Κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μόνο η Ρωσία δημιούργησε μάχιμες μονάδες από γυναίκες με στόχο να πολεμήσουν μαζί με τους άνδρες στο μέτωπο.
Η πιο διάσημη από αυτές τις μονάδες ήταν γνωστή ως το Πρώτο Τάγμα Θανάτου Γυναικών, και υπολογίζεται ότι περίπου 6.000 Ρωσίδες υπηρετούσαν σε τέτοια τάγματα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αλλά ας δούμε πως φτάσαμε εδώ.
Ο νεοδιορισθείς (1917) Υπουργός Πολέμου Αλέξανδρος Κερένσκι βρέθηκε αντιμέτωπος με το τιτάνιο έργο του να δώσει πνοή σε μια πολεμική προσπάθεια στην οποία η πλειοψηφία των Ρώσων, κυρίως Ρώσων στρατιωτών, δεν ήθελαν να λάβουν μέρος.
Η απάντηση του Κερένσκι στο χαμηλό ηθικό με το οποίο ήταν αντιμέτωπος, ήταν η δημιουργία ταγμάτων τα οποία ονόμασε “Τάγματα Σοκ” ή “Τάγματα Θανάτου”. Τα συγκεκριμένα τάγματα θα ήταν ταξιαρχίες με τους πιο πειθαρχημένους, Ρώσους μαχητές.
Θεωρητικά είχε σκεφτεί να αναπτύξει τα συγκεκριμένα τάγματα κατά μήκος της πρώτης γραμμής για να προκαλεί δέος και να εμπνέει τους κουρασμένους στρατιώτες.
Το όραμα του Κερένσκι – δηλαδή των Ταγμάτων Σοκ – συνέπεσε σχεδόν ακριβώς με μια ιδέα που είχε μια γυναίκα αγρότισσα (αλλά και μαχητής) με το όνομα Μαρία Μποτσκάρεβα. Η Μποτσκάρεβα ισχυρίστηκε ότι ένα πειθαρχημένο τάγμα ρωσίδων θα μπορούσε να ήταν χρήσιμο, καθώς θα δημιουργούσε το αίσθημα της “ντροπής” στους στρατιώτες που πλέον δεν είχαν κανένα απολύτως κίνητρο να πολεμήσουν.
Το Υπουργείο Πολέμου θεώρησε την πρότασή της ως το τέλειο εργαλείο προπαγάνδας καθώς σύμφωνα με τη λογική τους, αν ακόμη και οι γυναίκες μπορούσαν να πολεμήσουν για την χώρα τους τότε σίγουρα θα αισθάνονταν και οι άντρες υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα τους.
Έτσι, ο Κερένσκι έδωσε την άδειά του για το Πρώτο Τάγμα Θανάτου απαρτισμένο εξ’ ολοκλήρου από γυναίκες και υπό την διοίκηση της Μποτσκάρεβα.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες το τάγμα είχε πάνω από 2.000 γυναίκες από διάφορα κοινωνικά στρώματα.
Δικαιούνταν να ενταχθούν γυναίκες ηλικίας δεκαοκτώ ετών και άνω, με τις γυναίκες ηλικίας κάτω των 21 να απαιτείται να πάρουν άδεια από τους γονείς τους.
Η μετατροπή από “γυναίκα σε στρατιώτη» – όπως το έβλεπαν οι στρατιωτικοί της εποχής – έγινε με πολύ συγκεκριμένο τρόπο μετά την κατάταξη.
Η διαδικασία ξεκίνησε από το ξύρισμα του κεφαλιού τους, απαλλάσσοντας τις γυναίκες απο ένα από τα πιο γυναικεία χαρακτηριστικά τους.
Δεν υπήρχαν στολές για γυναίκες κι έτσι οι “νεοσύλλεκτοι στρατιώτες” χορηγήθηκαν ρούχα σχεδιασμένα για άνδρες, τα οποία βεβαίως δεν ταίριαζαν στο γυναικείο σώμα. Αυτό αποδείχθηκε ιδιαίτερα προβληματικό στον τομέα των υποδημάτων, καθώς οι μπότες ήταν τεράστιες για τα μικρά τους πόδια.
Για την περαιτέρω ενίσχυση της νέας τους ταυτότητας, η Μποτσκάρεβα της αποθάρρυνε από το να χαμογελούν πολύ ή να χαχανίζουν, επειδή η συμπεριφορά αυτή θεωρείτο υπερβολικά θηλυκή, συνεπώς ενθάρρυνε τις γυναίκες να φτύνουν, να καπνίζουν και να βρίζουν.
Εκτός τούτου, οι γυναίκες άρχισαν επίσης μια καθημερινή διαδικασία εκπαίδευσης η οποία ήταν εξαντλιτική αλλά είχε σκοπό να τις προετοιμάσει για το πεδίο της μάχης. Ξύπναγαν στις 5 τα ξημερώματα κάθε πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Κοιμόντουσαν σε λεπτά κομμάτια ξύλου τα οποία ήταν καλλυμένα με σεντόνια.
Ακόμα και όταν το Τάγμα Γυναικών αποδείχθηκε τόσο πειθαρχημένο και θαρραλέο όσο οι άντρες, οι άντρες παρέμειναν εξοργισμένοι και προσβεβλημένοι από την παρουσία τους.
Μέσα σε λίγους μήνες, η Μποτσκάρεβα αναγκάστηκε να διαλύσει τη μονάδα, ωστόσο αυτό επέτρεπε στις γυναίκες της να συμμετέχουν όπου ήθελαν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, πολλά από τα πρώην μέλη του τάγματος συνέχισαν να πολεμούν μέχρι το τέλος.
Πηγή
Η πιο διάσημη από αυτές τις μονάδες ήταν γνωστή ως το Πρώτο Τάγμα Θανάτου Γυναικών, και υπολογίζεται ότι περίπου 6.000 Ρωσίδες υπηρετούσαν σε τέτοια τάγματα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αλλά ας δούμε πως φτάσαμε εδώ.
Ο νεοδιορισθείς (1917) Υπουργός Πολέμου Αλέξανδρος Κερένσκι βρέθηκε αντιμέτωπος με το τιτάνιο έργο του να δώσει πνοή σε μια πολεμική προσπάθεια στην οποία η πλειοψηφία των Ρώσων, κυρίως Ρώσων στρατιωτών, δεν ήθελαν να λάβουν μέρος.
Η απάντηση του Κερένσκι στο χαμηλό ηθικό με το οποίο ήταν αντιμέτωπος, ήταν η δημιουργία ταγμάτων τα οποία ονόμασε “Τάγματα Σοκ” ή “Τάγματα Θανάτου”. Τα συγκεκριμένα τάγματα θα ήταν ταξιαρχίες με τους πιο πειθαρχημένους, Ρώσους μαχητές.
Θεωρητικά είχε σκεφτεί να αναπτύξει τα συγκεκριμένα τάγματα κατά μήκος της πρώτης γραμμής για να προκαλεί δέος και να εμπνέει τους κουρασμένους στρατιώτες.
Το όραμα του Κερένσκι – δηλαδή των Ταγμάτων Σοκ – συνέπεσε σχεδόν ακριβώς με μια ιδέα που είχε μια γυναίκα αγρότισσα (αλλά και μαχητής) με το όνομα Μαρία Μποτσκάρεβα. Η Μποτσκάρεβα ισχυρίστηκε ότι ένα πειθαρχημένο τάγμα ρωσίδων θα μπορούσε να ήταν χρήσιμο, καθώς θα δημιουργούσε το αίσθημα της “ντροπής” στους στρατιώτες που πλέον δεν είχαν κανένα απολύτως κίνητρο να πολεμήσουν.
Το Υπουργείο Πολέμου θεώρησε την πρότασή της ως το τέλειο εργαλείο προπαγάνδας καθώς σύμφωνα με τη λογική τους, αν ακόμη και οι γυναίκες μπορούσαν να πολεμήσουν για την χώρα τους τότε σίγουρα θα αισθάνονταν και οι άντρες υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα τους.
Έτσι, ο Κερένσκι έδωσε την άδειά του για το Πρώτο Τάγμα Θανάτου απαρτισμένο εξ’ ολοκλήρου από γυναίκες και υπό την διοίκηση της Μποτσκάρεβα.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες το τάγμα είχε πάνω από 2.000 γυναίκες από διάφορα κοινωνικά στρώματα.
Δικαιούνταν να ενταχθούν γυναίκες ηλικίας δεκαοκτώ ετών και άνω, με τις γυναίκες ηλικίας κάτω των 21 να απαιτείται να πάρουν άδεια από τους γονείς τους.
Η μετατροπή από “γυναίκα σε στρατιώτη» – όπως το έβλεπαν οι στρατιωτικοί της εποχής – έγινε με πολύ συγκεκριμένο τρόπο μετά την κατάταξη.
Η διαδικασία ξεκίνησε από το ξύρισμα του κεφαλιού τους, απαλλάσσοντας τις γυναίκες απο ένα από τα πιο γυναικεία χαρακτηριστικά τους.
Δεν υπήρχαν στολές για γυναίκες κι έτσι οι “νεοσύλλεκτοι στρατιώτες” χορηγήθηκαν ρούχα σχεδιασμένα για άνδρες, τα οποία βεβαίως δεν ταίριαζαν στο γυναικείο σώμα. Αυτό αποδείχθηκε ιδιαίτερα προβληματικό στον τομέα των υποδημάτων, καθώς οι μπότες ήταν τεράστιες για τα μικρά τους πόδια.
Για την περαιτέρω ενίσχυση της νέας τους ταυτότητας, η Μποτσκάρεβα της αποθάρρυνε από το να χαμογελούν πολύ ή να χαχανίζουν, επειδή η συμπεριφορά αυτή θεωρείτο υπερβολικά θηλυκή, συνεπώς ενθάρρυνε τις γυναίκες να φτύνουν, να καπνίζουν και να βρίζουν.
Εκτός τούτου, οι γυναίκες άρχισαν επίσης μια καθημερινή διαδικασία εκπαίδευσης η οποία ήταν εξαντλιτική αλλά είχε σκοπό να τις προετοιμάσει για το πεδίο της μάχης. Ξύπναγαν στις 5 τα ξημερώματα κάθε πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Κοιμόντουσαν σε λεπτά κομμάτια ξύλου τα οποία ήταν καλλυμένα με σεντόνια.
Ακόμα και όταν το Τάγμα Γυναικών αποδείχθηκε τόσο πειθαρχημένο και θαρραλέο όσο οι άντρες, οι άντρες παρέμειναν εξοργισμένοι και προσβεβλημένοι από την παρουσία τους.
Μέσα σε λίγους μήνες, η Μποτσκάρεβα αναγκάστηκε να διαλύσει τη μονάδα, ωστόσο αυτό επέτρεπε στις γυναίκες της να συμμετέχουν όπου ήθελαν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, πολλά από τα πρώην μέλη του τάγματος συνέχισαν να πολεμούν μέχρι το τέλος.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου