Φυσικά οι ηγεσίες που ακολούθησαν αυτήν την τακτική ουδεμία διάθεση επέδειξαν να μάθουν στον Έλληνα, έστω να επιπλέει. Στα απόβλητα του κρατισμού και της οκνηρίας τον βύθισαν, χωρίς σωσίβιο και φυσικά χωρίς πυξίδα. Προς τα πού να κολυμπήσει ο έρμος ακόμη κι αν επέπλεε; Έτσι θαλασσοδερνόμαστε και θαλασσοπνιγόμαστε επί δεκαετίες. Η εκτός ΕΕ ζωή είναι μια επιλογή που είναι αδύνατον να ληφθεί στο γόνατο και κυρίως η εκτός ΟΝΕ επιλογή, ειδικά για χώρες σαν την Ελλάδα που δεν διαθέτουν σοβαρή πρωτογενή ή βιομηχανική παραγωγή. Πεποίθησή μου είναι ότι η αλλαγή νομίσματος δεν θα εξαλείψει τις παθογένειες με έναν μαγικό και αυτόματο τρόπο.Τα παιδιά του κλεφτοκοτά, του ζωοκλέφτη , του «επιδοματάκια», του «φακελάκια», του ψεύτη, ίδια θα γίνουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η εκπαίδευση περί του αντιθέτου βρίσκεται σε κάτι «περίεργα» χέρια που ασχολούνται με τις «έμφυλες ταυτότητες» - απίθανες λέξεις – και όχι με το πώς θα ανατάξουν το χάλι μας. Πως θα εκπαιδεύσουν τη νεολαία μας να εργάζεται, να παράγει και να γίνει ευνομούμενος πολίτης; Αυτά έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Όμως, παρά τις παραπάνω οφθαλμοφανείς τραγικές και αυταπόδεικτες διαπιστώσεις, κάθε ΣΟΒΑΡΟ κράτος, οφείλει να εξετάζει και να προετοιμάζεται για όλα τα πιθανά σενάρια. Η έλλειψη στοιχειώδους προετοιμασίας και εναλλακτικών σχεδίων υποχρεώνουν τη χώρα να χορεύει στους ρυθμούς που παίζουν οι ισχυροί της Ευρώπης. Ακούγεται λίγο σαν τις προεκλογικές ανοησίες του ΣΥΡΙΖΑ, περί ζουρνάδων και των αγορών που θα χόρευαν στο δικό μας ρυθμό "αλά Μπαρουφάκη" αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Κάποιοι σπεύδουν να εκτοξεύσουν μύδρους κατά των Ευρωσκεπτικιστών αγνοώντας «έξυπνα» ορισμένες ιστορικές αλήθειες. Ότι δηλαδή η επικυριαρχία της Γερμανίας στις φτωχότερες χώρες της Ευρωζώνης οφείλεται κατά μεγάλο βαθμό στο ότι έτυχε ευνοϊκής μεταχείρισης δυσανάλογης με τα δεινά που προξένησε σε δυο Παγκόσμιους Πολέμους. Λογικά θα έπρεπε να περάσουν 100 χρόνια για να ξανασηκώσει κεφάλι λόγω των πολεμικών αποζημιώσεων ή των υποχρεωτικών δανείων που σύνηψε με τα κράτη που κατέλαβε. Αντ΄ αυτού τα πάντα διεγράφησαν και η χρηματοδότηση της ανοικοδόμησής της, έρρεε πανταχόθεν, ειδικά από τις ΗΠΑ. Έτσι επέλεξαν οι ΗΠΑ στην ψυχροπολεμική περίοδο και έτσι έπραξαν. Και δεν υπάρχει κανείς να τους ζητήσει τον λόγο. Οι Γερμανοί βέβαια, εργάστηκαν σκληρά διότι είναι μεθοδικός και δουλευτάρικος λαός, όμως πώς θα σήκωναν κεφάλι αν κάθε παιδί που γεννιόταν χρώσταγε 100.000 μάρκα ή ευρώ όταν το αντίστοιχο Ελληνόπουλο χρωστάει 30.000; Αν δεν είχαν γίνει μαζικές διαγραφές χρεών και απαιτήσεων προς την ηττημένη Γερμανία και ηΕυρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα δεν λειτουργούσε ως εφαλτήριο και υπέρ της Γερμανίας θα έφτανε ποτέ στα σημερινά επίπεδα; Καθόλου ρητορικό το ερώτημα αφού η απάντηση είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ. Αφού λοιπόν ξαναστήθηκαν στα πόδια τους οι πρώην εχθροί και σημερινοί «σύμμαχοι» Γερμανοί ξανάρχισαν το ίδιο γαϊτανάκι. Σου λέει «πόλεμο δεν μας παίρνει να ξανακάνουμε, την οικονομία μας τη φτιάξαμε, ας εξαγοράσουμε μερικές κυβερνησούλες του ηλίθιου και ηλιόλουστου Νότου, γιατί εμάς μας τρώει το κρύο και η καταχνιά». Έτσι δημιούργησαν τη σιδερόφραχτη SIEMENS και όχι μόνο, και την αμόλησαν στον αστραπιαίο πόλεμο εξαγοράς… ανθρώπων, συνειδήσεων, οργανώσεων, συνδικάτων….. (ότι ξέρουμε από δημοσιεύματα δηλαδή γιατί προσαγωγές και χειροπέδες δεν είδαμε πλην ενός) και φυσικά κυβερνήσεων. Οι ξενόδουλες κυβερνήσεις έκαναν τα πάντα προκειμένου να οδηγηθούμε προς την Ευρωπαϊκή/Γερμανική Ολοκλήρωση και εμείς οι κλεφτοκοτάδες κουτοπόνηροι μείναμε με την «πονηρία μας» στο χέρι… αυτοϊκανοποιούμενοι. Έτσι γεννήθηκαν τα μεγάλα ερωτήματα στην Ελλάδα της κρίσης. ΜΕΝΟΥΜΕ ή ΦΕΥΓΟΥΜΕ από την ΕΕ; Ευρώ ή δραχμή; ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Ή ΝΑ ΜΗ ΖΕΙ; Οι οικονομολόγοι διχάστηκαν, μπερδεύτηκαν, δεν μπορούν να καταλήξουν σε ασφαλές συμπέρασμα. Στην πιο ξεκάθαρη επιστήμη, αυτή των αριθμών, υπάρχουν διχογνωμίες και τεράστιες αποκλίσεις. Πού να ήταν και φιλοσοφία! Πολιτικές καριέρες χτίστηκαν πάνω στα διλήμματα και σωρεία κυβερνήσεων ανεβοκατεβαίνουν υποσχόμενες «τζατζίκι με κουραμπιέδες». Απάντηση στα θεμελιώδη ερωτήματα που προανέφερα δεν δίνει και δεν θα δώσει κανένας και ποτέ γιατί απλά και παλιά κάποιοι έτρωγαν από τα σκουπίδια, σίγουρα λιγότεροι από σήμερα αλλά τώρα μας τέλειωσαν και τα σκουπίδια... Οι επιλογές που απομένουν είναι απλές όπως και ο τίτλος του άρθρου, ημιθανείς ή νεκροί, έννοιες που δεν διαφέρουν μεταξύ τους μιας και ο ετοιμοθάνατος δεν έχει διλήμματα...αλλά συνεχίζει να ελπίζει. Τι διαφορά έχει να είσαι φτωχός και εξαρτημένος εντός της ΕΕ ή πάμπτωχος εκτός αυτής; Προσωπικά προτιμώ εντός ΕΕ. Φοβάμαι τι θα συμβεί εκτός αυτής και τρέμω στην ιδέα της άτακτης επαναφοράς σε υπερπληθωρισμένο και υποτιμημένο εθνικό νόμισμα τύπου «monopoly», όπως θα καταντήσει και γι’ αυτό ψήφισα ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Όσο όμως ο καιρός περνάει αισθάνομαι την ΕΕ ως δυνάστη και όχι ως συμπαραστάτη και ισότιμο συνομιλητή και μια Γερμανία να μου κουνάει προκλητικά το δάχτυλο, χαμογελώντας σαρδόνια, οπότε αρχίζω και το ξανασκέφτομαι πολύ σοβαρά παρομοιάζοντας την έξοδο από την ΕΕ με την έξοδο του Μεσολογγίου όπου οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», μη έχοντας άλλη επιλογή…. εξόρμησαν προς την Ελευθερία και την Τιμή. Και όπως λέει και κάποιος φίλος «καλύτερα πεινασμένος παρά ξεφτιλισμένος». Όπως και να έχει η Ελλάς χρειάζεται τίμιους κυβερνήτες και έντιμη διακυβέρνηση που θα πουν την αλήθεια στο λαό όσο σκληρή κι αν είναι. Που δεν θα υποκύψουν στη δικτατορία του πολιτικού κόστους και θα εργαστούν είτε εντός ΕΕ είτε εκτός, με ευρώ ή με δραχμή για την ανοικοδόμηση μιας ΝΕΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ μακριά από νοοτροπίες του παρελθόντος και κυρίως με «καθαρά χέρια» και «μοναστική» καρτερικότητα. Η προσπάθεια είναι σκληρή, κοπιώδης και απαιτεί χρόνια και διαδοχικές κυβερνήσεις όπου η κάθε επόμενη δεν θα γκρεμίζει όσα έχτισε η προηγούμενη. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια σοβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση, που θα έχει ως πρώτη της προτεραιότητα την πρόοδο της Πατρίδας. Και μέχρι τώρα είδαμε σοσιαλιστικές, αριστερές, κεντροδεξιές κυβερνήσεις και τα χάλια που δημιούργησαν. Μένει να δοκιμάσουμε και μια αμιγώς ΔΕΞΙΑ κυβέρνηση. Και ως ΔΕΞΙΑ, για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική μας πολιτική ιστορία, αυτοπροσδιορίζεται μόνον η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ. Εμείς δεν ντρεπόμαστε να πούμε ότι είμαστε οι πραγματικοί ΔΕΞΙΟΙ και τολμάμε να δεχθούμε την οποιαδήποτε πολιτική πρόκληση. Χρήστος Γ. Χρηστίδης - Ανχης ε.α - Γ. Γ ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου