εκτεθείς σ’ αυτήν, και το νιώθεις στο είναι σου.
Οι ουρανοί γέμισαν με χημικά. Το ίδιο και το νερό. Δηλητήρια, που ποτίζουν κάθε
μας κύτταρο βαθιά, μέχρι την ψυχή μας.
Η τέχνη στείρα. Χάθηκε η έμπνευση. Όλα είναι πια πλαστικά. Σαν τις τροφές μας.
Τα λουλούδια δεν έχουν πια άρωμα. Σαν τα όνειρά μας.
Η φύση έγινε ξένη σε μας. Ξένοι κι εμείς μεταξύ μας. Η ζωή μας, οι σχέσεις μας, η
ίδια μας η ύπαρξη, κλεισμένες αεροστεγώς σ’ ένα «προστατευτικό» σελοφάν. Όλα
για την «προστασία» μας. Όλα για το καλό μας.
Σ’ αυτόν το νάυλον κόσμο καλούμαστε να ζήσουμε και να γαλουχήσουμε τις νέες
γενιές. Τι μπορούμε να τους διδάξουμε στ’ αλήθεια;;;;
Εμείς ζήσαμε την ξενοιασιά και την αφέλεια της παιδικής ηλικίας. Αυτήν την παιδική
ανεμελιά, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, μπορούμε ΜΟΝΟΝ να τη διηγηθούμε. Χάθηκε μαζί με τα
όνειρα. Συσκευάστηκε μαζί με την τέχνη και τη φύση στο ίδιο σελοφάν που βάλαμε
κι εμάς και τις ζωές μας. Εμείς συσκευάσαμε τα όνειρά μας και μαζί μ’ αυτά και την
ελπίδα. Εμείς το αφήσαμε να συμβεί. Τι κρίμα…
Τι θα πούμε τώρα στις νέες γενιές;;; Τι να διδάξουμε; «Τι να πούμε τι, τι να
τραγουδήσουμε;». Χάθηκε και το τραγούδι. Έγινε κραυγή. Ο λυρισμός για τις νέες
γενιές είναι απλά μια «τάση» που ανήκει στην ιστορία. Το ίδιο και ο ρομαντισμός. Το
ίδιο και όλα τα συναισθήματα. Βάλαμε την ψυχή μας στη φορμόλη, ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ
προσβλέποντας σ’ ένα μέλλον με μεγαλύτερη διάρκεια. Και χάσαμε τα χρώματα,
χάσαμε την αίσθηση, χάσαμε τη χαρά που φέρνει η αγνότητα. Αλλά όχι, δεν χάσαμε
την ψυχή μας. Αυτή διατηρείται. Χωρίς χρώματα, χωρίς συναισθήματα, χωρίς αγάπη.
Πάψαμε να ονειρευόμαστε γιατί πιστέψαμε λάθος, ξανά και ξανά. Και τώρα μάθαμε
να ζούμε χωρίς τη ζωντάνια της ψυχής γιατί φοβόμαστε μην την πληγώσουμε.
Μπήκαμε, ψυχή τε και σώματι, σε πλαστικό. Από φόβο. Και τώρα ζούμε περισσότερο
γιατί ξέρουμε να φοβόμαστε καλύτερα. Τελικά όμως, ζούμε; Και τι θα διδάξουμε στις
νέες γενιές; Τι θα δώσουμε ως παράδειγμα στα παιδιά, για να πορευτούν και να
γαλουχήσουν τα επόμενα;
Κάναμε λάθη. Πολλά λάθη. Το μεγαλύτερο όμως είναι ότι ενδώσαμε στο φόβο. Στον
ακαθόριστο φόβο ενός Συστήματος που ζει απ’ αυτόν και τις ψυχές μας.
Πνίξαμε την ελπίδα γιατί προδοθήκαμε, ξανά και ξανά. Και φοβόμαστε να
ονειρευτούμε γιατί θα προδοθούμε, ξανά και ξανά. Και μαθαίνουμε στα παιδιά μας
να μην ονειρεύονται γιατί δεν «υπάρχουν όνειρα, αλλά μόνον προδοσία».
Μόνοι μας ενδώσαμε στο σκοτάδι, και αντί ν’ αφήσουμε τις νέες γενιές να μας
δείξουν και πάλι το δρόμο της ψυχής, αυτόν που περνά μόνον από το φωτεινό
μονοπάτι της ελπίδας, εμείς επιλέγουμε να σκοτώνουμε τη φαντασία, να
σκοτεινιάζουμε τα όνειρα και να προδίδουμε την ελπίδα.
Εμείς φέρνουμε το σκοτάδι, γιατί φοβόμαστε τη φρεσκάδα της ψυχής. Εμείς οι ίδιοι
σκλαβώνουμε την ψυχή μας, κι έχουμε την απαίτηση ν’ ακολουθήσουν τα νιάτα.
Εμείς γινόμαστε το ΣΚΟΤΑΔΙ που εμποδίζουμε το ΦΩΣ! Με ποιο δικαίωμα;;;;
Τι να πούμε στα νιάτα και τι να διδάξουμε στα παιδιά, εμείς, που πουλήσαμε την
ψυχή μας σ’ ένα μέλλον πλαστικό; Με ποιο δικαίωμα;;;;
Σκύψε στα παιδιά! Μάθε από τα νιάτα! Κι άσε αυτά να σου θυμίσουν πώς είναι να
έχεις ψυχή! Μόνον έτσι θα ξαναβρείς τα χρώματα στα όνειρα. Έτσι θα ξαναγεννηθεί
η ελπίδα που ψάχνεις, Έτσι θα «πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση». Έτσι, και μόνον
έτσι θα νιώσεις ξανά το ΦΩΣ να σου ζεσταίνει/ αναγεννά την ψυχή που έχασες, και
την ελπίδα. Έτσι και μόνον έτσι θα θυμηθείς πώς είναι να νιώθεις, πώς είναι να ζεις.
Και τότε, ΙΣΩΣ, νικήσεις αυτόν τον ακαθόριστο φόβο. Τότε και μόνον τότε μπορείς
να απειλήσεις το Σύστημα. Τότε και μόνον τότε μπορείς να μιλάς για
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!
Αλλά μέχρι τότε… σιγά, η ψυχή σου κοιμάται….
DP
http://katohika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου