Ένας τοίχος τους χώριζε στα κολαστήρια της οδού Μπουμπουλίνας όπου και γινόντουσαν προσαγωγές και ανακρίσεις των αντικαθεστωτικών επί Χούντας.
Επικοινωνούσαν μεταξύ τους με ενα "τακ τακ". Χτυπήματα στον τοίχο. Χτύπαγαν για να δείξουν οτι είναι ζωντανοί . «Είμαι καλά, ζω, δε μίλησα». Υπόκωφοι χτύποι πιο δυνατοί από κάθε ομιλία και κραυγή. Ανέβαζαν οι χουντικοί το Λεντάκη με τα πόδια στην ταράτσα και τον βασάνιζαν και τον κατέβαζαν σηκωτό και ημιθανή, ένα κουρέλι τυλιγμένο μέσα σε μια κουβέρτα. Ξανά, και ξανά και ξανά.
Το τραγούδι αυτό αργότερα θέλησε να καπηλευτεί ο Ανδρέας Παπανδρέου και έλεγε ότι έχει γραφτεί για εκείνον - όπως είχε δηλώσει πικραμένος ο Λεντάκης.
Ο Ανδρέας Λεντάκης απέδειξε για άλλη μια φορά το μεγαλείο της ψυχής του μετά από χρόνια .Συγχώρεσε τους βασανιστές του και τάχθηκε υπέρ της αίτησης χάριτος που ζήτησαν κάποιοι εκ των πραξικοπηματιών για να αποφυλακισθούν σε βαθιά γεράματα. Πέθανε μόλις 63 ετών το 1997.
Με αφορμή την επέτειο της 17ης Νοέμβρη , ημέρα μνήμης για τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, αιωνία του η μνήμη.
Αιωνία η μνήμη του κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου για τη Δημοκρατία.
(Στη φωτό ο Μίκης στην πολυθρόνα σταυροπόδι, και ο Λεντάκης ο πρώτος κοιτάζοντας αριστερά στον καναπέ. Τι να έλεγαν άραγε σε εκείνη τη μάζωξη;…)
Τ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου