Πολλοί πιστεύουν ότι η αύξηση του διαρθρωτικού προβλήματος των δαπανών του Στρατού των ΗΠΑ, δεν έχει όριο ως προς τις ανάγκες για υπηρεσίες, αλλά και ως προς τις ανάγκες του Πενταγώνου να κατασκευάσει υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι κοινωνικές δαπάνες τώρα υπερκαλύπτουν ακόμα και τις στρατιωτικές δαπάνες, αντιπροσωπεύοντας περισσότερο 1.750 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή, το ήμισυ του συνόλου των ετήσιων ομοσπονδιακών δαπανών, ενώ οι ανάγκες των δαπανών του Πενταγώνου είναι περίπου 700 εκατομμύρια $ ετησίως.
Αυτή εδώ είναι μια πρόχειρη εικόνα του τι συμβαίνει όταν οι αμυντικές και οι κοινωνικές δαπάνες είναι πέραν των δυνατοτήτων του κράτους, τότε το κράτος καταρρέει. Και ένα τέλειο παράδειγμα αυτής της φιλοσοφίας αποτελεί η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Η αυξανόμενη πίεση στα σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μεγάλωσε παράλληλα τα φορολογικά έσοδα που απαιτούσε η Ρώμη , η οποία δεν ήταν σε θέση να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του στρατού σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο.
Το κύριο μέρος των ρωμαϊκών στρατευμάτων ήταν μισθοφόροι, και αν δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα, οι στρατιώτες δεν υπάκουαν τον «εργοδότη» τους.
Ταυτόχρονα, η αυτοκρατορική πολιτική του «άρτου και θεάματος» κόστιζε πολλά χρήματα και σχεδόν είχε εξαντλήσει το αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο.
Αρχικά θεωρήθηκε ότι αυτό θα διευκολύνει τον πόνο των φτωχών, για ένα ελεύθερο πρόγραμμα διατροφής που είχε σχεδιαστεί για 40 χιλιάδες κατοίκων της Ρώμης το 71 π.Χ.. και αργότερα για 320 χιλιάδες. (περίπου το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού της Ρώμης) στην περιόσο του αυτοκράτορα Αυγούστου (για δωρεάν άρτο ).
Οι ακριβές διασκεδάσεις , οι αιματηρές μάχες με μονομάχους που ελάμβαναν χώρα κατά τη διάρκεια των διακοπών, ήταν κοινά δρώμενα στην περίοδο της «δύσης» της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κυρίως λόγω του άδειου κρατικού θησαυροφυλακίου. Με αυτήν την οικονομική πίεση, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία υποτίμησε το νόμισμά της.
Η κατάσταση είναι παρόμοια με τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου οι κοινωνικές δαπάνες υπερβαίνουν τους πόρους της οικονομίας, και ξεπερνούν το ήμισυ του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού. Αυτό είναι σε σύγκριση ίσο με ποσοστό με 20% το 1970.
Όλα τα αμερικανικά ομοσπονδιακά έσοδα πηγαίνουν στην βασική κοινωνική πολιτική , την υγεία, καθώς και στις πληρωμές τόκων για το ομοσπονδιακό χρέος.
Για την χορήγηση κοινωνικών παροχών, οι ομοσπονδιακοί φόροι έχουν διπλασιαστεί. Από μια διεξοδική ανάλυση γίνεται σαφές ότι οι οικονομικές ελίτ και οι όμιλοι επιχειρήσεων που εκπροσωπούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών επιχειρήσεων, έχουν αρκετά μεγάλη επιρροή στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, ενώ οι απλοί πολίτες έχουν μικρό αντίκτυπο στην πολιτική διαδικασία .
Κανείς δεν τολμά να θίξει το «τρίτο πυλώνα» της πολιτικής των ΗΠΑ. Έτσι, αν δεν υπάρξουν τα δωρεάν συσσίτια , είναι καλύτερα να μην μιλήσουμε για τι πρόκειται να συμβεί στην χώρα.
Οι Ρωμαίοι πολίτες σε αντιδιαστολή με τους Αμερικανούς , δεν ενδιαφέρονταν για την επίλυση αυτού του προβλήματος. Οι αρχές αντιμετώπιζαν τις αναταραχές, με εξάντληση των κρατικών ταμείων αποδυναμώνοντας το νόμισμα, και κρίνοντας το ως πολιτικά σκόπιμη «λύση».
Η αμερικανική πολιτική ελίτ προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα με τη βοήθεια μιας ανεξέλεγκτης απελευθέρωσης χρημάτων για την επιδότηση του ομοσπονδιακού ελλείμματος του προϋπολογισμού, αλλά παραβλέπει πεισματικά την διαφαινόμενη τελική πτώση του νομίσματος, την οποία αργά η γρήγορα θα αναγκαστεί να την παραδεχθεί.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου