ΟΙ ΚΟΖΑΚΟΙ ΚΑΛΠΑΖΟΥΝ ΑΚΟΜΗ........

Η ιστορία τους χάνεται στα βάθη των αιώνων. Χάνεται ανάμεσα στην αχανή ρωσική στέπα που τη σαρώνει ο βοριάς, στις παγωμένες όχθες του Δνείπερου και του Βόλγα και στις σκληρές πεδιάδες κάτω από τον Καύκασο. Ατίθασοι.

Φιλοπόλεμοι. Άνθρωποι σκληροί με περίσσια λεβεντιά που δεν χαρίζονται στον εχθρό. Το άλογο τους και το μακρύκανο όπλο τους είναι προέκταση του εαυτού τους. Οι Τάταροι, οι Τούρκοι, οι Γάλλοι του Ναπολέοντα και οι Γερμανοί του Χίτλερ ένιωσαν πολύ καλά την ασταμάτητη πολεμική οργή αυτών των καυκάσιων νομάδων.

Ο Λέων Τολστόι στο βιβλίο του ΟΙ ΚΟΖΑΚΟΙ περιγράφει τη ζωή τους όπως κανείς άλλος. Άνθρωποι ακέραιοι δίχως συναισθηματισμούς για τον εχθρό, λατρεύουν τον τόπο και τη φυλή τους. Ο Τολστόι περιγράφει χαρακτηριστικά τη σκηνή μιας ενέδρας που έχουν στήσει στον εχθρό. Εκεί οι πρωταγωνιστές περιμένουν ακίνητοι ανάμεσα στα πυκνά δέντρα ενός δάσους. Όταν εμφανίζεται ο εχθρός τον σημαδεύουν και τον ακολουθούν συνεχώς μέσα στο στόχαστρο. Πριν πυροβολήσουν κάνουν τον σταυρό τους για να τους δώσει δύναμη ο θεός και φιλάν το όπλο τους...

Στις μικρές τους κοινωνίες δύο ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά. Η στρατιωτική πειθαρχία και η βαθιά δημοκρατική διάρθρωση. Ο “Αταμάνος” ήταν ο αρχηγός μιας περιοχής ή ενός χωριού ο οποίος όμως ήταν αιρετός. Δεν υπήρχαν ταξικές ή άλλου είδους διακρίσεις. Τα παιδιά μόλις έμπαιναν στην εφηβεία κατατάσσονταν στον στρατό τους και εκπαιδεύονταν αμέσως στην ιππασία και στα όπλα. Οι μεγαλύτερη αρετή των Κοζάκων ήταν η ιππασία και η σχέση τους με το άλογο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΦΩΤΟ ΣΤΟ www.onalert.gr