ΜΕ ΣΚΥΜΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ

photo: Konstantinos Tsakalidis
Παγκόσμια ημέρα κατά της δουλείας στις 2 Δεκεμβρίου. Αναρωτιέμαι αν κάποιοι, που έχουν πάρει στα σοβαρά αυτή την ημέρα, τι ακριβώς γιορτάζουν; Πώς βιώνουν, αν μη τι άλλο συναισθηματικά, μια τέτοια ανακοίνωση από μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Είμαστε ελεύθεροι πλέον;
Ω ναι, δεν φοράμε αλυσίδες στα πόδια, δεν μας χτυπούν με διχαλωτά μαστίγια, δεν φτύνουν στη μούρη μας με απέχθεια. Η ζωή μας έχει την ίδια αξία με των υπολοίπων. Με όλους. Όχι; Άλλωστε ακόμα και σήμερα μπορείς, αν θέλεις, να είσαι αδίστακτος, να έχεις στην κατοχή σου ανθρώπους. Σκλάβοι είναι και εκείνοι που πεθαίνουν κοινωνικά κάθε μέρα. Η καταναγκαστική σεξουαλική εργασία κοριτσιών και φυσικά και μικρών αγοριών –το γνωστό trafficking- είναι το παλαιότερο είδος δουλείας, από τα πιο απάνθρωπα και τα πιο σύγχρονα ταυτόχρονα. Έχω γράψει άπειρες φορές για τις συνθήκες εγκλωβισμού ανθρώπινων ψυχών που σακατεύονται, καταρρακώνονται, καταρρέουν, επειδή κάποιες άλλες «ψυχές» την έχουν δει αφεντικά. Βλακείες λέω. Είναι αφεντικά. Βοηθοί τους αυτοί που πληρώνουν αδρά. Όσο μικρότερη ηλικία τόσο περισσότερα χρήματα. Γνήσιο αλισβερίσι για έναν έμπορο. Το εμπόρευμα έτσι κι αλλιώς είναι προς ανάλωση και συνήθως για μια χρήση. Μια και καλή. Ένα σχεδόν κόκκινο Αιγαίο, μια Μεσόγειος, ένας υγρός τάφος. Δεν φτάνουν ως αποδείξεις; Η δουλεία δεν έχει πεθάνει; Ίσα ίσα ανθεί. Και με δηλώσεις ευαισθησίας πολλές φορές και από εμάς τους ίδιους που είμαστε ανήμποροι να αποτρέψουμε αυτή την κατάσταση. Γνωρίζουμε πολύ καλά πώς είναι. Η προσφυγιά δεν είναι η αιτία. Ούτε καν η μετανάστευση. Κάποιοι παίρνουν πολλά χρήματα για να «μεταφέρουν» συνήθως στον άλλο κόσμο, παιδιά μητέρες με μωρά στην αγκαλιά, άντρες που θεωρήθηκαν δειλοί και έφυγαν από μια εμπόλεμη ζώνη για μια καλύτερη προφανώς ζωή για την οικογένεια τους. Δεν περίμεναν συρματοπλέγματα. Πιστεύω ούτε οι ίδιοι ήξεραν τι περίμεναν. Αλλά φτάσαμε ως κοινωνία σε ένα σημείο όταν υπερασπιζόμαστε την κατάργηση στρατοπέδων συγκέντρωσης να θεωρούμαστε φίλα προσκείμενοι στους τζιχαντιστές. Να έρθω λίγο πιο κοντά μας; Στη διπλανή πολυκατοικία; Στα στρατιωτάκια τα άμορφα πλέον που κατακλύζουν τους σταθμούς του μετρό, ανήμποροι να χαμογελάσουν, γιατί η αόρατη αλυσίδα κρύβει και μια κάμερα. Και σε βλέπει. Δεν σου επιτρέπεται να χαμογελάς. Μόνο να δουλεύεις για το ελάχιστο. Και οι προβλέψεις δεν είναι ευοίωνες καλέ μου. Δεν θα αναφερθώ στην εργασία που έβγαλε στη δημοσιότητα αγγλική εφημερίδα για την εκπόρνευση στην Ελλάδα. Τα είχα τονίσει και μάλιστα σε εργασίες φοιτητών ότι αυτό συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό. Αν όχι για μια τυρόπιτα-που τόσο χλευάστηκε -για ένα δεκάρικο. Αυτό δεν είναι δουλεία; Η μασκαράτα που ζούμε κάτω από το καθεστώς της απρεπούς, ασύστολης και περισπούδαστης κοροϊδίας, ευθέως πλέον και απροκάλυπτα, μπρος στα μάτια μας, σκλαβιά είναι και αυτό. Γιατί κατάφεραν να μας κάνουν να μην μπορούμε να κουνηθούμε. Βολευτήκαμε καμάρια μου… Άννα Κουρουπού http://www.protagon.gr/