Η κυοφορούμενη λύση περιέχει δύο σημεία-κλειδιά, από τα οποία επωφελούνται η Ευρώπη και η Γερμανία. Το πρώτο είναι η θέσπιση του Δημοσιονομικού Συμβουλίου, μιας ανεξάρτητης Αρχής μέσω της οποίας εκχωρείται εθνική οικονομική κυριαρχία από ένα κράτος-μέλος στην Κομισιόν. Τυχόν υιοθέτησή του από μια αριστερή κυβέρνηση -που υποδύεται κατά τα άλλα τη ριζοσπαστική- ανοίγει τον δρόμο για τη σύσταση θέσης Ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών, για την αναθεώρηση των εθνικών Συνταγμάτων προς την κατεύθυνση του δημοσιονομικού κανόνα ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και, φυσικά, για την τροποποίηση των ιδρυτικών συνθηκών της Ε.Ε. Στην κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα το ελληνικό δημόσιο ταμείο φυσικά και αυτά φαίνονται «ψιλά γράμματα», αλλά για τους Γερμανούς, που προωθούν την οικονομική και πολιτική ένωση της Ευρώπης με τη θέσπιση Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου Ευρωζώνης, Ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών, Ευρωπαίου υπουργού Εξωτερικών και εκλεγμένου προέδρου της Κομισιόν, είναι τεράστια άλματα προόδου. Η σύσταση Ανεξάρτητου Δημοσιονομικού Συμβουλίου σε συνδυασμό με την ανεξαρτησία των φορολογικών Αρχών ουσιαστικά αποτελεί την εγκατάσταση μιας ευρωπαϊκής τρόικας σε κάθε κράτος-μέλος. Το μεγάλο κόλπο, όμως, είναι ότι η τρόικα αυτή θα φέρει εθνικό μανδύα. Θα είναι έτσι πολιτικά εύπεπτη, ώστε μελλοντικά να γίνει αποδεκτή στη Ρώμη, στη Μαδρίτη και στο Παρίσι. Το δεύτερο μυστικό που κρύβει η φερόμενη συμφωνία είναι η απομάκρυνση του ΔΝΤ από την Ελλάδα, άρα και από την Ευρώπη. Ο Γιούνκερ υποφέρει από την ωμή παρέμβαση της ξένης δύναμης στα εσωτερικά της ευρωζώνης, και μάλιστα με τρόπο ελάχιστα κολακευτικό για το κύρος της Ενωσης. Αν και εκλεγμένος, καλείται να μοιραστεί την εξουσία του με δοτούς τεχνοκράτες. Η πατρίδα μας είναι η τελευταία χώρα εμπλοκής του Ταμείου μετά την αποχώρησή του από την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, σε λίγο και από την Κύπρο. Εφόσον αυτή η εξέλιξη επικυρωθεί με την εξαγορά των οφειλόμενων στο ΔΝΤ από τον EFSF (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας), o Λουξεμβούργιος ηγέτης θα κατορθώσει να ανακτήσει το μέρος της εξουσίας που έχασε η Κομισιόν το 2010, όταν η Μέρκελ, ενοχλημένη από την ανικανότητα του Μπαρόζο να παρακολουθήσει σωστά τα δημοσιονομικα των αδύναμων κρατών-μελών, προσέφυγε στην τεχνογνωσία του Ταμείου. Βεβαίως, η κυοφορούμενη συμφωνία, εκτός από το ευρωπαϊκό «δάσος», περιέχει και το ελληνικό «δέντρο»: Μνημόνιο, δεσμεύσεις για μεταρρυθμίσεις, φόρους, δάνεια, εξαμηνιαία παρακολούθηση, αξιολόγηση. Αλλά τι είναι όλα αυτά μπροστά στην αλλαγή της Ευρώπης προς τη συντηρητική κατεύθυνση της Μέρκελ επί ημερών Αλέξη Τσίπρα; Κοσμοϊστορική αλλαγή! Η Ευρώπη πάει δεξιά με τη βοήθεια της πρόθυμης Αριστεράς. Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης Εφημερίδα Δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου