Για τη δημιουργία του θρύλου μιας ομάδας πολλοί είναι οι παράγοντες που μπορούν να παίξουν τον δικό τους καθοριστικό ρόλο. Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές που έγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομά τους στην ιστορία του συλλόγου, ο σπουδαίος λαός της ομάδας κι ένας πρόεδρος-ηγέτης μπορούν να αποτελέσουν καθοριστικά στοιχεία για τη δημιουργία μιας ονειρεμένης ομάδας. Στην περίπτωση όμως της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όλα τα παραπάνω θα είχαν μικρή σημασία αν η μοίρα δεν έφερνε τον ανυπέρβλητο οραματιστή, Άλεξ Φέργκιουσον, στο «Θέατρο των Ονείρων». Ο Σκοτσέζος προπονητής από τη Γλασκόβη έπλασε στα χέρια του τον θρύλο της σύγχρονης ιστορίας της Μάντσεστερ και συνέδεσε το όνομά του με την ιστορία του συλλόγου περισσότερο από κάθε άλλον παίκτη, προπονητή ή παράγοντα.
Εικοσιπέντε χρόνια τώρα, από τις 6 Νοεμβρίου 1986, έκανε το «Όλντ Τράφορντ» σπίτι του, και τους «κόκκινους διαβόλους» που πέρασαν από τα χέρια του, τις τέσσερις δεκαετίες της θητείας του στη Γιουνάιτεντ δικά του παιδιά. Πήρε την ομάδα από το χεράκι, την είδε να μεγαλώνει, να γιγαντώνεται, να καθιστά μονοπώλιο την πρωτιά στην Αγγλία και να κατακτά την κορυφή της Ευρώπης και του κόσμου. Κορεσμός όμως δεν υπήρξε παρά την κατάκτηση της κορυφής. Άλλωστε, αν η νίκη μπορεί να είναι τυχαίο γεγονός όσο αυτή επαναλαμβάνεται αποτινάσσει από πάνω της τα δεσμά του παράγοντα τύχη αποδεικνύοντας πως κανείς δεν μπορεί να επαναπαύεται στις δάφνες μίας εφήμερης επιτυχίας.
Ποιος άραγε θα μπορούσε να ξέρει καλύτερα την Μάντσεστερ από τον άνθρωπο που μεγάλωσε μαζί της, την έζησε σε εποχές όπου το ποδόσφαιρο κινούνταν σε εντελώς διαφορετικό ρυθμό στη δεκαετία του '80, την είδε να εκσυγχρονίζεται στην εμπορευματοποίηση της δεκαετίας του '90 και να προσαρμόζεται στην εκβιομηχάνιση του ποδοσφαίρου στη νέα χιλιετία, δίχως ποτέ να μείνει μακριά από τους τίτλους. Και κάπως έτσι, η ιστορία του Σερ Άλεξ αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας μίας ολόκληρης ομάδας. Κι έτσι, ο θρύλος του ίδιου του Σερ Άλεξ τείνει να φτάσει εκείνον ολόκληρου του συλλόγου. Και για αυτο, το όνομα του μεγαλύτερου προπονητή της σύγχρονης ιστορίας στο Νησί, είναι συνδεδεμένο με μία και μόνο ομάδα, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Από... άμισθος, πρωταθλητής Ευρώπης
Λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου, μια και ο ίδιος υπήρξε επιθετικός ως παίκτης στη Σκοτία στις δεκαετίες του '60 και '70, ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα το 1974 από μια μικρή ομάδα της πατρίδας του, την Ιστ Στίρλινγκσάιρ. Εκεί, ο μισθός του δεν ξεπερνούσε τις 160 λίρες το μήνα, αλλά ο ίδιος απολάμβανε το γεγονός πως στα 32 του χρόνια είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα του βήματα στους πάγκους. Γρήγορα όμως, έφυγε για χάρη της Σεν Μίρεν όπου και παρέμεινε μέχρι το 1978 κατορθώνοντας να πετύχει σπουδαία πράγματα. Ανέβασε την ομάδα στις κατηγορίες του σκοτσέζικου πρωταθλήματος και ανέδειξε παράλληλα σημαντικούς παίκτες της εποχής εκείνης.
Η νέα πρόκληση από την Αμπερντίν δεν άργησε να έρθει και το καλοκαίρι του 1978 ανέλαβε την ομάδα με στόχο να την επαναφέρει στους τίτλους. Και ο Σερ δεν απέτυχε. Έμεινε μέχρι το 1986 και κατέκτησε τα πάντα. Τρία πρωταθλήματα Σκοτίας, 4 Κύπελλα, 1 Λιγκ Καπ και 1 Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, επιτυχία που ήταν και η σπουδαιότερη στην θητεία του στον σκοτσέζικο σύλλογο. Δεν είναι και λίγο πράγμα να φέρει στην κορυφή της Ευρώπης μια σκοτσέζικη ομάδα η οποία λίγα χρόνια νωρίτερα δεν μπορούσε να δει ούτε την κορυφή στο εγχώριο πρωτάθλημα. Αυτά άλλωστε άρχισαν να χτίζουν ένα καλό όνομα στην γηραιά ήπειρο για τον Φέργκιουσον, και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήρθε το '86 στη ζωή του αφού πρώτα εργάστηκε παράλληλα με την Αμπερντίν για μία χρονιά στην Εθνική ομάδα της Σκοτίας.
Έκανε τα αγκάθια, ρόδα
Στις 6 Νοεμβρίου του 1986, ο Άλεξ Φέργκιουσον μπηκε στην οικογένεια της Γιουνάιτεντ, και έμελλε να γίνει μία μέρα ο ίδιος πατέρας της. Όμως τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα εξ αρχής. Χαρακτηριστική η ήττα της ομάδας από την Όξφορντ Γιουνάιτεντ με 2-0, στο πρώτο παιχνίδι του Σκοτσέζου τεχνικού στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων». Η αρχή δεν ήταν εύκολη και στους πρώτους μήνες του στο «Θέατρο των Ονείρων» αμφισβητήθηκε από πολλούς. Το γεγονός άλλωστε πως δεν μπόρεσε να οδηγήσει την Μάντσεστερ τα πρώτα χρόνια σε τίτλους δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο τη θέση του.
Όμως, ο Φέργκιουσον δεν το έβαλε κάτω. Πάλεψε και τελικά δικαιώθηκε. Έβγαλε παίκτες από τις ακαδημίες του Μάντσεστερ, εισηγήθηκε καλές μεταγραφές και το 1993 έφτασε επιτέλους στην κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ, αφού νωρίτερα είχε κατακτήσει κύπελλα αλλά και το ευρωπαϊκό Κυπελλούχων όπως και με την Αμπερντίν. Στα μέσα τις δεκαετίας του '90 ήταν η περίοδος όπου ο θρύλος της Γιουνάιτεντ γιγαντωθηκε. Με παίκτες όπως οι Γκιγκς, Καντονά, Σκόουλς, Κιν, Γιορκ, Μπέκαμ, Κόουλ, Σμάιχελ και άλλους, ο Σερ Άλεξ έχτισε μια ανίκητη ομάδα που δεν παραχωρούσε τα σκήπτρα της πρωταθλήτριας στο Νησί σαρώνοντας όλους τους διαθέσιμους τίτλους. Η μεγάλη όμως στιγμή ήρθε τη σεζόν 1998-1999.
Τότε, ήταν η χρονιά στην οποία η αρμάδα του Σκοτσέζου τεχνικού κατάφερε να κάνει το απίστευτο τρεμπλ συμπληρώνοντας στην τροπαιοθήκη πέραν του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου, την μεγάλη κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ. Μάλιστα, στον τελικό της ευρωπαϊκής διοργάνωσης, οι παίκτες της Γιουνάιτεντ κατάφεραν αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο. Ενώ έχαναν μέχρι και το 90' με 1-0 από την Μπάγερν Μονάχου με δύο ιστορικά γκολ στις καθυστερήσεις του αγώνα πέτυχαν την ολική ανατροπή στέλνοντας την ομάδα στην Γη της επαγγελίας.
Στο πάνθεο του κόσμου
Η πανευτυχής Σερ Άλεξ σήκωσε στον ουρανό της Βαρκελώνης τη σπουδαία ευρωπαϊκή κούπα που έλλειπε από τη συλλογή του και το πανηγύρισε δεόντως. Αυτός, ο μεγάλος κόουτς με τον οξύθυμο πολλές φορές αλλά και εξαιρετικά ιδιοφυή χαρακτήρα του, που δεν σταματούσε να μασάει με μανία τις τσίχλες του σε κάθε αγώνα της ομάδας του για να καταπολεμήσει – όπως δήλωνε – το άγχος -του ήταν πια στην κορυφή. Και λίγους μήνες αργότερα βρέθηκε και στην κορυφή του κόσμου με το παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων! Το θρίαμβο μάλιστα επανέλαβε το 2009 στη Μόσχα κόντρα στην Τσέλσι φέρνοντας και πάλι στο Μάντσεστερ την κούπα με τα... μεγάλα αυτιά.
Όλα αυτά τα χρόνια, κατακρίθηκε από πολλούς, λατρεύτηκε από ακόμη περισσότερους ενώ δεν έλειψαν οι διαμάχες του με προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφους, μέχρι και με τους ίδιους του τους παίκτες. Πάντοτε όμως, έστω και με καθυστέρηση ήθελε να αποκαθιστά την τάξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το... ιπτάμενο παπούτσι που φημολογείται ότι χτύπησε τον Μπέκαμ και τον έστειλε στη Ρεάλ Μαδρίτης, με τους δύο άντρες όμως να δηλώνουν αργότερα πως έχουν ακόμα εξαιρετικές σχέσεις, αλλά και την επταετή διαμάχη του με το BBC που ξεκίνησε το 2004 και έληξε πριν λίγους μήνες!
Όλα αυτά τα 25 χρόνια στο Μάντσεστερ συνεργάστηκε με εκατοντάδες παίκτες παίρνοντας από όλους ό,τι περισσότερο μπορούσε. Βρήκε παίκτες όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο σε μικρή ηλικία, ενώ μπόρεσε να εκμεταλλευτεί μέχρι και στα τελευταία βήματα της καριέρας τους παίκτες-σημαίες της ομάδας. Και μαζί τους έφτασε σε έναν απολογισμό που... σοκάρει: 12 πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα, 4 Λιγκ Καπ, 10 Κομιούνιτι Σιλντ, 2 Τσάμπιονς Λιγκ, 1 Κυπελλούχων, 1 Σουπερ Καπ, 2 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων! Μοναδικός, απλά.
Σήμερα, έπειτα από δεκάδες τίτλους, και εκατοντάδες προσωπικές διακρίσεις στους πάγκους των βρετανικών γηπέδων, στα 70 του χρόνια, συνεχίζει να δουλεύει με την ίδια θέληση και τον ίδιο ζήλο. Εδώ και χρόνια λέει πως θα σταματήσει, μα κάθε φορά η γλυκιά γεύση της επιτυχίας τον κρατάει αγέραστο στους πάγκους... Είναι μύθος και θα συνεχίσει να είναι...
Εικοσιπέντε χρόνια τώρα, από τις 6 Νοεμβρίου 1986, έκανε το «Όλντ Τράφορντ» σπίτι του, και τους «κόκκινους διαβόλους» που πέρασαν από τα χέρια του, τις τέσσερις δεκαετίες της θητείας του στη Γιουνάιτεντ δικά του παιδιά. Πήρε την ομάδα από το χεράκι, την είδε να μεγαλώνει, να γιγαντώνεται, να καθιστά μονοπώλιο την πρωτιά στην Αγγλία και να κατακτά την κορυφή της Ευρώπης και του κόσμου. Κορεσμός όμως δεν υπήρξε παρά την κατάκτηση της κορυφής. Άλλωστε, αν η νίκη μπορεί να είναι τυχαίο γεγονός όσο αυτή επαναλαμβάνεται αποτινάσσει από πάνω της τα δεσμά του παράγοντα τύχη αποδεικνύοντας πως κανείς δεν μπορεί να επαναπαύεται στις δάφνες μίας εφήμερης επιτυχίας.
Ποιος άραγε θα μπορούσε να ξέρει καλύτερα την Μάντσεστερ από τον άνθρωπο που μεγάλωσε μαζί της, την έζησε σε εποχές όπου το ποδόσφαιρο κινούνταν σε εντελώς διαφορετικό ρυθμό στη δεκαετία του '80, την είδε να εκσυγχρονίζεται στην εμπορευματοποίηση της δεκαετίας του '90 και να προσαρμόζεται στην εκβιομηχάνιση του ποδοσφαίρου στη νέα χιλιετία, δίχως ποτέ να μείνει μακριά από τους τίτλους. Και κάπως έτσι, η ιστορία του Σερ Άλεξ αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας μίας ολόκληρης ομάδας. Κι έτσι, ο θρύλος του ίδιου του Σερ Άλεξ τείνει να φτάσει εκείνον ολόκληρου του συλλόγου. Και για αυτο, το όνομα του μεγαλύτερου προπονητή της σύγχρονης ιστορίας στο Νησί, είναι συνδεδεμένο με μία και μόνο ομάδα, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Από... άμισθος, πρωταθλητής Ευρώπης
Λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου, μια και ο ίδιος υπήρξε επιθετικός ως παίκτης στη Σκοτία στις δεκαετίες του '60 και '70, ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα το 1974 από μια μικρή ομάδα της πατρίδας του, την Ιστ Στίρλινγκσάιρ. Εκεί, ο μισθός του δεν ξεπερνούσε τις 160 λίρες το μήνα, αλλά ο ίδιος απολάμβανε το γεγονός πως στα 32 του χρόνια είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα του βήματα στους πάγκους. Γρήγορα όμως, έφυγε για χάρη της Σεν Μίρεν όπου και παρέμεινε μέχρι το 1978 κατορθώνοντας να πετύχει σπουδαία πράγματα. Ανέβασε την ομάδα στις κατηγορίες του σκοτσέζικου πρωταθλήματος και ανέδειξε παράλληλα σημαντικούς παίκτες της εποχής εκείνης.
Η νέα πρόκληση από την Αμπερντίν δεν άργησε να έρθει και το καλοκαίρι του 1978 ανέλαβε την ομάδα με στόχο να την επαναφέρει στους τίτλους. Και ο Σερ δεν απέτυχε. Έμεινε μέχρι το 1986 και κατέκτησε τα πάντα. Τρία πρωταθλήματα Σκοτίας, 4 Κύπελλα, 1 Λιγκ Καπ και 1 Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, επιτυχία που ήταν και η σπουδαιότερη στην θητεία του στον σκοτσέζικο σύλλογο. Δεν είναι και λίγο πράγμα να φέρει στην κορυφή της Ευρώπης μια σκοτσέζικη ομάδα η οποία λίγα χρόνια νωρίτερα δεν μπορούσε να δει ούτε την κορυφή στο εγχώριο πρωτάθλημα. Αυτά άλλωστε άρχισαν να χτίζουν ένα καλό όνομα στην γηραιά ήπειρο για τον Φέργκιουσον, και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήρθε το '86 στη ζωή του αφού πρώτα εργάστηκε παράλληλα με την Αμπερντίν για μία χρονιά στην Εθνική ομάδα της Σκοτίας.
Έκανε τα αγκάθια, ρόδα
Στις 6 Νοεμβρίου του 1986, ο Άλεξ Φέργκιουσον μπηκε στην οικογένεια της Γιουνάιτεντ, και έμελλε να γίνει μία μέρα ο ίδιος πατέρας της. Όμως τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα εξ αρχής. Χαρακτηριστική η ήττα της ομάδας από την Όξφορντ Γιουνάιτεντ με 2-0, στο πρώτο παιχνίδι του Σκοτσέζου τεχνικού στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων». Η αρχή δεν ήταν εύκολη και στους πρώτους μήνες του στο «Θέατρο των Ονείρων» αμφισβητήθηκε από πολλούς. Το γεγονός άλλωστε πως δεν μπόρεσε να οδηγήσει την Μάντσεστερ τα πρώτα χρόνια σε τίτλους δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο τη θέση του.
Όμως, ο Φέργκιουσον δεν το έβαλε κάτω. Πάλεψε και τελικά δικαιώθηκε. Έβγαλε παίκτες από τις ακαδημίες του Μάντσεστερ, εισηγήθηκε καλές μεταγραφές και το 1993 έφτασε επιτέλους στην κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ, αφού νωρίτερα είχε κατακτήσει κύπελλα αλλά και το ευρωπαϊκό Κυπελλούχων όπως και με την Αμπερντίν. Στα μέσα τις δεκαετίας του '90 ήταν η περίοδος όπου ο θρύλος της Γιουνάιτεντ γιγαντωθηκε. Με παίκτες όπως οι Γκιγκς, Καντονά, Σκόουλς, Κιν, Γιορκ, Μπέκαμ, Κόουλ, Σμάιχελ και άλλους, ο Σερ Άλεξ έχτισε μια ανίκητη ομάδα που δεν παραχωρούσε τα σκήπτρα της πρωταθλήτριας στο Νησί σαρώνοντας όλους τους διαθέσιμους τίτλους. Η μεγάλη όμως στιγμή ήρθε τη σεζόν 1998-1999.
Τότε, ήταν η χρονιά στην οποία η αρμάδα του Σκοτσέζου τεχνικού κατάφερε να κάνει το απίστευτο τρεμπλ συμπληρώνοντας στην τροπαιοθήκη πέραν του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου, την μεγάλη κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ. Μάλιστα, στον τελικό της ευρωπαϊκής διοργάνωσης, οι παίκτες της Γιουνάιτεντ κατάφεραν αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο. Ενώ έχαναν μέχρι και το 90' με 1-0 από την Μπάγερν Μονάχου με δύο ιστορικά γκολ στις καθυστερήσεις του αγώνα πέτυχαν την ολική ανατροπή στέλνοντας την ομάδα στην Γη της επαγγελίας.
Στο πάνθεο του κόσμου
Η πανευτυχής Σερ Άλεξ σήκωσε στον ουρανό της Βαρκελώνης τη σπουδαία ευρωπαϊκή κούπα που έλλειπε από τη συλλογή του και το πανηγύρισε δεόντως. Αυτός, ο μεγάλος κόουτς με τον οξύθυμο πολλές φορές αλλά και εξαιρετικά ιδιοφυή χαρακτήρα του, που δεν σταματούσε να μασάει με μανία τις τσίχλες του σε κάθε αγώνα της ομάδας του για να καταπολεμήσει – όπως δήλωνε – το άγχος -του ήταν πια στην κορυφή. Και λίγους μήνες αργότερα βρέθηκε και στην κορυφή του κόσμου με το παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων! Το θρίαμβο μάλιστα επανέλαβε το 2009 στη Μόσχα κόντρα στην Τσέλσι φέρνοντας και πάλι στο Μάντσεστερ την κούπα με τα... μεγάλα αυτιά.
Όλα αυτά τα χρόνια, κατακρίθηκε από πολλούς, λατρεύτηκε από ακόμη περισσότερους ενώ δεν έλειψαν οι διαμάχες του με προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφους, μέχρι και με τους ίδιους του τους παίκτες. Πάντοτε όμως, έστω και με καθυστέρηση ήθελε να αποκαθιστά την τάξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το... ιπτάμενο παπούτσι που φημολογείται ότι χτύπησε τον Μπέκαμ και τον έστειλε στη Ρεάλ Μαδρίτης, με τους δύο άντρες όμως να δηλώνουν αργότερα πως έχουν ακόμα εξαιρετικές σχέσεις, αλλά και την επταετή διαμάχη του με το BBC που ξεκίνησε το 2004 και έληξε πριν λίγους μήνες!
Όλα αυτά τα 25 χρόνια στο Μάντσεστερ συνεργάστηκε με εκατοντάδες παίκτες παίρνοντας από όλους ό,τι περισσότερο μπορούσε. Βρήκε παίκτες όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο σε μικρή ηλικία, ενώ μπόρεσε να εκμεταλλευτεί μέχρι και στα τελευταία βήματα της καριέρας τους παίκτες-σημαίες της ομάδας. Και μαζί τους έφτασε σε έναν απολογισμό που... σοκάρει: 12 πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα, 4 Λιγκ Καπ, 10 Κομιούνιτι Σιλντ, 2 Τσάμπιονς Λιγκ, 1 Κυπελλούχων, 1 Σουπερ Καπ, 2 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων! Μοναδικός, απλά.
Σήμερα, έπειτα από δεκάδες τίτλους, και εκατοντάδες προσωπικές διακρίσεις στους πάγκους των βρετανικών γηπέδων, στα 70 του χρόνια, συνεχίζει να δουλεύει με την ίδια θέληση και τον ίδιο ζήλο. Εδώ και χρόνια λέει πως θα σταματήσει, μα κάθε φορά η γλυκιά γεύση της επιτυχίας τον κρατάει αγέραστο στους πάγκους... Είναι μύθος και θα συνεχίσει να είναι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου