Είναι πράγματι πρωτοφανές αυτό που συμβαίνει με τη σημερινή κυβέρνηση.
Για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία ένας κατά τ’ άλλα παντοδύναμος πρωθυπουργός και ένα κόμμα που έχει κερδίσει τέσσερις σερί εκλογικές μάχες μέσα σε ένα μόλις χρόνο να έχει σπαταλήσει σχεδόν όλο το πολιτικό του κεφάλαιο σε ένα μήνα από την τελευταία του εκλογική νίκη και έχοντας απέναντί του κόμματα ζόμπι ανήμπορα να αντιτάξουν κάποια πραγματικά εναλλακτική λύση.
Αυτό το φαινόμενο έχει εξήγηση. Και η εξήγηση βρίσκεται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά έχουν καταρρεύσει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όλες οι εκδοχές της αφήγησης του ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση, την εναλλακτική του πρόταση διεξόδου απ’ αυτή και τις προγραμματικές εξαγγελίες που έκανε προεκλογικά.
Μετά από την μεγαλειώδη κωλοτούμπα του Τσίπρα και την προσχώρηση στη λογική του μνημονίου με την υπογραφή του χειρότερου προγράμματος που υπέγραψε ποτέ ελληνική κυβέρνηση την τελευταία πενταετία, δύο ήταν τα βασικά επιχειρήματα που αντέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ για να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στο πολιτικό σκηνικό.
Πρώτον ότι με τη διαπραγματευτική του τακτική δημιούργησε ρωγμή στην Ευρώπη και αρχίζει να αλλάζει κάτι σε βάρος της εμμονής στις νεοφιλελεύθερες συνταγές της λιτότητας και σ’ αυτό το πλαίσιο επιχειρούσε να νεκραναστήσει την πεθαμένη ελπίδα ότι θα μπορέσει να διαπραγματευτεί ανοιχτά ζητήματα του μνημονίου ώστε να αμβλύνει τις κοινωνικές αδικίες που συνεπάγονται τα μέτρα που θα έρχονταν. Βέβαια όλα αυτά τα έλεγε ο Τσίπρας όταν την ίδια στιγμή βέβαια υπέγραφε στόχους και μέτρα που ακόμα και η Θάτσερ μπροστά τους φαίνεται αρνάκι.
Δεύτερον ότι με το επιχείρημα ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο και το άφθαρτο που θα πολεμήσει την ολιγαρχία και το τρίγωνο της διαπλοκής, προσπαθώντας να μεταφέρει το παιχνίδι μετά την αποτυχία του να σκίσει το μνημόνιο στο γήπεδο της κάθαρσης και της καταπολέμησης της διαφθοράς που ταλανίζουν τον τόπο και σαφέστατα έχουν το δικό τους μεγάλο μερίδιο στη σημερινή χρεοκοπία του τόπου.
Τελικά απεδείχθησαν όλα αυτά ένα αδειανό πουκάμισο τόσο αδειανό όσο και οι διακηρύξεις του τέλους της λιτότητας και του μνημονίου στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.
Αποδεικνύεται ότι τελικά όχι μόνο ανοιχτά ζητήματα δεν υπάρχουν στο μνημόνιο αλλά τα μόνα ανοιχτά μέτωπα είναι παγίδες για τη χώρα και την οικονομία όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι για πρώτη φορά το κούρεμα των καταθέσεων έρχεται τόσο κοντά και σε κάθε περίπτωση η όλη συζήτηση που έχει ανοίξει για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και με τους όρους που αυτή γίνεται ουσιαστικά έχει ήδη υπονομεύσει τις όποιες αναπτυξιακές προοπτικές υπήρχαν.
Σε συνέχεια αυτού αποδεικνύεται ότι τελικά η Ευρώπη δεν έχει αλλάξει και αυτό όσο και αν είναι στενάχωρο για τη χώρα μας πρώτα απ’ όλα δείχνει ότι ο Τσίπρας και η παρέα του είναι επικίνδυνοι τσαρλατάνοι γιατί και πάλι υπόσχονται πράγματα που στηρίζονται σε λάθος δεδομένα. Γι’ αυτό και όλες οι εξαγγελίες του είναι λόγια του αέρα που το μόνο που κάνουν είναι να αυξάνουν το λογαριασμό που καλείται να πληρώσει ο κάθε πολίτης και η ελληνική οικονομία εν συνόλω.
Και σ’ όλα αυτά έρχονται να προστεθούν δύο ακόμα θέματα που δείχνουν σημάδια ολικής κατάρρευσης της κυβέρνησης του Τσίπρα, καταδεικνύοντας μια κυβέρνηση που ήδη βρίσκεται στην εντατική σε κωματώδη κατάσταση. Τα θέματα αυτά είναι η ανικανότητα της κυβέρνησης να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης και τα ζητήματα διαφθοράς και διαπλοκής που έχουν φτάσει με το καλημέρα στην αυλή του μεγάρου Μαξίμου.
Και εξηγούμαστε: Με την προσφυγική κρίση ο Τσίπρας από τη μια εξαίρει το ρόλο της Ευρώπης για την οποία λέει ότι παρά τα αργά βήματα κινείται σε σωστή κατεύθυνση και όταν πιέζεται από την ανικανότητά του να εξασφαλίσει λύσεις στην αμεσότητα του προβλήματος καταφέρεται κατά της Ευρώπης δείχνοντας ότι έχει χάσει την πυξίδα του και αδυνατεί να υπερασπιστεί την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Τα όσα είπε σήμερα στη βουλή σε σχετική επίκαιρη ερώτηση της ΝΔ είναι ενδεικτικά.
Παράλληλα με αυτά κάνει πλάτες σε ανακριβείς δηλώσεις πόθεν έσχες δύο κορυφαίων υπουργών του που η μια μάλιστα ελέγχεται και για μαύρο χρήμα. Και ταυτόχρονα προβαίνει σε συμψηφισμούς με τα μαύρα ταμεία της Siemens και τον Τσουκάτο θυμίζοντας εκείνο το σημιτικό «όποιος έχει στοιχεία ας πάει στον εισαγγελέα».
Τελικά ο Τσίπρας έπεσε για ακόμα μια φορά θύμα της ρητορικής του και πορεύεται με τον πιο παλαιοκομματικό τρόπο που έχει γνωρίσει η χώρα. Η κυβέρνηση αυτή είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι έχει ημερομηνία λήξης και ο χρόνος μετρά αντίστροφα γι’ αυτήν. Το θέμα είναι τι γίνεται με τη χώρα και αν διαθέτει πραγματικά εναλλακτική λύση όταν τα σημερινά τρεκλίσματα του ΣΥΡΙΖΑ θα επιταχυνθούν και θα μετατραπούν σε κινήσεις που θα μοιάζουν με τα οχτάρια του μεθυσμένου σε πολύ πιο σύντομο διάστημα απ’ όσο φαντάζεται κανείς.
http://www.antinews.gr
Για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία ένας κατά τ’ άλλα παντοδύναμος πρωθυπουργός και ένα κόμμα που έχει κερδίσει τέσσερις σερί εκλογικές μάχες μέσα σε ένα μόλις χρόνο να έχει σπαταλήσει σχεδόν όλο το πολιτικό του κεφάλαιο σε ένα μήνα από την τελευταία του εκλογική νίκη και έχοντας απέναντί του κόμματα ζόμπι ανήμπορα να αντιτάξουν κάποια πραγματικά εναλλακτική λύση.
Αυτό το φαινόμενο έχει εξήγηση. Και η εξήγηση βρίσκεται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά έχουν καταρρεύσει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όλες οι εκδοχές της αφήγησης του ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση, την εναλλακτική του πρόταση διεξόδου απ’ αυτή και τις προγραμματικές εξαγγελίες που έκανε προεκλογικά.
Μετά από την μεγαλειώδη κωλοτούμπα του Τσίπρα και την προσχώρηση στη λογική του μνημονίου με την υπογραφή του χειρότερου προγράμματος που υπέγραψε ποτέ ελληνική κυβέρνηση την τελευταία πενταετία, δύο ήταν τα βασικά επιχειρήματα που αντέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ για να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στο πολιτικό σκηνικό.
Πρώτον ότι με τη διαπραγματευτική του τακτική δημιούργησε ρωγμή στην Ευρώπη και αρχίζει να αλλάζει κάτι σε βάρος της εμμονής στις νεοφιλελεύθερες συνταγές της λιτότητας και σ’ αυτό το πλαίσιο επιχειρούσε να νεκραναστήσει την πεθαμένη ελπίδα ότι θα μπορέσει να διαπραγματευτεί ανοιχτά ζητήματα του μνημονίου ώστε να αμβλύνει τις κοινωνικές αδικίες που συνεπάγονται τα μέτρα που θα έρχονταν. Βέβαια όλα αυτά τα έλεγε ο Τσίπρας όταν την ίδια στιγμή βέβαια υπέγραφε στόχους και μέτρα που ακόμα και η Θάτσερ μπροστά τους φαίνεται αρνάκι.
Δεύτερον ότι με το επιχείρημα ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο και το άφθαρτο που θα πολεμήσει την ολιγαρχία και το τρίγωνο της διαπλοκής, προσπαθώντας να μεταφέρει το παιχνίδι μετά την αποτυχία του να σκίσει το μνημόνιο στο γήπεδο της κάθαρσης και της καταπολέμησης της διαφθοράς που ταλανίζουν τον τόπο και σαφέστατα έχουν το δικό τους μεγάλο μερίδιο στη σημερινή χρεοκοπία του τόπου.
Τελικά απεδείχθησαν όλα αυτά ένα αδειανό πουκάμισο τόσο αδειανό όσο και οι διακηρύξεις του τέλους της λιτότητας και του μνημονίου στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.
Αποδεικνύεται ότι τελικά όχι μόνο ανοιχτά ζητήματα δεν υπάρχουν στο μνημόνιο αλλά τα μόνα ανοιχτά μέτωπα είναι παγίδες για τη χώρα και την οικονομία όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι για πρώτη φορά το κούρεμα των καταθέσεων έρχεται τόσο κοντά και σε κάθε περίπτωση η όλη συζήτηση που έχει ανοίξει για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και με τους όρους που αυτή γίνεται ουσιαστικά έχει ήδη υπονομεύσει τις όποιες αναπτυξιακές προοπτικές υπήρχαν.
Σε συνέχεια αυτού αποδεικνύεται ότι τελικά η Ευρώπη δεν έχει αλλάξει και αυτό όσο και αν είναι στενάχωρο για τη χώρα μας πρώτα απ’ όλα δείχνει ότι ο Τσίπρας και η παρέα του είναι επικίνδυνοι τσαρλατάνοι γιατί και πάλι υπόσχονται πράγματα που στηρίζονται σε λάθος δεδομένα. Γι’ αυτό και όλες οι εξαγγελίες του είναι λόγια του αέρα που το μόνο που κάνουν είναι να αυξάνουν το λογαριασμό που καλείται να πληρώσει ο κάθε πολίτης και η ελληνική οικονομία εν συνόλω.
Και σ’ όλα αυτά έρχονται να προστεθούν δύο ακόμα θέματα που δείχνουν σημάδια ολικής κατάρρευσης της κυβέρνησης του Τσίπρα, καταδεικνύοντας μια κυβέρνηση που ήδη βρίσκεται στην εντατική σε κωματώδη κατάσταση. Τα θέματα αυτά είναι η ανικανότητα της κυβέρνησης να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης και τα ζητήματα διαφθοράς και διαπλοκής που έχουν φτάσει με το καλημέρα στην αυλή του μεγάρου Μαξίμου.
Και εξηγούμαστε: Με την προσφυγική κρίση ο Τσίπρας από τη μια εξαίρει το ρόλο της Ευρώπης για την οποία λέει ότι παρά τα αργά βήματα κινείται σε σωστή κατεύθυνση και όταν πιέζεται από την ανικανότητά του να εξασφαλίσει λύσεις στην αμεσότητα του προβλήματος καταφέρεται κατά της Ευρώπης δείχνοντας ότι έχει χάσει την πυξίδα του και αδυνατεί να υπερασπιστεί την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Τα όσα είπε σήμερα στη βουλή σε σχετική επίκαιρη ερώτηση της ΝΔ είναι ενδεικτικά.
Παράλληλα με αυτά κάνει πλάτες σε ανακριβείς δηλώσεις πόθεν έσχες δύο κορυφαίων υπουργών του που η μια μάλιστα ελέγχεται και για μαύρο χρήμα. Και ταυτόχρονα προβαίνει σε συμψηφισμούς με τα μαύρα ταμεία της Siemens και τον Τσουκάτο θυμίζοντας εκείνο το σημιτικό «όποιος έχει στοιχεία ας πάει στον εισαγγελέα».
Τελικά ο Τσίπρας έπεσε για ακόμα μια φορά θύμα της ρητορικής του και πορεύεται με τον πιο παλαιοκομματικό τρόπο που έχει γνωρίσει η χώρα. Η κυβέρνηση αυτή είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι έχει ημερομηνία λήξης και ο χρόνος μετρά αντίστροφα γι’ αυτήν. Το θέμα είναι τι γίνεται με τη χώρα και αν διαθέτει πραγματικά εναλλακτική λύση όταν τα σημερινά τρεκλίσματα του ΣΥΡΙΖΑ θα επιταχυνθούν και θα μετατραπούν σε κινήσεις που θα μοιάζουν με τα οχτάρια του μεθυσμένου σε πολύ πιο σύντομο διάστημα απ’ όσο φαντάζεται κανείς.
http://www.antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου