Η ΦΤΩΧΙΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ

Οι πρώτες ημέρες των γιορτών της χριστουγεννιάτικης περιόδου είχε δύο χαρακτηριστικά: Το πρώτο είναι ότι γέμισαν οι χειμερινοί προορισμοί με τουρίστες.
Το δεύτερο ότι έγινε χαμός στην αγορά με τους πολίτες μαζικά να βγαίνουν βόλτα, να ψωνίζουν, να γεμίζουν μαγαζιά και πάρκα.

Αν ερχόταν την παραμονή Χριστουγέννων ο Σόιμπλε στην Ελλάδα είναι σίγουρο ότι θα είχε μπει στο Δρομοκαϊτειο για το υπόλοιπο της ζωής του. Αν δε έκανε μια βόλτα στα Ζαγοροχώρια ή στην πανάκριβη Αράχοβα, γνωστή και ως «χειμερινή Μύκονο», μπορεί να έκανε και κανένα χαρακίρι έξω από κάποιο πολυτελές σαλέ. Οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν από την κίνηση στην Αράχοβα αλλά και από τους δρόμους των μεγάλων πόλεων την Κυριακή που ήταν ανοικτά τα καταστήματα, δεν παραπέμπουν σε καμιά περίπτωση σε χώρα χρεοκοπημένη. Σε μια οικονομία που έχει καταστραφεί, που ζουν οι πολίτες σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και που το πρόγραμμα ανθρωπιστικής βοήθειας του ΣΥΡΙΖΑ είναι «μάννα εξ ουρανού».
Όχι, αυτή η Ελλάδα δεν έχει καμιά σχέση με την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία της κρίσης και πολύ περισσότερο με καμιά βαλκανική χώρα. Δεν είμαστε Βουλγαρία, ούτε Αλβανία.
«Η φτώχεια θέλει καλοπέραση» θα πει κανείς. Ή ότι υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι που πεινάνε, που ζουν σε τραγικές συνθήκες.
Πράγματι έτσι είναι, όμως, και πάλι μια κοινωνία στα δύο δεν είναι μια κοινωνία φτωχοποιημένη. Δεν είναι μια χώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών πεθαίνει στους δρόμους για ένα κομμάτι ψωμί.
Οι χιλιάδες που πήγαν στην Αράχοβα, το Μέτσοβο, τα Ζαγόρια ή στο Mall, το Golden και τα καταστήματα στην Ερμού, στο Χαλάνδρι ή στην Κηφισιά είχαν χρήματα για ξόδεμα. Είναι τα «μαύρα» που έβγαζαν επί χρόνια; Είναι οι καταθέσεις που έφυγαν από τις τράπεζες; Είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν μια χαρά τον μισθό τους, ενώ χιλιάδες άλλοι συνεχίζουν να κάνουν πονηρές μπάζες; Είναι ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός οικογενειών των βορείων προαστίων κι όχι μόνο που δεν τους άγγιξε η κρίση; Είναι αυτή η ψευτογκλαμουριά που πασάρεται ακόμη στα ιλουστρασιόν περιοδικά;
Ότι κι αν είναι αυτό που ζει η Ελλάδα δεν είναι ανθρωπιστική κρίση, όπως ήταν το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ για να πάρει την εξουσία. Φτωχοί πάντα θα υπάρχουν. Πεινασμένοι που θα τρέχουν σε συσσίτια θα υπάρχουν. Μανάδες που δεν θα έχουν να θρέψουν τα παιδιά τους και οι συνταξιούχοι που θα περνάνε δύσκολα.
Όμως, θα υπάρχει και μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που δεν έχει βάλει μυαλό μετά από έξι χρόνια κρίσης. Μετά από απίστευτες περικοπές, θυσίες, λιτότητα, απειλές και φόβοι για έξοδο από το ευρώ. Κλειστές τράπεζες και κεφαλαιακοί περιορισμοί, απλήρωτοι μισθοί και χρέη. Μα καλά, κανείς δεν έβαλε μυαλό να κρατήσει όσα χρήματα του απέμειναν; Να πληρώνει τα χρέη του στο κράτος; Να καλυτερεύει τη ζωή του και των παιδιών του χωρίς να μοιάζει στην… Μενεγάκη που πήγε Μαλδίβες ή στον Καραμανλή που πνίγει τον πόνο του στα χειμερινά θέρετρα. Εντάξει, η φτώχεια θέλει καλοπέραση αλλά δεν μπορεί σε μια χώρα που παλεύει να σταθεί στα πόδια της οι πολίτες της να αδιαφορούν για την επόμενη ημέρα και να περιμένουν το… τσεκ των δανειστών. Αυτός ο άκρατος ευδαιμονισμός που καλλιεργήθηκε στα χρόνια των παχιών αγελάδων, αυτό το τεράστιο πάρτι διαφθοράς, υψηλών μισθών ακόμη και για τους ανίκανους, ενός τεράστιου κράτους σπάταλου και αργοκίνητου, μιας παραοικονομίας χωρίς προηγούμενο. Αυτές ήταν οι βάσεις της Ελλάδας όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κι αντί να βάλουμε μυαλό, αντί να γίνουμε μυρμήγκια αντί για τζίτζικες συνεχίζουμε να άδουμε ενώ οι οικίες μας καταστρέφονται.
Μήπως είμαστε άξιοι της μοίρας που έρχεται; 
Antinews.gr