Η Χρυσή Αυγή δείχνει να αποζητά τη σύγκρουση. Και την προκαλεί, χρησιμοποιώντας πλέον ακραίους τρόπους και μεθόδους.
Πόσο ακόμη θα δείχνει ανοχή απέναντί της η ελληνική κοινωνία, είναι ένα ερώτημα. Εάν δεν παρέμβουν οι ίδιοι οι θεσμικοί μηχανισμοί της Δημοκρατίας, να επιβάλλουν το νόμο, είναι βέβαιον ότι μια αιματηρή σύγκρουση είναι προ των πυλών.
Το “πολιτικό” όνειρο της Χρυσής Αυγής, ως όλα δείχνουν, είναι ένας μίνι εμφύλιος. Ακόμα καλύτερα, ένας γενικευμένος. Οι κινήσεις της, τόσο πρίν τις εκλογές, αλλά ιδιαιτέρως μετά την εμφάνισή της στη Βουλή και στη συνέχεια την ισχυροποίηση, έχουν τάση ποιοτικής κλιμάκωσης. Προφανώς, έχουν καθαρά επικοινωνιακό περίβλημα, με άμεσο στόχο να πληθύνει η εκλογική της πελατεία, και να πυκνώσουν οι τάξεις της με τους διαρκώς εξαθλιούμενους μικρομεσαίους και τους περιθωριοποιούμενους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους. Ιδεολογικά, δεν αξίζει καν τον κόπο να κουβεντιάζει κανείς για υπόβαθρο αυτού του μορφώματος. Άλλωστε, ουδέποτε η θεωρία και η ιδεολογία ήταν το δυνατό σημείο του φασισμού, ο οποίος προέκρινε ανέκαθεν την ανεπάρκεια της λογικής σε βάρος του ορθολογισμού και την “ανωτερότητα του ενστίκτου” σε βάρος της βούλησης.
Όμως, πολιτικά και προπαγανδιστικά, έχουν πάρα πολύ μεγάλη σημασία οι κινήσεις της Χρυσής Αυγής. Κραυγάζουν από μακριά ότι είναι προκλητικές και ότι στόχος τους είναι να δημιουργήσουν αντιπάλους -υπαρκτούς και ανύπαρκτους- με στόχο τη σύγκρουση. Κοντολογίς, για να έχει λόγο ύπαρξης η ΧΑ πρέπει να έχει αντίπαλο. Κι’ αν δεν έχει, πρέπει να τον εφεύρει. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό τον αντίπαλο ψάχνει να τον βρει στην Αριστερά. Έλα όμως, που ούτε στην εμφυλιακή περίοδο είμαστε, για να μιλάει κανείς για “κομμουνιστικό κίνδυνο”, ούτε και στο Μεσοπόλεμο, που ο Χίτλερ αντλούσε δυνάμεις από εκείνους τους χώρους που δολοφόνησαν τη Λούξεμπουργκ και τον Λίμπνεχτ.
Μπορεί βέβαια, να φαίνεται ότι έχουν θολούρα στο κρανίο τους, αλλά κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι που δαιμονοποιούν την Αριστερά. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι από τον ευρύτερο χώρο της, θα προέλθουν οι αντιδράσεις. Άλλωστε, μέσα στους κόλπους της ευρύτερης Αριστεράς υπάρχουν ακραία αριστερίστικα, αλλά και αναρχο-αριστερά στοιχεία, τα οποία είναι έτοιμα για σύγκρουση. Και αυτή ακριβώς τη σύγκρουση με αυτά ακριβώς τα στοιχεία, είναι που επιδιώκει η ΧΑ. Μέχρι τώρα αυτοί οι χώροι έχουν επιδείξει αξιοθαύμαστη ψυχραιμία. Το ίδιο και ο ΣΥΡΙΖΑ, στους κόλπους του οποίου συνυπάρχουν μετριοπαθείς, κομμουνιστογενείς, σοσιαλιστές και αριστεριστές. Και, κατά την άποψή μας, πρέπει να συνεχίζουν να μην πέφτουν στην παγίδα της ΧΑ. Όμως, αυτό το ναζιστικό μόρφωμα κάνει τα πάντα για να προκαλέσει την αντίδραση. Μια ματιά να ρίξει κανείς στο Ιντερνετ, βλέπει ότι τα αποθέματα ψυχραιμίας στενεύουν. Και μην γελιέται κανείς: Είναι έτοιμοι άπαντες για σκληρή αντιπαράθεση.
Μια τέτοια σύγκρουση μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή είτε σε γειτονιές, είτε σε κάποια διαδήλωση. Και τότε τι θα γίνει; Θα κάθονται οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος στα μπαλκόνια και θα βλέπουν το αιματοκύλισμα νίβοντας τα χέρια τους; Ας κατανοήσουν, ότι κάτι τέτοιο μόνο προσωρινά θα ωφελήσει το σύστημα, τις ελίτ και κάπως την κυβέρνηση. Αργά ή γρήγορα όμως, θα γίνει μπούμερανγκ για όλους αυτούς, και θα τους απειλήσει. Το μήνυμα που δίνει ο ελληνικός λαός δεν είναι αυτό των “ενστικτωδών αντανακλαστικών” του μίσους και του εμφυλίου σπαραγμού, που δίνει η ΧΑ. Η ισχυροποίηση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, αλλά και τα σημαντικά ποσοστά των άλλων μικρότερων κομμάτων, δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός θέλει να ξεπεράσει την κρίση -όσο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο- σε κλίμα μετριοπάθειας και εθνικής συμφιλίωσης. Το θέμα είναι πόσο θα αντέξει αυτή την πίεση που δέχεται, και βέβαια, πόσο θα διαρκέσει το βασανιστήριό του στην Προκρούστειο κλίνη.
Η Δεξιά, το Κέντρο, αλλά και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, ιστορικά πάντα ήταν ορκισμένοι εχθροί του φασισμού. Ακόμα κι αν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τις τελευταίες δεκαετίες της ευδαιμονίας απορρόφησαν όλα τα χουντικά στοιχεία στους κόλπους τους, δεν σημαίνει ότι δεν βρίσκονται στον αντίποδα του φασισμού. Δεν χρειάζεται κανείς να κάνει βαθυστόχαστες αναλύσεις για να γίνει κατανοητό ότι η άνοδος του φασισμού και των ναζί στην Ευρώπη, στο Μεσοπόλεμο, εν μέσω της μεγάλης οικονομικής κρίσης και της καταστροφής οικονομιών, χωρών και νοικοκυριών, σηματοδοτούσε το θάνατο του φιλελεύθερου οικοδομήματος της τότε Δημοκρατίας. Οικοδόμημα, το οποίο ακριβώς αντιπροσώπευαν οι δυνάμεις της Δεξιάς και των Σοσιαλιστών.
Κατά συνέπεια, εάν η συντεταγμένη Πολιτεία, παρά την κρίση που τη μαστίζει, δεν αντιμετωπίσει ως σοβαρό -πλέον- το φαινόμενο του φασισμού, μια ενδεχόμενη αιματηρή σύγκρουση, θα είναι αναπόφευκτη. Οι “Έλληνες” ναζί, που όμως ανέκαθεν όλα τα φασιστικά κινήματα, στηρίζονται στις εξαθλιούμενες μάζες (μην ξεχνάμε ότι σχεδόν ένας στους είκοσι Έλληνες ψήφισε ΧΑ), δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης από τη στιγμή που χάσουν τα επιχειρήματά τους. Άραγε, τι επιχείρημα θα είχε να προβάλλει η ΧΑ, εάν μια συντονισμένη πολιτική, σε συνδυασμό και με επιχειρήσεις-σκούπα, μείωνε θεαματικά το Μεταναστευτικό πρόβλημα; Ελάχιστα.
Θα τελείωνε εκεί όμως, το πρόβλημα; Προφανώς όχι. Ο “σύμμαχος” του φασισμού είναι η κρίση και η Τρόϊκα που υπονομεύσει το ίδιο το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, και βέβαια οι πελατειακές πολιτικές σημαντικών κύκλων εντός των κομμάτων. Η αντιμετώπιση των ναζί επιβάλλεται να γίνει κυρίως με όρους πολιτικούς και στη βάση της ταχείας επίλυσης ορισμένων από τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία.
Η ολιγωρία επίσης, των θεσμικών πυλώνων του κράτους, όπως της Δικαιοσύνης και των μηχανισμών της Τάξης, απέναντι στο φασιστικό μόρφωμα, το βοήθησε να αναπτυχθεί. Τώρα βέβαια, όπως αναφέρουν καλά πληροφορημένες πηγές, ακόμα και στην ηγεσία της ΕΛΑΣ έχουν κατανοήσει ότι παρα-άφησαν ανεξέλεγκτους τόσα χρόνια τους ναζί. Θα τους “μαζέψουν” λοιπόν, ή πλέον είναι αργά, αφού η ΧΑ έχει καταφέρει να στήσει πυρήνες εντός του κρατικού μηχανισμού;
http://www.antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου