«Αν θες να δοκιμάσεις το χαρακτήρα κάποιου, δώσ' του εξουσία» Αβραάμ Λίνκολν.
Κάποια πράγματα παραμένουν σταθερά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αιώνες, για την ακρίβεια... Κάθε εξουσία ακολουθεί συγκεκριμένες τακτικές, ανεξαρτήτως από το τι λέει. Δεν έχουν καμία σημασία οι λέξεις που επενδύουν τα καθέκαστα. Σημασία έχουν οι τεχνοτροπίες, οτιδήποτε αποφέρει αποτέλεσμα έστω και με την «ψευδαίσθηση του βάθους».
Εξουσίες υπάρχουν παντού. Στην πολιτική, στην οικονομία, στους καλλιτεχνικούς κύκλους, στις φυλακές, στον ποινικό κόσμο, στους διπλωμάτες, στον στρατιωτικό περίγυρο, στα ακαδημαϊκά κατεστημένα, στις μυστικές υπηρεσίες, στους εργασιακούς χώρους, στη δημοσιογραφία, στον αθλητισμό, στους οργανωμένους οπαδούς, στο life style, στις ανθρώπινες σχέσεις. Ακόμα και εκεί που ευδοκιμεί η πιο παθιασμένη αντιστράτευση, καθώς κάποιες φορές μια τυφλή και παθιασμένη εναντίωση μπορεί να είναι -χωρίς να ευθύνεται κανείς πρωτογενώς- «μια ημι-εξουσιάζουσα λοξοδρόμηση υπό παροδική σύγχυση». Για έναν απλό λόγο: δεν μπορούμε να ελέγξουμε σχεδόν τίποτα έξω από εμάς...
Η εξουσία δεν είναι ενιαία. Διαχωρίζεται σε επιμέρους συμφέροντα και στα φυσικά πρόσωπα που απαρτίζουν το κάθε «ασκέρι». Είναι πρακτική της υποχρέωση να στρέφει το βλέμμα της προς τις «άλλες πλευρές». Γιατί, ένας πόλος επιθυμεί διακαώς να προβεί αρχικά σε μια «εικαστική ματιά», για να μπορέσει ύστερα να πλησιάσει στην ανακάλυψη της "εγγενούς σημασίας", για να καταλήξει σε αναγνώριση των "πολιτισμικών συμπτωμάτων και συμβόλων" του κάθε παραγόμενου έργου.
Γιατί, μη μας ξενίζει αυτό, ένας ισχυρός "παίκτης" μπορεί να προτιμάει την τριβή με έναν εξίσου ισχυρό αντίπαλο, παρά να συνεργάζεται με έναν αδύναμο σύμμαχο. Από τη συνεργασία με τον πρώτο μπορεί να προκύψουν οφέλη και να διασφαλιστεί μια αποδοτική "ισορροπία τρόμου", από τη συνύπαρξη με έναν δεύτερο μπορεί απλά να στοιχειoθετηθεί αυτό που λέγεται στη λαϊκή θυμοσοφία "χάσιμο χρόνου".
Ας είναι. Πολλές φορές τα πράγματα "δεν είναι έτσι όπως φαίνονται", γιατί ακριβώς πρέπει να "φαίνονται έτσι"... Μακάριοι εκείνοι οι λίγοι που μπορούν να διαβάζουν "πίσω από τις γραμμές", αν και πάλι η τελική τους εκτίμηση θυμίζει "ποντάρισμα σε τζογαδόρικη ενασχόληση".
Κανένας που συστρατεύεται σε έναν σκοπό δεν "πάει σπίτι του", ακόμα και μετά τη φαινομενική αποστράτευση του. Και δεν είναι λόγοι ματαιοδοξίας, αλλά η επιτέλεση του έργου που έχει προγενεστέρως αναληφθεί ως ουσιαστική συνέργεια. Για αυτό, χρειάζεται προσοχή, γιατί οι «δύσκολοι αντίπαλοι» είναι εκείνοι που μπορούν να καμουφλάρονται, να μιλούν όταν χρειάζεται, να χρησιμοποιούν τα στοιχεία που μαζεύουν σε ανύποπτο χρόνο όταν εκείνα αποκτούν πραγματική αξία χρήσης... Δεν είναι παιχνίδια όλα αυτά: η στάθμη της επικινδυνότητας πολλές φορές ξεχειλίζει, οι στέρνες γεμίζουν με παράξενα υγρά, και ύστερα απλά καταμετρώνται οι συνέπειες και τίποτα άλλο.
Οι αόρατοι πόλεμοι έχουν ουσία και όχι οι ορατές πολεμικές. Οι σκιές που γνωρίζουν έχουν το πάνω χέρι, για να αλλάξει αυτό δεν αρκεί μόνο η αφοσίωση...
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Κάποια πράγματα παραμένουν σταθερά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αιώνες, για την ακρίβεια... Κάθε εξουσία ακολουθεί συγκεκριμένες τακτικές, ανεξαρτήτως από το τι λέει. Δεν έχουν καμία σημασία οι λέξεις που επενδύουν τα καθέκαστα. Σημασία έχουν οι τεχνοτροπίες, οτιδήποτε αποφέρει αποτέλεσμα έστω και με την «ψευδαίσθηση του βάθους».
Εξουσίες υπάρχουν παντού. Στην πολιτική, στην οικονομία, στους καλλιτεχνικούς κύκλους, στις φυλακές, στον ποινικό κόσμο, στους διπλωμάτες, στον στρατιωτικό περίγυρο, στα ακαδημαϊκά κατεστημένα, στις μυστικές υπηρεσίες, στους εργασιακούς χώρους, στη δημοσιογραφία, στον αθλητισμό, στους οργανωμένους οπαδούς, στο life style, στις ανθρώπινες σχέσεις. Ακόμα και εκεί που ευδοκιμεί η πιο παθιασμένη αντιστράτευση, καθώς κάποιες φορές μια τυφλή και παθιασμένη εναντίωση μπορεί να είναι -χωρίς να ευθύνεται κανείς πρωτογενώς- «μια ημι-εξουσιάζουσα λοξοδρόμηση υπό παροδική σύγχυση». Για έναν απλό λόγο: δεν μπορούμε να ελέγξουμε σχεδόν τίποτα έξω από εμάς...
Η εξουσία δεν είναι ενιαία. Διαχωρίζεται σε επιμέρους συμφέροντα και στα φυσικά πρόσωπα που απαρτίζουν το κάθε «ασκέρι». Είναι πρακτική της υποχρέωση να στρέφει το βλέμμα της προς τις «άλλες πλευρές». Γιατί, ένας πόλος επιθυμεί διακαώς να προβεί αρχικά σε μια «εικαστική ματιά», για να μπορέσει ύστερα να πλησιάσει στην ανακάλυψη της "εγγενούς σημασίας", για να καταλήξει σε αναγνώριση των "πολιτισμικών συμπτωμάτων και συμβόλων" του κάθε παραγόμενου έργου.
Γιατί, μη μας ξενίζει αυτό, ένας ισχυρός "παίκτης" μπορεί να προτιμάει την τριβή με έναν εξίσου ισχυρό αντίπαλο, παρά να συνεργάζεται με έναν αδύναμο σύμμαχο. Από τη συνεργασία με τον πρώτο μπορεί να προκύψουν οφέλη και να διασφαλιστεί μια αποδοτική "ισορροπία τρόμου", από τη συνύπαρξη με έναν δεύτερο μπορεί απλά να στοιχειoθετηθεί αυτό που λέγεται στη λαϊκή θυμοσοφία "χάσιμο χρόνου".
Ας είναι. Πολλές φορές τα πράγματα "δεν είναι έτσι όπως φαίνονται", γιατί ακριβώς πρέπει να "φαίνονται έτσι"... Μακάριοι εκείνοι οι λίγοι που μπορούν να διαβάζουν "πίσω από τις γραμμές", αν και πάλι η τελική τους εκτίμηση θυμίζει "ποντάρισμα σε τζογαδόρικη ενασχόληση".
Κανένας που συστρατεύεται σε έναν σκοπό δεν "πάει σπίτι του", ακόμα και μετά τη φαινομενική αποστράτευση του. Και δεν είναι λόγοι ματαιοδοξίας, αλλά η επιτέλεση του έργου που έχει προγενεστέρως αναληφθεί ως ουσιαστική συνέργεια. Για αυτό, χρειάζεται προσοχή, γιατί οι «δύσκολοι αντίπαλοι» είναι εκείνοι που μπορούν να καμουφλάρονται, να μιλούν όταν χρειάζεται, να χρησιμοποιούν τα στοιχεία που μαζεύουν σε ανύποπτο χρόνο όταν εκείνα αποκτούν πραγματική αξία χρήσης... Δεν είναι παιχνίδια όλα αυτά: η στάθμη της επικινδυνότητας πολλές φορές ξεχειλίζει, οι στέρνες γεμίζουν με παράξενα υγρά, και ύστερα απλά καταμετρώνται οι συνέπειες και τίποτα άλλο.
Οι αόρατοι πόλεμοι έχουν ουσία και όχι οι ορατές πολεμικές. Οι σκιές που γνωρίζουν έχουν το πάνω χέρι, για να αλλάξει αυτό δεν αρκεί μόνο η αφοσίωση...
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
1 σχόλιο:
Aρχή άνδρα δείκνυσι. Θυμίζει τίποτε ;
Δημοσίευση σχολίου