ΑΛΛΑΓΗ ΠΛΕΥΣΗΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Συμμαχεί με Ρωσία, παίρνει αποστάσεις από ΗΠΑ.Ανατριχίλα ένιωσαν οι συνειδητοποιημένοι πολίτες ολόκληρης της Ευρώπης, όταν άκουσαν τον πρόεδρο της Γαλλίας να δηλώνει ότι θα αναθεωρήσει το γαλλικό Σύνταγμα,

συρρικνώνοντας προφανώς τις ατομικές ελευθερίες των Γάλλων πολιτών, προκειμένου να πολεμήσει εναντίον των… τζιχαντιστών, των εξτρεμιστών ισλαμιστών δολοφόνων!


Με άλλα λόγια, οι Αμερικανοί και οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία ή η Βρετανία, θα εξαπολύσουν πολέμους εναντίον χωρών της Μεσογείου ή της Μέσης Αναστολής για να ανατρέψουν όσα καθεστώτα δεν είναι υποτελή τους, θα καταστρέφουν τα κράτη αυτά προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς κι όταν κάποιοι απελπισμένοι από την καταστροφή άνθρωποι από τις χώρες αυτές θα δολοφονούν πενήντα, εκατό ή εκατόν πενήντα ανθρώπους ευρωπαϊκών κρατών, εντελώς αθώους, οι Ευρωπαίοι –και εν προκειμένω οι Γάλλοι- πολίτες θα πληρώνουν το κόστος όχι μόνο σε νεκρούς, αλλά και μέσω του στραγγαλισμού των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους. Πολύ ωραία τακτική! Έξοχη!

Αυτή είναι η σημερινή Ευρώπη, όπως εξελίσσεται μετά τις δολοφονίες τουλάχιστον 128 ανύποπτων –και στη συντριπτική πλειονότητά τους νεαρών- Γάλλων πολιτών στο Παρίσι. Οι ηγέτες της Ευρώπης εξαπολύουν, δηλαδή, κατακτητικούς πολέμους και ταυτόχρονα στραγγαλίζουν τις ελευθερίες των υπηκόων τους, πράγμα που αξιοποιεί τα μέγιστα ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός για να αυξήσει τα κέρδη τους.

Χρηματοδοτούν Σαουδάραβες – Εμιράτα!

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013: «Το Κατάρ διοχετεύει δισεκατομμύρια δολάρια στην εξέγερση της Συρίας», είναι ο κεντρικός τίτλος των Financial Times του Λονδίνου, της εφημερίδας του βρετανικού χρηματοοικονομικού κεφαλαίου.
«Οι Σαουδάραβες μπαίνουν σπινθιροβολώντας σε δράση» τονίζει ο υπέρτιτλος στην πρώτη σελίδα. Η πρώτη φράση του πρωτοσέλιδου κειμένου της εφημερίδας αρχίζει με μία εντυπωσιακή αποκάλυψη:
«Το πλούσιο σε φυσικό αέριο κράτος του Κατάρ έχει ξοδέψει 3 δισ. τα προηγούμενα δύο χρόνια υποστηρίζοντας την εξέγερση στη Συρία, έχοντας υπερβεί κατά πολύ οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, αλλά τώρα παραγκωνίζεται από τη Σαουδική Αραβία ως την κύρια πηγή όπλων προς τους αντάρτες»!

Την επόμενη ημέρα, Σάββατο 18 Μαΐου 2013, η ίδια εφημερίδα δημοσιεύει δισέλιδο άρθρο χιλιάδων λέξεων, βασισμένο, κατά την άποψή μας, σε πληροφορίες των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, όπου οι τζιχαντιστές της συριακής οργάνωσης Τζαμπχάτ αλ Νούσρα, που αντιμάχεται τον Άσαντ και συνδέεται με την Αλ Κάιντα, εμφανίζεται ως σημαντικότατος αποδέκτης χρημάτων από το Κατάρ.
«Το Κατάρ αγόραζε όπλα στη Λιβύη και σε ανατολικοευρωπαϊκά κράτη και τα μετέφερε αεροπορικά στην Τουρκία, όπου οι υπηρεσίες πληροφοριών βοηθούσαν να παραδοθούν στην άλλη πλευρά των συνόρων (σ.σ. δηλαδή στη Συρία)», γράφουν οι Financial Times.

Εν γνώσει των Αμερικανών

«Το Διεθνές Ινστιτούτο Ειρηνικών Ερευνών της Στοκχόλμης, το οποίο παρακολουθεί τις μεταφορές όπλων, λέει ότι ανάμεσα στον Απρίλιο του 2012 και τον Μάρτιο του 2013 περισσότερες από 70 στρατιωτικές πτήσεις μεταφοράς φορτίου (σ.σ.: δηλαδή μεταφοράς όπλων) από το Κατάρ προσγειώθηκαν στην Τουρκία», υπογραμμίζει η βρετανική εφημερίδα.
Πάνω από 70 πτήσεις όμως μέσα σε ένα χρόνο, σημαίνει ότι κάθε 4-5 μέρες ένα μεταγωγικό αεροπλάνο γεμάτο όπλα έφευγε από το Κατάρ για την Τουρκία. Εντυπωσιακότατο.

Για να διαχειριστούν, μάλιστα, τις παραδόσεις όπλων στους Σύρους αντικαθεστωτικούς, οι Αμερικανοί, όπως ρητά γράφουν οι Financial Times, απαίτησαν να ιδρυθεί «συμβουλευτική διαδικασία». Έφτιαξαν έτσι δύο γραφεία, το ένα στην Τουρκία και το άλλο στην Ιορδανία.
«Οι Καταριανοί και οι Σαουδάραβες χρειάζονται το «πράσινο φως» από τις ΗΠΑ για να μας βοηθήσουν» ομολογεί στους συντάκτες του άρθρου ο Μαχμούντ Μαρούχ, μαθητής από έναν συνασπισμό αντικαθεστωτικών συριακών ομάδων με έδρα το Χαλέπι, κοντά συροτουρκικά σύνορα, στη Βόρεια Συρία.

Δεδομένου ότι ακόμη και η ίδια η ύπαρξη των καθεστώτων στις πετρομοναρχίες του Κόλπου, ακόμη και στη Σαουδική Αραβία, εξαρτάται από την στήριξη των Αμερικανών, θα ήταν αδιανόητο να δρούσαν μόνα τους τα καθεστώτα αυτά, χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Αντιθέτως, όχι μόνο γνωρίζουν σε ποιόν δίνουν όπλα οι Σαουδάραβες και οι πετρομοναρχίες του Κόλπου, αλλά υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι οι Αμερικανοί είναι αυτοί που έδωσαν εντολές στους Σαουδάραβες, τους Καταριανούς και τους υπόλοιπους πως θα μοιράζουν τα όπλα, συμπεριλαμβάνοντας τους τζιχαντιστές!

Ελέγχουν οικονομικά, αδιαφορούν για το πολιτικό χάος

Παρά το απερίγραπτο πολιτικό χάος και την ουσιαστική διάλυση τόσο του Ιράκ όσο και, ακόμη περισσότερο της Λιβύης, αλλά και τον διαμελισμό στην πράξη των κρατών αυτών, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι –κυρίως οι πρώτοι, βέβαια- ελέγχουν τα πετρέλαια των χωρών αυτών. Αυτό επιτρέπει στις ΗΠΑ να αδιαφορούν για το ότι δεν ελέγχουν πολιτικά τα συγκεκριμένα κράτη, υπό το πρίσμα ότι επικρατεί χάος. Αδιαφορούν όμως μόνο στον βαθμό που δεν περιπίπτουν στον πολιτικό έλεγχο κάποιας άλλης μεγάλης δύναμης.

Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Μέχρι τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 η Γαλλία είχε ως αποικίες τη Συρία, τον Λίβανο, την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία, την Μαυριτανία και άλλες χώρες. Καθώς έχουν πεθάνει πλέον οι γενιές που είχαν συνείδηση και είχαν υποστεί τις συνέπειες του γαλλικού αποικιακού ζυγού, οι εκκολαπτόμενες ή και πλήρως αναπτυγμένες αστικές τάξεις αυτών των αραβικών χωρών της Μεσογείου είναι εντονότατα γαλλόφιλες.

Αντικειμενικά, αυτό καθιστά τη Γαλλία τη μοναδική μεγάλη χώρα που θα μπορούσε ενδεχομένως να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ αναφορικά με την πολιτική επιρροή στις χώρες αυτές. Ευνόητο είναι ότι κάτι τέτοιο προκαλεί συναγερμό στην αμερικανική κυβέρνηση, η οποία, φυσικά, θέλει πάση θυσία να αποτρέψει μία τέτοια εξέλιξη, αφού η Γαλλία είναι πρώτα απ’ όλα βαθύτατα εξαρτημένη από τη Γερμανία

Ταύτιση με Μόσχα, στήριξη από Βερολίνο

Μέχρι τώρα ο σοσιαλιστής Γάλλος πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, συμμετείχε λυσσωδώς στην προσπάθεια ανατροπής του Σύρου ομολόγου του, Μπασάρ αλ Άσαντ, ευελπιστώντας ότι, αν ανατρεπόταν, είχε σοβαρότατες πιθανότητες να προσεταιριστεί τη συριακή αστική τάξη. Το γεγονός όμως ότι οι τζιχαντιστές, οι οποίοι χρηματοδοτούνται και εξοπλίζονται από τους πιο στενούς συμμάχους των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα, έπληξαν το Παρίσι, δολοφονώντας σχεδόν 130 Γάλλους, τον υποχρέωσε σε ριζική αλλαγή πολιτικής.

Πρώτα – πρώτα, στα γαλλικά μυαλά μπήκε το ερώτημα αν οι τζιχαντιστές καθόρισαν μόνοι τους την επίθεση στο Παρίσι ή αν τους υποδείχθει η γαλλική πρωτεύουσα ως στόχος από τους χρηματοδότες τους, με ό,τι θα σήμαινε αυτό.

Εν πάση περιπτώσει, η ουσία είναι ότι, ενώ μέχρι να καταφερθεί το πλήγμα στο Παρίσι ο Ολάντ έβλεπε θετικά και για τους δικούς του στόχους, τους γαλλικούς, τη δράση των τζιχαντιστών με τη φθορά που προκαλούσαν στο καθεστώς Άσαντ, τώρα συνειδητοποίησε ότι πρέπει οπωσδήποτε να τους εξοντώσει.

Οι Ρώσοι δεν μπορούσαν ποτέ να ελέγξουν τη Συρία, ούτε είχαν τέτοια φιλοδοξία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν τη ναυτική βάση που έχουν στη Λαττάκεια, τη μοναδική στη Μεσόγειο. Ορθώς πράττοντας από τη σκοπιά τους, θεωρούν τον Άσαντ ως την καλύτερη μέχρι στιγμής εγγύηση διαφύλαξης της βάσης τους, πόσω μάλλον ένας αποδυναμωμένος Άσαντ, που δεν θα προκαλούσε με τίποτα την οργή της μοναδικής μεγάλης χώρας που αντικειμενικά έχει συμφέρον από την παρουσία του.

Η εξόντωση των τζιχαντιστών που αποσταθεροποιούν τον Άσαντ είναι θετικό γεγονός για τα ρωσικά συμφέροντα, γι αυτό άλλωστε οι Ρώσοι άρχισαν τους βομβαρδισμούς των θέσεών τους, όπως και άλλων Σύρων αντικαθεστωτικών.
Η νέα γαλλική γραμμή συντριβής των τζιχαντιστών από τον Ολάντ, ταυτίζεται πλήρως με τα ρωσικά συμφέροντα. Αυτός είναι ο λόγος που ο Πρόεδρος Πούτιν έδωσε εντολή στην ηγεσία της Πολεμικής Αεροπορίας της Ρωσίας να συντονιστούν οι επιχειρήσεις της με τους Γάλλους εναντίον θέσεων των Σύρων τζιχαντιστών.

Η Γερμανία, η οποία χαίρεται με κάθε εμπόδιο που μπαίνει στην υλοποίηση αμερικανικών σχεδίων, όπως είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση η αντικατάσταση του Άσαντ από τζιχαντιστές, σίγουρα στηρίζει –διακριτικά μεν, αλλά ολόψυχα- τη σφυρηλάτηση αυτής της νέας πολεμικής συμμαχίας Γαλλίας – Ρωσίας εναντίον των ισλαμιστών της Συρίας.
Φυσικά, μόλις ολοκληρωθεί αυτή η αποστολή, τα συμφέροντα Μόσχας και Παρισιού θα αποκλίνουν και πάλι…

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 315

Ας Μιλήσουμε Επιτέλους