Παραθέτω σκέψεις όχι για να δημιουργήσω αντιδράσεις απλά γιατί παρατηρώ τις αλλαγές στην καθημερινότητά μου. Θα σταθώ στην μοναξιά και την φιλία. Η μοναξιά λοιπόν είναι αφύσικη, ανυπόφορη και παθολογική κατάσταση για τον άνθρωπο. Όχι μόνο στη σημερινή εποχή αλλά ανέκαθεν. Στην διάρκεια της ζωής του ο άνθρωπος επινόησε σύμβολα επικοινωνίας που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο επιβεβαιώνουν την αδυναμία του να ζεί μόνος. Στόχος η ασφάλεια, η αλληλοβοήθεια ώστε να πετύχει τους δημιουργικούς σκοπούς του. Είναι γεγονός πως όλα αυτά συμβαίνουν στην εποχή μας και οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αποκτήσει ενχρήματη συναλλαγή. Κυρίαρχη αξία το συμφέρον, η δόξα και πάντα το χρήμα. Για την απόκτηση του ο άνθρωπος κάνει τα πάντα, γνωριμίες, φιλίες ανάλογα με την εκάστοτε αποδοτικότητα. Στην σύσταση τους αυτές οι σχέσεις δεν είναι γνήσιες, παραδοσιακές αφού εισέρχονται υπολογισμοί και όλα στηρίζονται στο «πάρε δώσε» και όχι στην ειλικρίνεια, την αλήθεια, την ευθύτητα. Ο άνθρωπος λοιπόν γίνεται δύσπιστος, καχύποπτος κλείνεται στον εαυτό του και «μονάζει». Όταν μάλιστα συνοδεύεται με την υπερτροφική ενίσχυση του «ΕΓΩ» φτάνει ως την κατάθλιψη και τη σχιζοφρένεια. Παύουν πια να υφίστανται οι αξίες, του πολιτισμού, του σεβασμού, της φροντίδας, της αγάπης, της φιλίας και κυριαρχεί η αδιαφορία. Χάνεται η ηρεμία, η ισσοροπία και ανεπανόρθωτα καταλήγουμε στην δυστυχία, πόσοι από εσάς πήρατε απάντηση στην καλήμερα που είπατε στο γείτονα σε μια μεγαλούπολη ; Η μοναξιά δείχνει τα δόντια της γιατί της το επιτρέψαμε, η μοναξιά διαιωνίζεται ως μάστιγα που απειλεί τον άνθρωπο. Γιατί θα μου πείτε, γιατί κυριάρχησε η απληστία και ο φόβος. Αντίθετα με την μοναξιά, η φιλία, η πραγματική, όχι η περιστασιακή αλλά εκείνη που δένεται με την εσώτερη σου υπόσταση και γίνεται ένα κομμάτι από την ψυχή και το πνεύμα σου. Η αληθινή φιλία δεν δέχεται ποσότητες και συμβιβασμούς. Δε βλασταίνει σε κλίμα υποψίας αλλά προυποθέτει συμπαράσταση. Είναι ανθρώπινη αρετή που θέλει προσοχή για να μην ραγίσει, σε παρηγορεί και σε ενθαρρύνει. Οι δυο αυτές καταστάσεις αλληλοεξουδετερώνονται με σκοπό την ύπαρξη του ανθρώπου χωρίς να αγνοούμε τις εξαιρέσεις. Από εκεί και πέρα ο καθένας από εμάς κάνει τις επιλογές του και ακολουθεί την πλευρά που θα τον γοητέψει, απλά θα πρέπει να έχει γευτεί και τις δυο καταστάσεις πριν την τελική απόφαση. Σε κανέναν δεν επιβάλλεται κάποια από αυτές γιατί ουσιαστικά καταλύεται η ελεύθερη βούληση. Χάσαμε την σπιρτάδα της αντίδρασης, κλειστήκαμε στο έσχατο καταφύγιο μας και πάψαμε να ελπίζουμε. Μήπως τελικά να γυρίσουμε στην παράδοση μας, στις ρίζες μας και να τολμήσουμε περισσότερα ; Μήπως να ερωτευτούμε για να δώσουμε ώθηση στην καρδιά μας ; Μήπως να αρχίσουμε να μιλάμε με τον δίπλα μας ; Μήπως να αφήσουμε την αλαζονεία του «ΥΠΕΡΕΓΩ» και να δούμε το «ΕΜΕΙΣ» ; Άγχος, φόβος, αμφιβολία ζούμε υπό περιορισμό γιατί όλα αυτά πιο το νόημα τελικά ; Τολμήστε, απελευθερωθείτε, δοκιμάστε μετά κρατήστε ότι σας ταιριάζει … «Είμαστε όλοι φίλοι των ευτυχούντων, ενώ των δυστυχούντων δεν είναι φίλος ούτε ο πατέρας», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ.
katohika.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου