Η βελόνα του ραδιοφώνου μου, είναι καρφωμένη σε συγκεκριμένο σταθμό που παίζει ξένη μουσική. Ενίοτε το γυρνάω και σε σταθμούς με έντεχνη ή ποπ ελληνική. Όχι, δεν είμαι κουλτουριάρα, λατρεύω τον Sinatra αλλά με ανάλογη ευκολία όταν η παρέα είναι καλή πάω και στα μπουζούκια. Ποτέ όμως τα λαϊκά δεν θα τα επιλέξω για να συντροφεύσουν ένα βράδυ μου στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο, πόσο μάλλον το πρωί. Ενώ κάθε που χώριζα έπαιζε ασταμάτητα το «With or without you» των U2. Που θέλω να καταλήξω;
Πάντα απορούσα πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και ακούν Σφακιανάκη από το χάραμα. Προσφάτως όμως το κατάλαβα ή τουλάχιστον το δικαιολόγησα. Πως; Χώρισα με τον φίλο μου, δεν ξέρω τι το διαφορετικό είχε αυτός ο χωρισμός αλλά ακούω σχεδόν από το πρωί λαϊκά και κάπου με πιάνουν ενοχές για την λαϊκή μου αυτή φλέβα. Πως εγώ ένα παιδί με μόρφωση και επίπεδο, αντί να ξεπερνάω τον χωρισμό μου με Μποφίλιου και Χαρούλη, έχω πέσει τόσο «χαμηλά». Αλλά, το μόνο που μιλάει στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι η μισή και βάλε σχεδόν δισκογραφία του Νότη. Από πού να ξεκινήσω «Παράλληλα, περπατάμε παράλληλα»; «δεν υπάρχεις πια για μένα, είσαι τίποτα, καθόλου, πουθενά»; Ή το «Πάρ’ τον δρόμο που σου πρέπει τον αγύριστο»; Αυτά όταν η λογική υπερτερεί του συναισθήματος γιατί όταν το συναίσθημα παίρνει το πάνω χέρι τότε το ρεπερτόριο έχει «να ξαναρθείς να μην χαθώ, κοντά σου για να ζεσταθώ», «ένα γράμμα να μου στείλεις, να μου πεις πως νοιάζεσαι, να μου πεις ότι σου λείπω και ότι με χρειάζεσαι» και «θέλω να σε ξαναδώ, δεν θέλω πια να ζω στο μαύρο και στο γκρίζο» . Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Νότης κάνει τις περισσότερες πωλήσεις από όλους. Λέει ακριβώς αυτό που σκέφτεται ο απλός άνθρωπος, χωρίς γρίφους, χωρίς περιστροφές, χωρίς αλληγορίες και μεταφορές. Νέτα, σκέτα. Και αυτό το νέτα-σκέτα είναι μεγάλη λύτρωση όταν το μυαλό σου στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι σαν στραβοτυλλιγμένο κοκορέτσι. Άσε που έτσι νέτα-σκέτα πρέπει να τα λέμε ο ένας στον άλλο, χωρίς να φοβόμαστε το τι και το πώς.
Μετά από τρεις βδομάδες λοιπόν, έχοντας πραγματικά εντρυφήσει στο λαϊκό τραγούδι –έχω φτιάξει ένα εξαιρετικό playlist χωρισμού που ευχαρίστως το προσφέρω αφιλοκερδώς σε κάθε πικραμένο- και έχοντας αποβάλει τις ενοχές μου για το φιλοσοφικό μου υπόβαθρό και την ανώτερη κουλτούρα μου ψηφίζω Νότη, Τερζή, Πλούταρχο και Ρέμο για το χωρισμό, εγγύηση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου