ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ;

Είμαστε μπροστά σε μια εθνική τραγωδία ή αντιθέτως σε μια τελευταία ευκαιρία για να γίνουμε κανονική χώρα;

Δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει τελικά συμφωνία με την τρόικα η οποία τα δίνει όλα στην τελευταία θεατρική της παράσταση εν Αθήναις. Δεν ξέρουμε αν η κυβέρνηση θα πει «φτάνει, ως εδώ, δεν πάει άλλο». Και δεν γνωρίζουμε αν τελικά είμαστε μπροστά σε μια εθνική τραγωδία ή αντιθέτως σε μια τελευταία ευκαιρία για να γίνουμε κανονική χώρα, αν μας αφήσουν βεβαίως.
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι το ναυάγιο του Παρισιού και όλα όσα θα ακολουθήσουν στη συνέχεια μπορούν να γίνουν ένα καλό μάθημα… ιστορίας για όλους. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πως φτάσαμε μια χούφτα σκατόπαιδα της τρόικας, ανθύπατοι να παίρνουν τα πράγματά τους και να φεύγουν αφήνοντας Έλληνες υπουργούς να αναρωτιούνται «τι άλλο θέλουν δηλαδή;»
Πώς τα κατάφερε αυτή η χώρα να βρίσκεται για άλλη μια φορά με το πιστόλι στον κρόταφο; Διότι πέρα από ορισμένες εμμονές των γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον και πέρα από κάποια «πληρωμένα» συμβόλαια εγχώριων επιχειρηματιών που εκτελεί η τρόικα, η απάντηση είναι απλή για όλα τα παραπάνω: Φταίμε κι εμείς. Όλοι, ο λαός, οι πολιτικοί, οι δικαστικοί, οι δημοσιογράφοι και βεβαίως και η κυβέρνηση. Η προηγούμενη, η τωρινή και σίγουρα και η επόμενη.
Πέρα από το γεγονός ότι οι δανειστές βλέπουν μόνον αριθμούς κι όχι ανθρώπους, η ουσία είναι ότι δίνουμε κι εμείς ως χώρα λαβή να μας ξεσκίζουν με την πρώτη όλοι αυτοί οι άθλιοι μπαστουνόβλαχοι με τα πτυχία από το Χάρβαρντ και το London School of Economics.
Οι δανειστές θέλουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω και εγείρουν κάποιες απαιτήσεις. Γιατί γίνονται όλο και πιο επώδυνες αυτές οι απαιτήσεις; Μα γιατί δεν μας εμπιστεύονται κυρίες και κύριοι.
Πώς να μας εμπιστευτούν όταν π.χ. βλέπουν το μεγαλύτερο κόμμα αυτή τη στιγμή με βάση τις δημοσκοπήσεις, τον ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάζει ένα πρόγραμμα που λέει: «Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω. Και δεν πληρώνω τους δανειστές και θα διορίσω μερικές χιλιάδες, θα ξανανοίξω την ΕΡΤ, θα αυξήσω τους μισθούς και τις συντάξεις, θα κρατικοποιήσω τις τράπεζες και άλλες δημόσιες επιχειρήσεις, θα ακυρώσω συμφωνίες και deals και θα βάζω όρια σε όποιον έρχεται να επενδύσει».
Αν ο δανειστής που έδωσε τόσα δις απειλείται ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και τις συμφωνίες σιγά μη μας εμπιστευτεί.
Όμως ευθύνες έχει και η κυβέρνηση. Όχι στο ότι αρνείται να κόψει μισθούς και να φτωχοποιήσει έτι περαιτέρω τους πολίτες. Αλλά στο γεγονός ότι δύο χρόνια τώρα δεν έκανε βασικές μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Τι έγινε με τη φοροδιαφυγή; Με τους μεγαλογιατρούς και τους δικηγόρους που έχουν περιουσίες αλλά δηλώνουν 12.000 ευρώ όσο και το αφορολόγητο; Τι έγινε με τους μεγαλοεργολάβους και νταβατζήδες εθνικούς προμηθευτές που έβγαλαν εκατομμύρια στο εξωτερικό αλλά χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια στις τράπεζες; Τι έχει γίνει με τους μεγαλοεκδότες που εκβιάζουν ακόμη και σήμερα με «πύρινα» άρθρα ζητώντας ξανά κρατική διαφήμιση ή καμιά ρύθμιση για τα θαλασσοδάνειά τους; Άραγε τι έκαναν οι πολιτικοί μας για την διαφθορά στο ίδιο τους το μαγαζί; Πώς ανέχονται ακόμη πολιτικούς να έχουν off shore και εκατομμύρια στο εξωτερικό; Πώς ανέχονται μαύρο πολιτικό χρήμα να ρέει άφθονο και κανείς να μη μιλάει; Πότε θα καθαρίσουν το δικό τους σπίτι, προτού κόψουν τους μισθούς του κοσμάκη;
Πότε θα μπουν στη φυλακή τα αφεντικά της εγχώριας Καμόρα που ακόμη και σήμερα παίζουν παρασκηνιακά παιχνίδια και κινούν τα νήματα;
Γιατί να μας εμπιστευτεί η τρόικα όταν βλέπει έναν λαό, που έχει τη μικρότερη ίσως ευθύνη, να μη θέλει να σωθεί. Που έχει πάρει αγκαλιά την τηλεόραση των σκουπιδιών, έχει αράξει στον καναπέ και περιμένει κάθε 15 και 30 να πληρωθεί; Που δεν σηκώνεται πάνω να παλέψει για μια καλύτερη ζωή. Μια πιο παραγωγική ενασχόληση. Που δε βάζει το μυαλό του να βρει καινοτόμες ιδέες και περιμένει πότε θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ να του διορίσει το παιδί στο Δημόσιο;
Γιατί να εμπιστευτεί μια χώρα που η λέξη πολιτισμός έχει αντικατασταθεί από τις λέξεις «Λιάγκας, Σεφερλής, Πάολα και Παντελίδης;» Ένας λαός που δεν παράγει πολιτισμό, που δεν βγάζει νέους Ελύτηδες, Σεφέρηδες, Ρίτσους, Καζαντζάκηδες που έλαμψαν στο παγκόσμιο στερέωμα. Ένας λαός που έχει μείνει μόνο να χαζεύει τα αρχαία στολίδια της Αμφίπολης και να μένει άναυδος με τις Καρυάτιδες γιατί ποτέ του δεν θα αποκτήσει δικές του.
Μια χώρα που εδώ και δεκαετίες βουλιάζει στην πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική απαξίωση αλλά και που έχει βολευτεί σε ένα κράτος διεφθαρμένο, με την κομματικοποίηση να βρίσκεται σε όλα τα επίπεδα, με τη διαφθορά να ξεκινά από τον μπακάλη της γειτονιάς για να φτάσει στον πολιτικό ηγήτορα.
Τι τύχη να έχει μια χώρα που ο φασισμός, η αντιαισθητική συμπεριφορά, η αθλιότητα βρίσκονται μέσα στα σχολεία μας, στα πανεπιστήμιά μας. Και που κάποιοι ακόμη και σήμερα λένε ότι πρέπει να φασιστοποιηθούμε για να γίνουμε άνθρωποι. Εμείς που γεννήσαμε τη Δημοκρατία αντί να την κάνουμε καλύτερη και πιο ώριμη ζητάμε Χούντες και Συνταγματαρχαίους.
Θα πει κανείς: Τι σχέση έχει η τρόικα, το ναυάγιο στο Παρίσι και όλη αυτή η σαπίλα που περιγράφεις; Κι όμως, έχει γιατί στο Παρίσι φτάσαμε μέσω… ελληνικής κόλασης που εμείς φτιάξαμε με τα χέρια μας.
Η οικονομική κρίση και τα Μνημόνια είναι απλά η κατάληξη του δράματος. Ο Σαμαράς πήρε στα χέρια του τη βόμβα που κανείς δεν ήθελε. Παλεύει για να την απασφαλίσει, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι φτάνει για να σωθεί η χώρα. Σε μια τέτοια συγκυρία, ωστόσο, εκείνο που προέχει είναι η σωτηρία της πατρίδας διότι δεν είναι μόνον η τρόικα που καραδοκεί. Ο τουρκικός ιέραξ φτερουγίζει από πάνω μας και μας απειλεί. Απειλεί το Αιγαίο, τη Θράκη, την Κύπρο.
Ας μη ζήσουμε λοιπόν μια χειρότερη εθνική τραγωδία από την οικονομική που ζούμε. Να βάλουμε όλοι ένα χεράκι για να ξαναστηθεί αυτή η χώρα από την αρχή.
http://www.antinews.gr