Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ήταν μια επικίνδυνη ιδέα. Ορισμένοι τραπεζίτες μάλιστα, όπως ο Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι, μιλούσαν για «πολιτική αυτοκτονία» και για το «ισοδύναμο της ποινής του θανάτου».
Στην πραγματικότητα, ο ιδιωτικός τομέας ενεπλάκη εκών - άκων στο κούρεμα και όλα πήγαν κατ' ευχήν. Η ενεργοποίηση των CDS πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Και όποιος περίμενε με αγωνία την αντίδραση των αγορών πρέπει να απογοητεύτηκε: ούτε κρύο ούτε ζέστη, έχουν περάσει ήδη στο επόμενο στάδιο.
Οι ξένοι θέλουν το κακό μας. Ανάλογα με τον άνθρωπο που διατύπωνε αυτή τη θέση, το «κακό» ήταν είτε η αποπομπή μας από την ευρωζώνη είτε η διατήρησή μας σε αυτήν. Α, πολλοί μιλούσαν για τη «συγκεκριμένη» ευρωζώνη γιατί, ως γνωστόν, υπάρχει και η άλλη, η αριστερή και φιλελληνική. Εν πάση περιπτώσει, οι ξένοι - δηλαδή οι ευρωπαίοι ηγέτες και ο Πρόεδρος Ομπάμα - κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για να πετύχει το PSI και να ελαφρυνθεί το χρέος της Ελλάδας. Δεν ήταν δεδομένο, δεν ήταν «μοιραίο», υπήρχαν δύο σχολές σκέψης, κέρδισε η μετριοπαθής.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θέλει τον ελληνικό λαό στα γόνατα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο παρελθόν πολλές χώρες, κυρίως στη Λατινική Αμερική, πλήρωσαν με αίμα την πολιτική του ΔΝΤ. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, οι εκπρόσωποι του Ταμείου ήταν εκείνοι που διαφωνούσαν από την αρχή με την υπερβολική δόση της λιτότητας στη συνταγή. Αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τις αλλαγές που επέφερε ο Ντομινίκ Στρος-Καν, αλλά όχι μόνο. Μόλις προχθές οι Νιου Γιορκ Τάιμς αναφέρονταν στη διαμάχη ανάμεσα στις δύο ισχυρές κυρίες της παγκόσμιας οικονομίας για την αντιμετώπιση της κρίσης: την Κριστίν Λαγκάρντ, που έχει πίσω της τον Μπαράκ Ομπάμα, και την Ανγκελα Μέρκελ. Το αμερικανικό μοντέλο, με έμφαση στην ανάπτυξη, αποδεικνύεται πολύ πιο δίκαιο και αποτελεσματικό από τη γερμανική σιδηρά πειθαρχία.
Οι τεχνοκράτες επιβλήθηκαν από την Γκόλντμαν Σακς και κάνουν κακό στη δημοκρατία. Στην πραγματικότητα, η ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων από τον Μάριο Μόντι και τον Λουκά Παπαδήμο άλλαξε το κλίμα στην Ευρώπη. Οι δύο άνδρες, ο καθένας με τον τρόπο του, αποκατέστησαν την αξιοπιστία των χωρών τους και εργάστηκαν αθόρυβα και ουσιαστικά για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Αρκεί να προσπαθήσει να σκεφτεί κανείς πού θα βρίσκονταν σήμερα η Ιταλία και η Ελλάδα με τον Μπερλουσκόνι και τον Γ. Παπανδρέου - ή τον Φίλιππο Πετσάλνικο...
Η κρίση τελείωσε, πάμε για διακοποδάνεια. Τέτοιες ανευθυνότητες λέει μονάχα ο Σαρκοζί, στην απελπισμένη προσπάθειά του να επανεκλεγεί. Ούτε η κρίση τελείωσε ούτε η παραμονή μας στο ευρώ έχει διασφαλιστεί οριστικά. Οι μάχες μέσα κι έξω από την Ελλάδα θα είναι σκληρές, βίαιες, σχεδόν συναρπαστικές.
Του Μιχάλη Μητσού
ΤΑ ΝΕA.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου