Η αυτοπεποίθηση που δείχνει η ΕΕ φαίνεται να μην έχει βάσεις, υποστηρίζει ο Leo McKinstry.
Η αλαζονεία, το πείσμα και ο εφησυχασμός χαρακτηρίζουν την ανταπόκριση των Βρυξελλών στη στρατηγική του Ντέιβιντ Κάμερον για επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης της Βρετανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πριν από το βρετανικό δημοψήφισμα για την ένταξη, το οποίο πρέπει να πραγματοποιηθεί μέχρι το τέλος του 2017, ο πρωθυπουργός έχει ζητήσει μόνο την πιο μικρή δέσμη μεταρρυθμίσεων. Ωστόσο, οι άκαμπτοι ηγέτες της ΕΕ έχουν αρνηθεί να υποχωρήσουν. Ακόμα και μια μικρή αλλαγή στα δικαιώματα των μεταναστών που αξιώνουν κοινωνική πρόνοια έχει απορριφθεί.
Μια τέτοια προκλητική στάση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως υπέρτατη εμπιστοσύνη στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Οι βρετανικές εκκλήσεις για αλλαγή απορρίφθηκαν επειδή τίποτα δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει την πορεία προς τη "διαρκώς στενότερη ένωση". Στην δογματική νοοτροπία της κυρίαρχης ελίτ της ΕΕ, ο τελικός θρίαμβος του ομοσπονδιακού υπερκράτους είναι αναπόφευκτος.
Αλλά αυτή η διάθεση αυτοπεποίθησης είναι κατάφωρα άστοχη. Η πραγματικότητα είναι ότι, παρά την απαξίωση προς το μετριοπαθές σχέδιο του Κάμερον, η ΕΕ αντιμετωπίζει απελπιστικά προβλήματα. Το οικοδόμημα του φεντεραλισμού καταρρέει, διαλυμένο από τις καταστροφικές αντιφάσεις του και τις θεαματικές αποτυχίες του. Οι δημιουργοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποσχέθηκαν να φέρουν ειρήνη και ευημερία. Αλλά μέσα από τη μεγαλειώδη αφροσύνη τους, έχουν προκαλέσει μόνο χρέος, απελπισία και αποσύνθεση.
Η ΕΕ δεν διαθέτει κανενός είδους δημοκρατική νομιμότητα, πράγμα που σημαίνει ότι το τέλος θα μπορούσε να έρθει νωρίτερα από ό,τι φαντάζονται οι πολιτικοί. Εξάλλου, το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική κατέρρευσε με δραματικό αιφνιδιασμό στις αρχές του 1990, όπως και οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Ανατολικής Ευρώπης στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Το 2016 θα μπορούσε να είναι η χρονιά που η ΕΕ θα διαλυθεί, καθιστώντας το βρετανικό δημοψήφισμα ασήμαντο. Η οικονομία είναι βέβαιο ότι θα διαδραματίσει κεντρικό ρόλο σε οποιοδήποτε στάδιο της κατάρρευσης. Παρά την ατελείωτα αισιόδοξη προπαγάνδα από τις Βρυξέλλες και τον ολοένα και μεγαλύτερο οικονομικό έλεγχο από το κέντρο, οι δυσκολίες του ευρώ δεν έχουν εκλείψει. Η ανάπτυξη παραμένει αναιμική, μόλις 0,3 τοις εκατό κατά το τρίτο τρίμηνο του έτους, ενώ οι ουρές στα ταμεία ανεργία είναι μεγαλύτερες από ποτέ. Η ανεργία στην Ισπανία, που μερικές φορές παρουσιάζεται ως το "θαύμα" της ευρωζώνης, ανέρχεται σε 23 τοις εκατό. Στην Ελλάδα, το ποσοστό είναι πάνω από 25 τοις εκατό.
Αλλά η ΕΕ δεν μπορεί να επιλύσει αυτή την αδυσώπητη οικονομική κρίση, διότι αποτελεί μέρος του προβλήματος. Το ενιαίο νόμισμα δεν ήταν ποτέ πραγματικά μια οικονομική πρωτοβουλία. Αντιθέτως, ήταν ένα πολιτικό μέσο για την προώθηση της φεντεραλιστικής ατζέντας. Η εξαναγκαστική ένωση τόσο διαφορετικών οικονομιών όσο η Γερμανία και η Ελλάδα ήταν πάντα καταδικασμένη να οδηγήσει σε χρέος και παράλυση.
Μέχρι στιγμής, οι πολιτικές συνέπειες αυτής της οικονομικής καταστροφής σε μεγάλο βαθμό έχουν περιοριστεί στην Ιταλία και την Ελλάδα, όπου ο θυμός για τους όρους της διάσωσης από την ΕΕ έχει οδηγήσει σε αναταραχή και εξτρεμισμό. Και η ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να βυθιστεί σε μια άλλη κρίση, καθώς ο ριζοσπαστικός πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας καταπιάνεται με το δύσκολο έργο των μεταρρυθμίσεων στο δυσβάσταχτο συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας.
Αλλά το πολιτικό κόστος της ευρωζώνης θα μπορούσε σύντομα να επεκταθεί πολύ ευρύτερα, αυξάνοντας ραγδαία το πεδίο σύγκρουσης. Μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου, η Πορτογαλία κυβερνάται πλέον από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση μειοψηφίας που στηρίχτηκε από το Μπλόκο της Αριστεράς, ένα κίνημα που ζητά μαζική πολιτική ανυπακοή ενάντια στη λιτότητα, και το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο ακολουθεί μια παραδοσιακά μαρξιστική, αντι-καπιταλιστική γραμμή. Η Ισπανία οδεύει προς την ίδια κατεύθυνση, μετά τις πρόσφατες εκλογές.
Η επικείμενη σύγκρουση για την οικονομική πολιτική θα συνδυαστεί με τη συνεχιζόμενη καταστροφή της μετανάστευσης, η οποία απειλεί να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό της Ευρώπης. Αντί για την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η ΕΕ υπήρξε ένα όχημα για την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς και της ταυτότητάς μας, μέσα από την εμμονή της να ανοίξει τα σύνορα και την πολιτιστική πολυμορφία. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, αναφέρθηκε ότι πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες έφθασαν στην Ευρώπη παράνομα μέσα στο 2015, σχεδόν όλοι τους από ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο. Αυτή η εισροή, που ήδη είναι μη βιώσιμη, θα συνεχίσει να αυξάνεται κατά τη διάρκεια του 2016. Αφού σάρκασε τον πατριωτισμό, χλεύασε την έννοια της εθνικής κυριαρχίας και έκανε φετίχ την ελεύθερη κυκλοφορία, η ΕΕ δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει το ρεύμα.
Αυτό είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε όλο και πιο βαθιά απογοήτευση για την ΕΕ, όπως αντανακλάται στην αύξηση των έντονα αντι-μεταναστευτικών και αντι-ευρωπαϊκών κινημάτων, όπως το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, το ολλανδικό Κόμμα για την Ελευθερία και τους Σουηδούς Δημοκράτες. Αλλά ο θυμός θα μπορούσε να μετατραπεί σε εξέγερση το 2016, αν η μεταναστευτική κρίση οδηγήσει σε μια σειρά από τρομοκρατικές επιθέσεις ισλαμιστών. Το Isil καυχήθηκε ανοιχτά για την αποστολή των τζιχαντιστών στην Ευρώπη μέσα από τα πορώδη σύνορα της ΕΕ, ενώ ο υπουργός του Λιβάνου ισχυρίστηκε ότι 1 στους 50 πρόσφυγες από τη Συρία θα μπορούσε να είναι εξτρεμιστής του Isil.
Σε περίπτωση που συμβεί το χειρότερο, όλη η ρητορική της ΕΕ για την ειρήνη και την ενότητα θα ακούγεται προσβλητικά κούφια. Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πώς οι μαζικές συγκεντρώσεις για τα θύματα της τρομοκρατίας θα μπορούσαν να μετατραπούν σε διαδηλώσεις ενάντια στις Βρυξέλλες, με τους ευρωκράτες τόσο σαστισμένους και φοβισμένους, σαν τον Νικολάε Τσαουσέσκου όταν ήρθε αντιμέτωπος με ένα εχθρικό πλήθος στο Βουκουρέστι το 1989, λίγο πριν από την κατάρρευση του καθεστώτος του.
Το μακελειό στους δρόμους θα μπορούσε να είναι το απόλυτο σύμβολο της αποτυχίας τους και ο καταλύτης για την πτώση τους.
telegraph.co.uk
Η αλαζονεία, το πείσμα και ο εφησυχασμός χαρακτηρίζουν την ανταπόκριση των Βρυξελλών στη στρατηγική του Ντέιβιντ Κάμερον για επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης της Βρετανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πριν από το βρετανικό δημοψήφισμα για την ένταξη, το οποίο πρέπει να πραγματοποιηθεί μέχρι το τέλος του 2017, ο πρωθυπουργός έχει ζητήσει μόνο την πιο μικρή δέσμη μεταρρυθμίσεων. Ωστόσο, οι άκαμπτοι ηγέτες της ΕΕ έχουν αρνηθεί να υποχωρήσουν. Ακόμα και μια μικρή αλλαγή στα δικαιώματα των μεταναστών που αξιώνουν κοινωνική πρόνοια έχει απορριφθεί.
Μια τέτοια προκλητική στάση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως υπέρτατη εμπιστοσύνη στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Οι βρετανικές εκκλήσεις για αλλαγή απορρίφθηκαν επειδή τίποτα δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει την πορεία προς τη "διαρκώς στενότερη ένωση". Στην δογματική νοοτροπία της κυρίαρχης ελίτ της ΕΕ, ο τελικός θρίαμβος του ομοσπονδιακού υπερκράτους είναι αναπόφευκτος.
Αλλά αυτή η διάθεση αυτοπεποίθησης είναι κατάφωρα άστοχη. Η πραγματικότητα είναι ότι, παρά την απαξίωση προς το μετριοπαθές σχέδιο του Κάμερον, η ΕΕ αντιμετωπίζει απελπιστικά προβλήματα. Το οικοδόμημα του φεντεραλισμού καταρρέει, διαλυμένο από τις καταστροφικές αντιφάσεις του και τις θεαματικές αποτυχίες του. Οι δημιουργοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποσχέθηκαν να φέρουν ειρήνη και ευημερία. Αλλά μέσα από τη μεγαλειώδη αφροσύνη τους, έχουν προκαλέσει μόνο χρέος, απελπισία και αποσύνθεση.
Η ΕΕ δεν διαθέτει κανενός είδους δημοκρατική νομιμότητα, πράγμα που σημαίνει ότι το τέλος θα μπορούσε να έρθει νωρίτερα από ό,τι φαντάζονται οι πολιτικοί. Εξάλλου, το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική κατέρρευσε με δραματικό αιφνιδιασμό στις αρχές του 1990, όπως και οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Ανατολικής Ευρώπης στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Το 2016 θα μπορούσε να είναι η χρονιά που η ΕΕ θα διαλυθεί, καθιστώντας το βρετανικό δημοψήφισμα ασήμαντο. Η οικονομία είναι βέβαιο ότι θα διαδραματίσει κεντρικό ρόλο σε οποιοδήποτε στάδιο της κατάρρευσης. Παρά την ατελείωτα αισιόδοξη προπαγάνδα από τις Βρυξέλλες και τον ολοένα και μεγαλύτερο οικονομικό έλεγχο από το κέντρο, οι δυσκολίες του ευρώ δεν έχουν εκλείψει. Η ανάπτυξη παραμένει αναιμική, μόλις 0,3 τοις εκατό κατά το τρίτο τρίμηνο του έτους, ενώ οι ουρές στα ταμεία ανεργία είναι μεγαλύτερες από ποτέ. Η ανεργία στην Ισπανία, που μερικές φορές παρουσιάζεται ως το "θαύμα" της ευρωζώνης, ανέρχεται σε 23 τοις εκατό. Στην Ελλάδα, το ποσοστό είναι πάνω από 25 τοις εκατό.
Αλλά η ΕΕ δεν μπορεί να επιλύσει αυτή την αδυσώπητη οικονομική κρίση, διότι αποτελεί μέρος του προβλήματος. Το ενιαίο νόμισμα δεν ήταν ποτέ πραγματικά μια οικονομική πρωτοβουλία. Αντιθέτως, ήταν ένα πολιτικό μέσο για την προώθηση της φεντεραλιστικής ατζέντας. Η εξαναγκαστική ένωση τόσο διαφορετικών οικονομιών όσο η Γερμανία και η Ελλάδα ήταν πάντα καταδικασμένη να οδηγήσει σε χρέος και παράλυση.
Μέχρι στιγμής, οι πολιτικές συνέπειες αυτής της οικονομικής καταστροφής σε μεγάλο βαθμό έχουν περιοριστεί στην Ιταλία και την Ελλάδα, όπου ο θυμός για τους όρους της διάσωσης από την ΕΕ έχει οδηγήσει σε αναταραχή και εξτρεμισμό. Και η ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να βυθιστεί σε μια άλλη κρίση, καθώς ο ριζοσπαστικός πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας καταπιάνεται με το δύσκολο έργο των μεταρρυθμίσεων στο δυσβάσταχτο συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας.
Αλλά το πολιτικό κόστος της ευρωζώνης θα μπορούσε σύντομα να επεκταθεί πολύ ευρύτερα, αυξάνοντας ραγδαία το πεδίο σύγκρουσης. Μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου, η Πορτογαλία κυβερνάται πλέον από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση μειοψηφίας που στηρίχτηκε από το Μπλόκο της Αριστεράς, ένα κίνημα που ζητά μαζική πολιτική ανυπακοή ενάντια στη λιτότητα, και το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο ακολουθεί μια παραδοσιακά μαρξιστική, αντι-καπιταλιστική γραμμή. Η Ισπανία οδεύει προς την ίδια κατεύθυνση, μετά τις πρόσφατες εκλογές.
Η επικείμενη σύγκρουση για την οικονομική πολιτική θα συνδυαστεί με τη συνεχιζόμενη καταστροφή της μετανάστευσης, η οποία απειλεί να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό της Ευρώπης. Αντί για την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η ΕΕ υπήρξε ένα όχημα για την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς και της ταυτότητάς μας, μέσα από την εμμονή της να ανοίξει τα σύνορα και την πολιτιστική πολυμορφία. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, αναφέρθηκε ότι πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες έφθασαν στην Ευρώπη παράνομα μέσα στο 2015, σχεδόν όλοι τους από ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο. Αυτή η εισροή, που ήδη είναι μη βιώσιμη, θα συνεχίσει να αυξάνεται κατά τη διάρκεια του 2016. Αφού σάρκασε τον πατριωτισμό, χλεύασε την έννοια της εθνικής κυριαρχίας και έκανε φετίχ την ελεύθερη κυκλοφορία, η ΕΕ δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει το ρεύμα.
Αυτό είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε όλο και πιο βαθιά απογοήτευση για την ΕΕ, όπως αντανακλάται στην αύξηση των έντονα αντι-μεταναστευτικών και αντι-ευρωπαϊκών κινημάτων, όπως το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, το ολλανδικό Κόμμα για την Ελευθερία και τους Σουηδούς Δημοκράτες. Αλλά ο θυμός θα μπορούσε να μετατραπεί σε εξέγερση το 2016, αν η μεταναστευτική κρίση οδηγήσει σε μια σειρά από τρομοκρατικές επιθέσεις ισλαμιστών. Το Isil καυχήθηκε ανοιχτά για την αποστολή των τζιχαντιστών στην Ευρώπη μέσα από τα πορώδη σύνορα της ΕΕ, ενώ ο υπουργός του Λιβάνου ισχυρίστηκε ότι 1 στους 50 πρόσφυγες από τη Συρία θα μπορούσε να είναι εξτρεμιστής του Isil.
Σε περίπτωση που συμβεί το χειρότερο, όλη η ρητορική της ΕΕ για την ειρήνη και την ενότητα θα ακούγεται προσβλητικά κούφια. Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πώς οι μαζικές συγκεντρώσεις για τα θύματα της τρομοκρατίας θα μπορούσαν να μετατραπούν σε διαδηλώσεις ενάντια στις Βρυξέλλες, με τους ευρωκράτες τόσο σαστισμένους και φοβισμένους, σαν τον Νικολάε Τσαουσέσκου όταν ήρθε αντιμέτωπος με ένα εχθρικό πλήθος στο Βουκουρέστι το 1989, λίγο πριν από την κατάρρευση του καθεστώτος του.
Το μακελειό στους δρόμους θα μπορούσε να είναι το απόλυτο σύμβολο της αποτυχίας τους και ο καταλύτης για την πτώση τους.
telegraph.co.uk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου