Ήταν μια αναμενόμενη απόφαση. Οι κινέζοι δημογράφοι ανησυχούσαν
μεγαλοφώνως επί χρόνια για την ταχεία γήρανση του πληθυσμού και την
πτώση του ποσοστού γεννήσεων στην Κίνα και την επίδραση που έχουν αυτές
οι τάσεις στην οικονομία της χώρας.
Στις 29 Οκτωβρίου το Κομμουνιστικό Κόμμα έδωσε τέλος τελικά την «πολιτική του ενός παιδιού» που συχνά –και υπερβολικά- έχει κατηγορηθεί ευρέως για την επιδείνωση αυτών των προβλημάτων. Πλέον, τα ζευγάρια θα επιτρέπεται να έχουν δύο παιδιά. Αλλά το κόμμα εξακολουθεί να επιμένει, σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση στον κόσμο, ότι έχει το δικαίωμα να ελέγχει τη γονιμότητα των ανθρώπων.
Είχε ήδη κάνει αρκετές προσαρμογές στην πολιτική, από τότε που εισήχθη το 1979. Μεταξύ άλλων, επέτρεπε σε όσους ζουν στην ύπαιθρο να έχουν δύο παιδιά κάτω από ορισμένες συνθήκες -αν το πρώτο παιδί είναι κορίτσι, για παράδειγμα. Στις αστικές περιοχές, το κόμμα επέτρεπε στα ζευγάρια να αποκτήσουν δύο παιδιά, αν και οι δύο γονείς ήταν μοναχοπαίδια. Αυτή η πολιτική χαλάρωσε το 2013, επιτρέποντας στα ζευγάρια να έχουν δύο παιδιά, αν μόνο ο ένας γονέας ανταποκρινόταν σε αυτή την απαίτηση. Οι εθνοτικές μειονότητες (λιγότερο από το 10% του πληθυσμού) μπορούσαν συχνά να έχουν δύο ή περισσότερα παιδιά.
Τώρα το κόμμα έχει χαλαρώσει κάπως περισσότερο, αλλά με τον περιορισμό του αριθμού σε δύο παρέλειψε να αφαιρέσει μια επίμονη αιτία της δημόσιας δυσαρέσκειας: την αδιάκριτη γραφειοκρατία σε αποφάσεις οικογενειακού προγραμματισμού των ζευγαριών και την επιβολή εξουθενωτικών προστίμων στους παραβάτες, οδηγώντας γυναίκες ακόμα και να υποβληθούν σε έκτρωση.
Ένας άλλος λόγος για να μην γιορτάσουν είναι ότι δεν είναι καθόλου σαφές ότι η αλλαγή αυτή θα έχει μεγάλη επίδραση στη γεννητικότητα. Παρά τους ισχυρισμούς του κόμματος ότι η πολιτική του ενός παιδιού βοήθησε στην πρόληψη των γεννήσεων περίπου 400 εκατ. ανθρώπων, ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της όσον αφορά τη μείωση του ποσοστού των γεννήσεων σημειώθηκε στη δεκαετία του 1970, πριν από την εισαγωγή της πολιτικής. Από τότε, ένα μεγάλο μέρος της περαιτέρω πτώσης μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης επιθυμίας, στην περίπτωση των ζευγαριών στις πόλεις ιδίως, να έχουν περισσότερα από ένα παιδιά. Η γρήγορη αύξηση του κόστους των κατοικιών, της εκπαίδευσης και της υγειονομικής περίθαλψης έχουν συμβάλει σε αυτό. Μετά την προηγούμενη χαλάρωση που εισήχθη το 2013, η κυβέρνηση ανέμενε ότι 2 εκατ. ζευγάρια θα προσπαθούσαν για ένα δεύτερο παιδί στο πλαίσιο των νέων κανόνων εντός του πρώτου έτους. Μέχρι το τέλος του 2014, λιγότερο από 1,1 εκατ. το έκαναν.
Το κόμμα δεν έχει ορίσει χρονοδιάγραμμα για την άρση των περιορισμών συνολικά. Αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο, δεδομένου ότι υπάρχουν λίγα στοιχεία ότι η διάλυσή τους θα μπορούσε να προκαλέσει μια τέτοια μεγάλη αύξηση των γεννήσεων που η χώρα θα έχει δυσκολία στο να ανταπεξέλθει. Ένας λόγος για τον οποίο το κόμμα έχει προσκολληθεί στην αυστηρή πολιτική οικογενειακού προγραμματισμού για τόσο πολύ καιρό, είναι ότι μια τεράστια γραφειοκρατία έχει αυξηθεί με το καθήκον της τήρησής της. Κανένας υπάλληλος δεν θέλει να παραδεχτεί ότι η δουλειά που κάνει είναι χάσιμο χρόνου.
Μπορεί επίσης να είναι ένα ζήτημα προσώπων: οι ηγέτες είναι απρόθυμοι να εγκαταλείψουν με μιας μια πολιτική που θα έχει την υπογραφή μιας εποχής «μεταρρύθμισης και ανοίγματος». Έχουν επενδύσει ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για την υπεράσπιση της πολιτικής σε εκείνους που ανησυχούν για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει γεννήσει. Το επιχείρημά τους ήταν ότι πρόκειται για μια ζωτικής σημασίας υποστήριξη της διόγκωσης του πλούτου της Κίνας. Πολλοί πολίτες πιστεύουν σε αυτή η εξήγηση, ακόμα και αν δυσανασχετούν με την παρέμβαση του κόμματος. Χάρη στις δεκαετίες προπαγάνδας, είναι κοινό να ακούς ότι η Κίνα έχει «πάρα πολλούς ανθρώπους». Για να παραδεχτούν στους πολίτες ότι δεν είναι αυτό το θέμα, θα απαιτηθεί μεγαλύτερη γενναιότητα από αυτή που διαθέτει προς το παρόν το κόμμα.
economist.com
Στις 29 Οκτωβρίου το Κομμουνιστικό Κόμμα έδωσε τέλος τελικά την «πολιτική του ενός παιδιού» που συχνά –και υπερβολικά- έχει κατηγορηθεί ευρέως για την επιδείνωση αυτών των προβλημάτων. Πλέον, τα ζευγάρια θα επιτρέπεται να έχουν δύο παιδιά. Αλλά το κόμμα εξακολουθεί να επιμένει, σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση στον κόσμο, ότι έχει το δικαίωμα να ελέγχει τη γονιμότητα των ανθρώπων.
Είχε ήδη κάνει αρκετές προσαρμογές στην πολιτική, από τότε που εισήχθη το 1979. Μεταξύ άλλων, επέτρεπε σε όσους ζουν στην ύπαιθρο να έχουν δύο παιδιά κάτω από ορισμένες συνθήκες -αν το πρώτο παιδί είναι κορίτσι, για παράδειγμα. Στις αστικές περιοχές, το κόμμα επέτρεπε στα ζευγάρια να αποκτήσουν δύο παιδιά, αν και οι δύο γονείς ήταν μοναχοπαίδια. Αυτή η πολιτική χαλάρωσε το 2013, επιτρέποντας στα ζευγάρια να έχουν δύο παιδιά, αν μόνο ο ένας γονέας ανταποκρινόταν σε αυτή την απαίτηση. Οι εθνοτικές μειονότητες (λιγότερο από το 10% του πληθυσμού) μπορούσαν συχνά να έχουν δύο ή περισσότερα παιδιά.
Τώρα το κόμμα έχει χαλαρώσει κάπως περισσότερο, αλλά με τον περιορισμό του αριθμού σε δύο παρέλειψε να αφαιρέσει μια επίμονη αιτία της δημόσιας δυσαρέσκειας: την αδιάκριτη γραφειοκρατία σε αποφάσεις οικογενειακού προγραμματισμού των ζευγαριών και την επιβολή εξουθενωτικών προστίμων στους παραβάτες, οδηγώντας γυναίκες ακόμα και να υποβληθούν σε έκτρωση.
Ένας άλλος λόγος για να μην γιορτάσουν είναι ότι δεν είναι καθόλου σαφές ότι η αλλαγή αυτή θα έχει μεγάλη επίδραση στη γεννητικότητα. Παρά τους ισχυρισμούς του κόμματος ότι η πολιτική του ενός παιδιού βοήθησε στην πρόληψη των γεννήσεων περίπου 400 εκατ. ανθρώπων, ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της όσον αφορά τη μείωση του ποσοστού των γεννήσεων σημειώθηκε στη δεκαετία του 1970, πριν από την εισαγωγή της πολιτικής. Από τότε, ένα μεγάλο μέρος της περαιτέρω πτώσης μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης επιθυμίας, στην περίπτωση των ζευγαριών στις πόλεις ιδίως, να έχουν περισσότερα από ένα παιδιά. Η γρήγορη αύξηση του κόστους των κατοικιών, της εκπαίδευσης και της υγειονομικής περίθαλψης έχουν συμβάλει σε αυτό. Μετά την προηγούμενη χαλάρωση που εισήχθη το 2013, η κυβέρνηση ανέμενε ότι 2 εκατ. ζευγάρια θα προσπαθούσαν για ένα δεύτερο παιδί στο πλαίσιο των νέων κανόνων εντός του πρώτου έτους. Μέχρι το τέλος του 2014, λιγότερο από 1,1 εκατ. το έκαναν.
Το κόμμα δεν έχει ορίσει χρονοδιάγραμμα για την άρση των περιορισμών συνολικά. Αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο, δεδομένου ότι υπάρχουν λίγα στοιχεία ότι η διάλυσή τους θα μπορούσε να προκαλέσει μια τέτοια μεγάλη αύξηση των γεννήσεων που η χώρα θα έχει δυσκολία στο να ανταπεξέλθει. Ένας λόγος για τον οποίο το κόμμα έχει προσκολληθεί στην αυστηρή πολιτική οικογενειακού προγραμματισμού για τόσο πολύ καιρό, είναι ότι μια τεράστια γραφειοκρατία έχει αυξηθεί με το καθήκον της τήρησής της. Κανένας υπάλληλος δεν θέλει να παραδεχτεί ότι η δουλειά που κάνει είναι χάσιμο χρόνου.
Μπορεί επίσης να είναι ένα ζήτημα προσώπων: οι ηγέτες είναι απρόθυμοι να εγκαταλείψουν με μιας μια πολιτική που θα έχει την υπογραφή μιας εποχής «μεταρρύθμισης και ανοίγματος». Έχουν επενδύσει ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για την υπεράσπιση της πολιτικής σε εκείνους που ανησυχούν για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει γεννήσει. Το επιχείρημά τους ήταν ότι πρόκειται για μια ζωτικής σημασίας υποστήριξη της διόγκωσης του πλούτου της Κίνας. Πολλοί πολίτες πιστεύουν σε αυτή η εξήγηση, ακόμα και αν δυσανασχετούν με την παρέμβαση του κόμματος. Χάρη στις δεκαετίες προπαγάνδας, είναι κοινό να ακούς ότι η Κίνα έχει «πάρα πολλούς ανθρώπους». Για να παραδεχτούν στους πολίτες ότι δεν είναι αυτό το θέμα, θα απαιτηθεί μεγαλύτερη γενναιότητα από αυτή που διαθέτει προς το παρόν το κόμμα.
economist.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου