονη πίεση στους δημόσιους προϋπολογισμούς, ακόμη και υπό το φως της κρίσης στην Ουκρανία, οι χαμηλές αντιλήψεις της προσωπικής απειλής των Ευρωπαίων πολιτών, δεν παρέχουν ένα γόνιμο έδαφος για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να δεσμευτούν σε ένα νέο μεγάλο πρόγραμμα στον τομέα των εξοπλισμών. Αντ “αυτού, τα ευρωπαϊκά κράτη θα συνεχίσουν να βασίζονται στα Challenger και Leopard μέχρι να σκουριάσει και η τελευταία βίδα. Ο κίνδυνος είναι ότι σε εκείνο το σημείο, η ικανότητα της αμυντικής βιομηχανίας της Ευρώπης να αναπτύσσει, να παράγει και να διατηρεί ένα διάδοχο όχημα, είτε έχει μειωθεί σημαντικά ή θα έχει απωλεσθεί στο σύνολό της. Ακόμα και αν τα ευρωπαϊκά κράτη στη συνέχεια λάβουν μια απόφαση για να χρηματοδοτήσουν μια νέα δυνατότητα φορέα βαρέου όπλου, αυτά μπορούν να αφεθούν να εξαρτώνται από την παγκόσμια αγορά, με τις αντίστοιχες συνέπειες για την αγορά και τα κόστη λειτουργίας, καθώς και την επιχειρησιακή και στρατηγική αυτονομία. Οποιαδήποτε μελλοντικό όχημα είναι σχεδόν βέβαιο ότι είτε θα έχει τροχούς ή θα βαείζεται στην τρέχουσα τεχνολογία ερπύστριας, δεδομένου του υψηλού κόστους ανάπτυξης νέων λύσεων . Επιπλέον, προκειμένου να εξασφαλιστεί η στρατηγική ικανότητα στα άκρα της επικράτειας της συμμαχίας, το μέγιστο βάρος του πιθανόν θα κυμαίνεται μεταξύ 30 και 40 τόνων. Ως πιθανή λύση, το γερμανικής κατασκευής Τεθωρακισμένο Όχημα Μάχης Puma (IFV) Puma θα μπορούσε να είναι εφοδιασμένο με ένα μη επανδρωμένο πυργίσκο. Μια άλλη λύση, ίσως συμπληρωματική, θα ήταν ένα ενισχυμένο τροχοφόρο όχημα βάσει της επίσης γερμανικής κατασκευής του Τεθωρακισμένου Οχήματος Μεταφοράς (ATV) Boxer. Η τελική επιλογή θα εξαρτηθεί από το αν οι οπαδοί του «αστικού πολεμικού οράματος» θα είναι σε θέση να φιμώσουν όσους τολμούν να κοιτάξουν πέρα από μια τέτοια «θεολογία». Όσοι υποστηρίζνται από ένα ισχυρό λόμπι των δημόσιων οικονομικών εμπειρογνωμόνων και πολιτικών, θα υποστηρίξουν σίγουρα μια τροχοφόρο λύση. Οι τελευταίοι, που υποστηρίζονται από τις εταιρείας της αμυντικής βιομηχανίας, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε για την περίπτωση προώθησης μιας λύσης σε ένα πιο ευεργετικό οικονομικό κλίμα. Όποια επιλογή υπάρξει για την αναπλήρωση των Ευρωπαϊκών οπλοστασίων μετά το 2030, είναι ζωτικής σημασίας ότι τα μελλοντικά οχήματα βαρέων όπλων στην Ευρώπη να διαθέτουν επαρκή κινητικότητα, επιβίωση και όπλα. Το μέλλον Μεγάλο μέρος της επιχειρηματολογίας που παρουσιάζεται εδώ (καθώς και ιστορικά στοιχεία, ιδιαίτερα από την περίοδο μεταξύ του Πρώτου και Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου) παραπέμπουν σε μια σπονδυλωτή προσέγγιση ως ελάχιστη λύση για τις μελλοντικές απαιτήσεις βαρέων όπλων της Ευρώπης. Με ένα ακριβό, μαζικής παραγωγής για το άμεσο μέλλον, η παραγωγή των πρωτοτύπων σε μικρούς αριθμούς προσφέρει τόσο μια ικανότητα βαρέων όπλων για επιχειρήσεις μικρής κλίμακας και μια βιομηχανική ικανότητα σε περίπτωση διεθνούς κρίσης. Στην περίπτωση του Puma, πρότυπος οπλισμός πυργίσκου από 25 χιλιοστά, θα μπορούσε να αντικατασταθεί από ένα μη επανδρωμένο πυργίσκο με πυροβόλο μεγαλύτερου διαμετρήματος. Ο αρθρωτός σχεδιασμός των οχημάτων με εναλλάξιμα συστατικά μέρη θα επέτρεπε στο Γερμανικό Στρατό να μετατρέψει 370 IFV σε MBT. Και οι δύο διαμορφώσεις είναι λειτουργικά και στρατηγικά παρόμοιες και συνεπώς μπορούν να προσαρμοστούν γρήγορα στα πληρώματα και για διοικητές. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι μια τέτοια αρθρωτή λύση είναι μια ελκυστική λύση για πολλούς Ευρωπαίους πολιτικούς. Φαίνεται να είναι πολιτικά εφικτό, οικονομικώς αποδοτικό και σύμφωνα με τη μεταβαλλόμενη φύση του πολέμου. Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί ότι η προσέγγιση αυτή για «ένα μέγεθος που ταιριάζει σε όλους», δεν παρέχει την κατάλληλη ικανότητα για κάθε πιθανό σενάριο. Η Βρετανία, η οποία επέλεξε μια ελάχιστη λύση για την ικανότητα αρμάτων μάχης κατά τα έτη πριν από το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, χρησιμεύει ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των κινδύνων που συνδέονται με αυτό. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο βρετανικός στρατός απέτυχε να αναπτύξει άρματα μάχης με αρκετή δύναμη, ισότιμα με τα ομόλογά τους από την Γερμανία. Προκειμένου να αποφευχθούν τέτοιου είδους αποτυχίες στο μέλλον, ανώτεροι στρατιωτικοί αξιωματικοί πρέπει να ασκούν το καθήκον τους και να ενημερώνουν επαρκώς τους φορείς λήψης πολιτικών αποφάσεων σχετικά με τις επιπτώσεις των διαφόρων επιλογών. Οι πολιτικοί πρέπει να παρέχουν επαρκείς πόρους για την ανάπτυξη και την παραγωγή σειράς των πρωτότυπων οχημάτων, τα οποία μπορεί να αναβαθμιστούν και να παραχθούν σε μεγάλους αριθμούς, εάν η Ευρώπη δεν θέλει να μείνει απροετοίμαστη σε περιόδους κρίσης. Πράγματι, η πρόβλεψη μιας τέτοιας μελλοντικής κρίσης είναι μια αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα. Με υλικό από άρθρο του Δρ Φέρντι Ακαλτινστο Βασιλικό Ηνωμένο Ινστιτούτο Υπηρεσιών Άμυνας και Μελετών Ασφαλείας, Τμηματάρχης στην Ανώτατη Δοίκηση του Στρατού της Γερμανίας . Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι δικές του και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα εκείνες των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων. http://www.oparlapipas.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου