Μάλλον βιαστήκαμε όταν θεωρήσαμε πως ήταν λάθος η πρόβλεψη των Μάγια ότι το τέλος του Κόσμου θα έρθει το 2012. Διότι όσα συμβαίνουν είναι τα προμηνύματα ότι μπορεί να είχαν δίκιο. Δεν διευκρίνισε πως μπορεί να έρθει το τέλος του Κόσμου αλλά θα ήταν πλεονασμός, όλοι ξέρουν ότι μόνο ένας πυρηνικός Αρμαγεδδών μπορεί να μας καταστρέψει, άπαντες.
Στη Συρία δεν παρακολουθούμε απλώς μια σύγκρουση για την ανακατανομή ισχύος, στρατιωτικής και οικονομικής, σε μια κρίσιμη περιοχή του πλανήτη. Διακυβεύεται η αναδιαμόρφωση των μελλοντικών κοινωνιών σε πλανητική κλίμακα σε μια μάχη ζωής ή θανάτου που θα καθορίσει τις συνθήκες ζωής ίσως για ολόκληρο τον 21ο αιώνα. Η Ρωσία δεν μπορεί να χάσει εξ αιτίας μιας συγκριτικά αμελητέας δύναμης όπως η Τουρκία. Και οι ΗΠΑ είναι πολύ ισχυρές για να υποκύψουν. Αν η λογική παραμερίσει την πυρηνική «λύση» τότε ο-έστω προσωρινός- συμβιβασμός των δυο Μεγάλων θα έχει αναπόφευκτα θύματα τους τζιχαντιστές, τον Ερντογάν και τον Οίκο των Σαούντ της Σαουδαραβίας. Ποιος θα λυπηθεί για την απώλειά τους;
Ο δρόμος για τον όποιο συμβιβασμό δεν θα είναι στρωμένος με πέταλα. Οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι τετραπλασιάζουν (!) τις στρατιωτικές τους δαπάνες για να ενισχύσουν την «άμυνα» της Ευρώπης. Γελοιοποιώντας όσους υποστήριζαν ότι οι Αμερικάνοι θέλουν να αποσυρθούν από την Ευρώπη για να αντιμετωπίσουν την Κίνα. Λησμονώντας ότι χωρίς τον απόλυτο έλεγχο της Ευρώπης οι ΗΠΑ από Υπερδύναμη θα μετατραπούν σε μια απομονωμένη επαρχία του πλανήτη. Έτσι ή αλλιώς, λοιπόν, ένα αποκλείεται να κάνουν: να αφήσουν την Ευρώπη στα χέρια της Ρωσίας. Χωρίς την αμερικανική «προστασία» η Ευρώπη θα βρεθεί αγκαλιά με τη Ρωσία, είναι θέμα χρόνου. Ο εφιάλτης των ΗΠΑ είναι η προσέγγιση- συνεργασία Ρωσίας-Γερμανίας πράγμα που Μόσχα και Βερολίνο πολύ θα το ήθελαν στο βάθος. Ενώ ήδη άλλοι Εταίροι πχ Ιταλία και Ουγγαρία ζητούν επίμονα άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας.
Οι εξελίξεις από την εποχή του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαυϊας μπορεί να ερμηνευθούν ως οι συνεχείς (αιματηρές) προσπάθειες των ΗΠΑ να κρατήσουν την ΕΕ στο μαντρί, να καταπνίξουν τη διάθεση απεξάρτησης των Ευρωπαίων και να επιβάλλουν τη συσπείρωσή τους υπό την αμερικανική ηγεσία. Κορυφαία παραδείγματα, η μεταφορά της έντασης στην καρδιά της Ηπείρου με το Ουκρανικό, η εγκατάσταση πυραύλων στις γειτονικές χώρες της Ρωσίας και τέλος το προσφυγικό, αιτία παράλυσης της ΕΕ. Οι ΗΠΑ ενθαρρύνουν και αξιοποιούν τις ιδιαίτερες παλαιές (παλαιότερες του Χίτλερ) φιλοδοξίες της Γερμανίας να κυριαρχήσει στην Ήπειρο γνωρίζοντας ότι χωρίς Ένοπλες Δυνάμεις το Βερολίνο είναι αδύνατον να αποκτήσει σταθερή επιρροή οπουδήποτε-η Εξουσία είναι στην άκρη του τουφεκιού, έλεγε ο Μάο. Τώρα κάνουν ακριβώς το ίδιο με την Τουρκία. Οι τουρκικές απειλές και προκλήσεις δυσκολεύουν κάποιους χειρισμούς των ΗΠΑ, αλλά ταυτόχρονα εναρμονίζονται με την ευρεία αμερικανική οπτική, αποσυσπείρωσης της ΕΕ και δημιουργίας προβλημάτων στη Ρωσία.
Αυτά ως τώρα. Διότι αν επιβεβαιωθεί ότι πράγματι ο Ομπάμα και θέλει και μπορεί να επιβάλλει πολιτική σύγκλισης με τον Πούτιν, παραμερίζοντας τις ισχυρές, έως τώρα, εσωτερικές αντιδράσεις των σκληροπυρηνικών, τότε, είπαμε, ούτε ο Ερντογάν ούτε το καθεστώς των Σαούντ στη Σ. Αραβία θα μακροημερεύσουν.
Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να δώσουν εντολή στα πλοία του ΝΑΤΟ να αναχαιτίζουν και όχι απλώς να επιβλέπουν (;) το κύμα προσφύγων από την Τουρκία, όλοι οι Ευρωπαίοι θα ήταν σύμφωνοι. Αλλά δεν το κάνουν. Οι τουρκικές απαιτήσεις (στο Αιγαίο) θα μπορούσαν, προσωρινά, να παραμεριστούν. Αλλά η ροή των προσφύγων προκαλεί διχόνοια και παράλυση της ΕΕ, πλήττει τη Γερμανική ηγεμονία. Οι ΗΠΑ απαγορεύουν στην Τουρκία (και στη Σ. Αραβία) να επέμβουν στη Συρία, αφήνοντας ανοιχτές όλες τις λύσεις: Αν υπάρξει τελικά συμβιβασμός με τη Ρωσία έχει καλώς, αν όχι, πιστεύουν ότι θα έχουν κερδίσει χρόνο ώστε να ετοιμαστούν για τη διμερή/παγκόσμια θανάσιμη αναμέτρηση-να γυρίσουμε στην αρχή, σε όσα είπε η Μαρία Ζαχάροβα και στον τετραπλασιασμό των αμερικανικών «αμυντικών» δαπανών.
Το σενάριο όπου η Τουρκία χάνει από τη μια, στο Κουρδικό, αλλά κερδίζει από την άλλη, στο Αιγαίο σε βάρος μας, ακόμα κι αν δεν έχει προσχεδιαστεί, μπορεί να προκύψει εκ των πραγμάτων. Όποιος δεν έχει προετοιμαστεί να υπερασπίσει την πατρίδα του μόνος του, τη χάνει. Αν βεβαίως ηγεσίες και λαός ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους ζητήματα, κάτι όχι και τόσο ορατό. Φυσικά αν τα πράγματα στραβώσουν για την Τουρκία, ο Ερντογάν θα τρέχει να σώσει το κεφάλι του και όχι να πάρει τη Χίο. Αλλά την Αθήνα θα ήταν φρόνιμο να την απασχολεί τι θα γίνει στην αντίθετη περίπτωση.
Γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου